Όταν γνώρισα πρώτη φορά τον Στέφανο Μάνο, ομολογώ ότι δεν με εντυπωσίασε λόγω όγκου.
Λίγο η ευγένεια, πολύ αυτό το βλέμμα που έχει πάντα έτοιμη την έξυπνη απάντηση, τελικά το ξέχασα το φυσικό του μέγεθός στην κουβέντα.
Πιο πολύ με επηρέαζε υποσυνείδητα θυμίζοντάς μου τον Άη Βασίλη ή κάποιον αρκούδο για αγκαλιές, αλλά σχεδόν ένα χρόνο αργότερα, μόνο για το διανοητικό του εκτόπισμα μπορώ να μιλήσω.
Γιατί το πρώτο πράγμα που θα έκανε και σε αυτό το θέμα ο Μάνος, θα ήταν να το μετρήσει.
Για το εκτόπισμα των κιλών μιλάω.
Πόσοι είναι υπέρβαροι; Πολλοί. Πρέπει να γίνει κάτι γι αυτό;
Τι θα έλεγαν οι φιλελεύθεροι;
Είναι προσωπικό θέμα ή κάτι πρέπει να κάνει το κράτος;
Και ναι και όχι.
Δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι χειροτερεύει το πρόβλημα σε κάποιες κοινωνίες, σε συγκεκριμένα στάδια οικονομικής ανάπτυξης και σε κάποιες ομάδες πληθυσμού περισσότερο από άλλες.
Γιατί; Γιατί κοστίζει σε όλους μας ένας υπέρβαρος πληθυσμός.
Επιβαρύνει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη πάθηση το σύστημα υγείας, ρίχνει την παραγωγικότητα.
Δικιά σου απόφαση να ξεσκίζεις καθημερινά πίτσες και τρία λίτρα κόκα κόλα, αλλά εγώ μοιράζομαι τον λογαριασμό για τις φραγμένες αρτηρίες σου σε λίγα χρόνια.
Βέβαια, δεν είναι ίδια όλα τα προϊόντα που καταναλώνουμε.
Άλλο η πίτσα, άλλο η κόκα κόλα. Το ένα έχει και θρεπτικά συστατικά. Το άλλο μόνο ζάχαρη.
Μπορεί η ελίτ να σνομπάρει κάποιες τροφές, αλλά το κάνει επειδή συνήθως της περισσεύουν τα φράγκα.
Ή τα ευρώ. Ή, ό,τι έχει στους λογαριασμούς της στην Ελβετία.
Οι φτωχοί τρώνε ό,τι βρούνε και συνήθως αυτό είναι λιγότερο υγιεινό και αρκετά νόστιμο.
Πώς πολεμάς την παχυσαρκία;
Οι φαινομενικά απλές λύσεις δεν δουλεύουν.
Δεν μπορείς να φορολογήσεις το πάχος, ούτε τις τροφές ανάλογα με το πόσο παχαίνουν.
Θα έπρεπε να ενσωματώσεις ένα σωρό παραδοχές διαιτολογίας σε θέματα τα οποία αλλάζουν σαν μόδες σε γυναικεία περιοδικά.
Μια ο ένας λέει να τρώμε σαλάτες, μια ο άλλος να τρώμε μόνο κρέας.
Πρωτεϊνες ο ένας, μην αγγίζεις τα κρεμμύδια ο άλλος.
Οχτώ ποτήρια νερό ιονισμένο ο μεν, καθόλου νερό ο δε.
Με ομάδα αίματος λέει ο Ιταλός, με μηχάνημα που υπολογίζει ηλεκτρικά φορτία ο Ρώσος.
Στη Δανία σκέφτηκαν να μετρήσουν κάθε φαγητό πόσο παχαίνει και να το φορολογήσουν ανάλογα.
Το εγκατέλειψαν πριν καλά – καλά ξεκινήσει.
Οι Έλληνες παχαίνουν επειδή ένα σωρό πράγματα δεν λειτουργούν.
Δεν έχουμε αθλητική παιδεία.
Στις ΗΠΑ όταν βρεθούν δυο οικογένειες την Κυριακή γίνονται…Ολυμπιακοί αγώνες.
Όλοι μαζί παίζουν μπάλα, βόλει, μπεϊζμπολ και ό,τι άλλο σκαρφιστούν που περιλαμβάνει κίνηση.
Στην Ελλάδα η βόλτα από το αμάξι ως την παϊδακερί, είναι το μέγιστο.
Σε άλλες χώρες από τα μαιευτήρια ντρεσάρουν τις μανάδες επιστημονικά, για να καταλάβουν ότι δεν χρειάζεται να παραγεμίζεις το μωρό με φαγητό. Δεν του κάνει καλό.
Στη Νέα Υόρκη απαγόρευσε ο υπερδήμαρχος τις τεράστιες συσκευασίες στα αναψυκτικά.
Ίσως στην Ελλάδα ένας Μάνος να απαγορεύσει αυτόν τον αρρωστημένο μισόλιτρο φραπέ που κουβαλάνε σαν παράσημο μερικοί άνθρωποι ολημερίς.
Αλλά μόλις ακουστεί η λέξη «απαγόρευση» ή «φορολόγηση», αρχίζει και μπλέκει το πράγμα.
Γιατί αυτά δεν είναι και πολύ φιλελεύθερες λογικές.
Άρα, ο κακοποιημένος πολιτικά όρος, αντέχει ακόμα.
Φιλελεύθερος δεν είναι αυτός που αφήνει τα πάντα στην τύχη τους ή στις εταιρείες να αποφασίσουν.
Είναι αυτός που θέλει μια κοινωνία που μπορεί να λειτουργεί ελεύθερα.
Αλλά με είκοσι κιλά παραπάνω, δεν λειτουργείς γενικώς.
Και έτσι τελικά, ένα πράγμα έχει γίνει για την παχυσαρκία στην Ελλάδα και αυτό είναι η πεζοδρόμηση του κέντρου.
Που επεκτάθηκε και σε άλλες πόλεις.
Το οποίο ξεκίνησε βέβαια ο Στέφανος Μάνος.