Ωραίο πράγμα να ζεις τις ζωές των άλλων…
Να ζεις με τα πρέπει και τα θέλω της κοινής λογικής. Να αδυνατίζεις για να μην σε λένε χοντρό και τους χαλάς το όμορφο τοπίο…
Να ξυρίζεσαι για να μην νευριάσει το αφεντικό, επειδή καράφλιασε από τα 40 του και πάει να βγάλει το κόμπλεξ του στις τρίχες σου…
Να κρύβεις τα τατουάζ και τα σκουλαρίκια γιατί δυσανασχετούν οι εκλεκτοί πελάτες ή συνάδελφοι, λες και τα βάρεσες πάνω τους ή αυτοί θα τα κουβαλάνε μια ζωή…
Να ερωτεύεσαι με τους κανόνες του κόσμου και με την λογική ‘ο άντρας πρέπει να είναι μεγαλύτερος από τη γυναίκα γιατί…
δεν ξέρω γιατί, σε αυτό δεν μπορώ να βρω λογική ακόμη και αν προσπάθησα μόνο για να το γράψω…
Ακόμα και λογικά να το πάρουμε, αν υποθέσουμε πως οι γυναίκες ζουν παραπάνω, πρέπει ο άντρας να είναι μικρότερος για να μην τους δίνουμε την χαρά να μας θάψουν!
Να σοβαρεύεσαι μετά τα 18, γιατί ‘δεν είσαι πλέον παιδί’.
Να μην καπνίζεις σε δημόσιους χώρους, γιατί ενοχλείται η κυρά Τούλα επειδή άκουσε στον Αυτιά, πως οι παθητικοί καπνιστές έχουν επίσης αρκετές πιθανότητες να πάθουν καρκίνο.
Ναι, από το τσιγάρο του διπλανού θα πάθεις καρκίνο και όχι από τις μαλακίες που τρως και πίνεις ή από τα καυσαέρια ή από τα φουγάρα των εργοστασίων.
Να προσπαθείς μια ζωή να αποκτήσεις πράγματα που δεν χρειάζεσαι, για να εντυπωσιάσεις ανθρώπους που δεν σε ενδιαφέρουν…
Να μην βρίζεις, ακόμα και όταν είσαι έτοιμος να εκραγείς για να μην σε παρεξηγήσου και σε κατηγορήσουν για κάτι!
Όλα αυτά τα καταπίνεις αμάσητα και δεν σε ενοχλεί ο ρατσισμός…
Ή μήπως δεν είναι ρατσισμός;
Μήπως δεν είναι ΌΛΟΙ ανεξαιρέτως μέρη αυτού του άθλιου αστείου;
Το πιο αστείο παράδειγμα που μου έρχεται, είναι όταν είχαν βγει οι απανταχού αντιρατσιστές και κορόιδευαν την κόρη του Μιχαλολιάκου, όχι για τα πιστεύω της, αλλά για τα κιλά της.
Γίδια ολόρθα, μου το παίζετε και ιδεολόγοι.
Δεν υπάρχει επιλεκτικός αντιρατσισμός, κορίτσια.
Μου θυμίζει ένα παλιό τύπου ανέκδοτο που έλεγε ‘δυο είδη ανθρώπων σιχαίνομαι, τους ρατσιστές και τους Αλβανούς.’.
Είναι να γελάει κανείς με την κατάντια σας.
Πόσο δήθεν είναι όλο αυτό το πανηγύρι;
Σε τελική ανάλυση, έχει κανείς σας την εντύπωση πως είναι αθάνατος και φοβάται να ζήσει όπως γουστάρει;
Τι υποτίθεται πως κάνετε;
Θέλετε να αδυνατίσετε (ή να παχύνετε) για να γουστάρετε εσείς, δεκτό.
Αλλά επειδή είναι politically correct ; Ε, όχι δα…
Και όχι δεν έχω σκοπό να κρύψω κανένα τατουάζ μου, γιατί το κάθε τι είναι δική μου επιλογή στο δικό μου σώμα και δεν ήρθα να στο τρίψω στη μούρη.
Και για την ιστορία, δεν ξεβάφει πάνχαζε εκνευριστικέ τύπε με το ενοχλητικό βλέμμα και το χαμηλομάσχαλο μπεζ παντελόνι.
Επίσης δεν ψήνομαι να φορέσω γραβάτα και πουκάμισο επειδή έτσι πρέπει.
