Πάλι για την αγάπη θα μας μιλήσεις;’, πολύ εύλογα εσύ ο τακτικός μου αναγνώστης θα αναρωτηθείς. Κι εγώ θα σου πω μιλώντας σου όσο πιο γλυκά γίνεται, πως ‘ναι, πάλι για την αγάπη θα σου πω’, γιατί την ψάχνω ακόμα…
Θα μοιραστώ τις ανησυχίες μου κι απόψε μαζί σου, πρωτού κατεβάσω ρολλά και πάω με τα γυαλιά, το αντηλιακό και το αστραφτερό χαμόγελό μου διακοπές, παρκάροντας το μυαλό μου σε μια αμμουδερή παραλία με καταγάλανη θάλασσα, κι από Σεπτέμβρη, αν δεν την έχω βρει ακόμα, εδώ θα’μαστε να τα ξαναλέμε!
Θέλω να σου μιλήσω για την αγάπη, αυτή που όλοι μας ή τουλάχιστον οι περισσότεροι την ψάχνουμε, την έχουμε οραματιστεί, την έχουμε παραγγείλει από το σύμπαν, αλλά εκείνη δεν έρχεται. Λες να φταίει το customer service, κατά το ελληνικότερον η εξυπηρέτησις πελατών; Τι να σου πω, εγώ πάντως την παραγγελία μου την έχω κάνει και … δεν έχω παράπονο.
Τι λέγαμε, λοιπόν; Ααα ναι. Μιλούσαμε για την αγάπη. Αυτήν που οι περισσότεροι νομίζουμε πως δεν υπάρχει πια. Κι όχι δεν την πάτησε ούτε τρένο, ούτε μετρό, ούτε καν ο προαστειακός. Αυτήν που εξαιτίας των πρότερων πληγών μας έχουμε πείσει τον εαυτό μας πως είναι καλύτερα να μην την ψάχνουμε πια κι αναλωνόμαστε είτε σε εφήμερα και περιστασιακά είτε περπατάμε σε βαρετά, διαχειρήσιμα μονοπάτια για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Την αγάπη που την αντικαταστήσαμε με εγωισμό και απραξία. Αυτή την ίδια την αγάπη που την κρύψαμε σ’ ένα κουτάκι μαζί με τις φωτογραφίες των εφηβικών και των φοιτητικών μας χρόνων.
‘Γεμάτοι οι δρόμοι και άνθρωποι μόνοι, κουβέντα μην πιάνεις πες ένα γεια’, έχει τραγουδήσει πολύ σοφά ο Μαζώ. Γκρινιάζουμε για τη μοναξιά μας αλλά δεν κάνουμε και τίποτα για να απαλλαγούμε από αυτήν. Κι όχι η μοναξιά δεν είναι πανούκλα, είναι μια χαρά όταν είναι συνειδητή κι όταν την αντέχεις. Με τόσα λουκέτα γύρω απ’την καρδιά μας που να βρει άνοιγμα η αγάπη να τρυπώσει. Κι αυτή η ηλίθια δικαιολογία,’ ‘έχω πληγωθεί στο παρελθόν και δε θέλω να την ξαναπατήσω…’.Και ερωτώ: Είσαι ο πρώτος ή ο τελευταίος που πληγώθηκε; Μάλλον είσαι ένα νούμερο στο ενδιάμεσο της λίστας. Και ξαναρωτώ: Πόσες φορές έπεσες από το ποδήλατο και χτύπησες; Πόσες φορές ξανανέβηκες; Θα μου πεις η αγάπη δεν είναι ποδήλατο! Η αγάπη πονάει πιο πολύ από μια γρατζουνιά στο γόνατο και δυο ράμματα στο χέρι. Δε θα διαφωνήσω. Η αγάπη πονάει λιγάκι παραπάνω. Είναι, όμως, το ωραιότερο και ακριβότερο δώρο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου. Όσο επιλέγεις να αποφεύγεις την αγάπη, αποφεύγεις την ίδια τη ζωή.
