Το φθινόπωρο δεν είναι μόνο μια εποχή, είναι εικόνα στο μυαλό και στην καρδιά μας, για όσα αφήνουμε πίσω, μετά από μια περίοδο ωρίμασης, τα «φύλλα» που αποχαιρετούμε με μια μικρή θλίψη αλλά και ανακούφιση για το παλιό που φεύγει και το καινούργιο που έρχεται.
Μια αέναη φάση, ένας κύκλος που ανοίγει και κλείνει για να αλλάξει και να μεταμορφωθεί. Και μαζί του κι εμείς. Ανοίγουμε και κλείνουμε τα μάτια και τα φτερά μας και συνεχίζουμε σε ένα ταξίδι όπου όλοι διαλέγουν διαφορετικό προορισμό και καμιά φορά συναντιούνται και κάνουν θαύματα για να συνεχίσουν ή να χωρίσουν οι δρόμοι τους, για λίγο ή για πολύ.
Μαζί με το χρόνο που κατασκευάσαμε, υπάρχουμε κι εμείς, σε εποχές που έρχονται και φεύγουν και μόνο όσοι σταματούν τις στιγμές στο παρόν, καθυστερούν για λίγο και παρατηρούν… Και τότε τα «φύλλα» έρχονται και φεύγουν πιο αρμονικά…