Αν έρθω με καπέλο στην τράπεζα να μετρήσω το χρήμα που δεν σου ανήκει έτσι κι αλλιώς, θα σου δώσω λιγότερα ή θα μειωθεί το επιτόκιο σου;
Δεν είναι θέμα σεβασμού. Έτσι κι αλλιώς σιχτηρίζω που έρχομαι για να φάω στην μάπα τον κάθε άμπαλο.
Δουλεύω για τα χρήματα, όχι γιατί είμαι χομπίστας.
Αν ήμουν χομπίστας, δεν θα δούλευα στην τράπεζα, στην εφορία, σε κάποιο πολυκατάστημα.
Ψαράς θα ήμουν ή θα μάζευα πεταλούδες στον Αμαζόνιο.
Α, κι αν σε ενοχλεί ο καπνός του τσιγάρου μου, πες το μου και θα το σβήσω.
Σε αντίθεση με σένα, έχω μάθει να σέβομαι τα θέλω του άλλου.
Το ‘εδώ απαγορεύεται’ δεν έχω χρόνο να σου δείξω που το γράφω, γιατί είναι λίγο περίεργη η ζώνη που φοράω και μου παίρνει ώρα να την βγάλω.
Κι εσύ που με κριτικάρεις για το αν η γυναίκα που έχω δίπλα μου, είναι 15 χρόνια μικρότερη ή 15 χρόνια μεγαλύτερη, τι φάση;
Κοιμάσαι μαζί της και σε ενοχλεί; Μήπως να στην φέρω και για test ride;
Γύρνα στην δουλειά σου, μη σε γυρίσω εγώ.
Και μην ξεχάσεις και την γραβάτα σου.
Κι εσύ που ενοχλείσαι γιατί ταΐζω τα αδέσποτα, ενώ υπάρχουν άστεγοι που πεινάνε, μπορείς να πας να γαμηθείς λίγο παραπέρα;
Αντί να κάθεσαι να μου κουνάς το δάχτυλο, φτιάξε ένα ταψί παστίτσιο και τράβα σε κανέναν άστεγο να του το δώσεις, Μητέρα Τερέζα.
Το που θα κρίνω εγώ πως πρέπει να δώσω την βοήθεια μου, δεν σε αφορά. Επίσης, να σου υπενθυμίσω πως το να ταΐζεις ένα ζώο δεν συνεπάγεται πως δεν βοηθάς και έναν συνάνθρωπό σου που έχει ανάγκη όταν βρεθεί στον δρόμο σου.
Σκάσε λοιπόν κι εσύ, γιατί με κουράζεις και μόνο που σε βλέπω να έρχεσαι προς το μέρος μου, πριν αρχίσεις να μιλήσεις.
Σε έχω μάθει από την ξινίλα στο βλέμμα και τα σουφρωμένα χείλια.
Και με εκνευρίζεις περισσότερο από όσο θα έπρεπε γιατί επηρεάζεις κι άλλους…
Και καμιά φορά αυτό έμμεσα επηρεάζει κι εμένα με τις επιλογές τους. Και με τσαντίζεις. Και θέλω να σου ρίξω κουτουλιά.
Κι εσένα και τον κάθε κομπλεξικό που θα βγάλει τα απωθημένα του στην καθημερινότητα σου και θα σε βομβαρδίζει με ηλίθια γιατί.
Γιατί πίνεις; Γιατί καπνίζεις; Γιατί τρέχεις; Γιατί δεν φοράς κράνος;
Γιατί δεν κοιμάσαι νωρίς; Γιατί δεν ξυρίζεσαι; Γιατί δεν παντρεύεσαι;
Γιατί παντρεύεσαι αυτήν που παντρεύεσαι;
Γιατί έτσι! Γιατί αν κάνω όλα αυτά που γουστάρεις εσύ, δεν θα είμαι εγώ!
Θα είμαι ένα αντίγραφο δικό σου!
Εδώ ο Κόμπε που αντιγράφει τον Τζόρνταν, ακόμα και τώρα που είναι ο καλύτερος εν ενεργεία μπασκετμπολίστας, δεν παύει να είναι μια κόπια.
Και δεν φτάνει που σε σιχαίνομαι, να γίνω και κόπια σου;
Ε, όχι ρε μάγκα! Πάει πολύ!
Όλοι θα έχουν κάποιον λόγο για να σε κρίνουν, εσύ τι λόγο έχεις να τους ακούς;
Δεν ακούει κανείς, δεν ξυπνάει κανείς
Μόνο οι καρδιές μας ηχούν και τίποτε άλλο
Ήρθε ο καιρός να μου πεις, είναι καιρός να μου πεις
Τι γυρεύουμε εμείς μέσα στη νύχτα των άλλων