‘Κάνε μου απόψε συντροφιά και μη ρωτάς που πάμε, ένας ξένος θα’μια το πρωί γιατί η καρδιά μου δεν αντέχει πιο πολλά να υποσχεθεί’, έχει πει ο Αντωνάκης – όχι που δε θα έκανα αναφορά στον Αντωνάκη, έλα κι εσύ του ποιοτικού μην ξινίζεις έτσι τα μούτρα, δεν κάνει. Πάρε το νόημα του στίχου και πάμε παρακάτω. Εφήμερες αγάπες, αγάπες της μιας βραδιάς, γρήγορα, αναίμακτα και με ποικιλία. Και για να μην κατηγορηθώ για πουριτανισμό – συνέβη σε προηγούμενο άρθρο…- αν αυτό σε εκφράζει καντο μέχρι να το βαρεθείς, επιλογή σου είναι. Ωστόσο, το ξέρεις βαθειά μέσα σου πως πάντα κάτι σου λείπει. Σου λείπει η αγκαλιά, το νοιάξιμο, η συντροφικότητα, η επικοινωνία…η αγάπη εν τέλει.
Κι είσαι κι εσύ που ψάχνοντας για την αγάπη θέλησες να πας στα βατά, τα εύκολα και τα διαχειρήσιμα. Αποφάσισες να κάνεις μια σχέση, αλλά με μέτρο. Να δίνεις τόσο όσο. Όχι κάτι παραπάνω, γιατί κι εσύ, όπως κι εγώ, έχουμε πληγωθεί. Και έρχονται στιγμές που δε θες να είσαι εκεί, αλλά μένεις, γιατί το συνήθισες και γιατί πού να ψάχνεις τώρα για την αγάπη; Φτου κι απ’την αρχή να μπαίνεις σε τέτοιες διαδικασίες, να τον γνωρίσεις τον άλλον, να μάθεις τις συνήθειές του, τις προτιμήσεις του. Κάτσε εκεί που είσαι! Μια χαρά περνάει ο χρόνος. Μα σου λείπει η αληθινή αγκαλιά, το νοιάξιμο, η πραγματική επικοινωνία…η αγάπη εν τέλει.
Η αγάπη δε θέλει φαμφάρες. Η αγάπη ζει με τα απλά, τα καθημερινά. Σε θέλω, με θέλεις είναι τόσο απλό, προχωράμε, βουτάμε στα βαθειά κι όπου μας βγάλει. Και ξέρεις κι εσύ όπως κι εγώ βαθειά μέσα μου, πως αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε. Γιατί δεν υπάρχει ωραιότερο απ’την αγάπη, την αληθινή αγάπη.
Προτού σε χαιρετήσω για καλοκαίρι –όχι μη βιάζεσαι να χαρείς, δε γλιτώνεις έτσι εύκολα από τα κείμενά μου, είπαμε η σκέψη θα πάει διακοπές, η φαντασία θα παραμείνει εδώ – θα μας ευχηθώ να περάσουμε αξέχαστα (θα ευλογήσω και τα γένια μου) και να βρούμε ο καθένας μας το θάρρος να διεκδικήσουμε την αγάπη που μας αξίζει αυτό το καλοκαίρι – σύμπαν ακούς;
Κι έτσι για τελείωμα λίγους στίχους που έγραψα με αφορμή την αγάπη…
Σε θέλω
Με θέλεις
Κι είναι τόσο απλό
Μα αυτό που είμαι το φοβάσαι
Κι αυτό που είσαι λαχταρώ
Ρίσκο και δρόμος χωρίς επιστροφή
Κάθε που λες τα φτερά ν’ανοίξεις θυμάσαι την παλιά πληγη
Είμαστε τόσο κοντά
Μα μια απόσταση χωρίζει τις καρδιές μας
Και λυπάμαι
Και λυπάσαι
Πού να σταθεί η αγάπη;
Ανάμεσα στο φόβο και το δάκρυ;
Ανάμεσα στο λίγο και στο όσο;
Τι να κρατήσω για μένα και τι να σου δώσω;
Σε θέλω
Με θέλεις
Μα μια απόσταση χωρίζει τις καρδιές μας…
