Κι αν είναι ακόμα πρόδηλες οι αμοιχές στο πρόσωπό μου από την έκρηξη.
Που συνέβη όταν τα χείλη μας πρώτη φορά ενωθήκαν.
Κι αν η καρδιά μου ακόμα φτάνει σε σημεία οριακά
και μόνο στην ανάμνησή της.
Κι αν έκτοτε δε βίωσα πάρα μόνος σύντομες σπίθες
και μάταιες προσπάθειες ανάφλεξης.
Συγχώρεσέ με, ήταν το πρώτο μου φιλί.
Κι αν το είδωλο στο καθρέφτη μου σήμερα
λίγο θυμίζει το χαμογελαστό πρόσωπο που σε έσφιγγε στις φωτογραφίες μας,
κι αν μεγάλωσε απότομα και σοβάρεψε ξαφνικά.
Κι αν φοβάμαι αν τυχαία με δεις και νιώσεις αμηχανία
απ’ τις άσπρες πινελιές στα γένια μου.
Και τις νεόδμητες γραμμές στο πρόσωπό μου
Συμπάθα με, πρώτη μου φορά γερνάω.
Κι αν περάσαν τόσες χρονιές ανομβρίας
κι η κλεψύδρα της ψυχής μου παραμένει κολλημένη εκεί.
Κι αν θεωρούμαι γραφικός που ακόμα κρατάω τα πρώτα μας μηνύματα.
Και φαντάζομαι πως σου διαβάζω ψιθυριστά αυτά τα λόγια με σκοπό να κερδίζω την τέρψη στα μάτια σου.
Κι αν ακόμα διεκδικείς τον πρωταγωνιστικό ρόλο στα πιο αισιόδοξά μου σενάρια
ελπίζοντας σε μια ανατροπή ισχνών πιθανοτήτων
Μη με παρεξηγείς,
Πρώτη ζωή, που ζω χωρίς εσένα
