To MRS GREY
“Θέλω να είσαι εδώ, αλλά δεν είσαι. Είσαι εκεί και το εκεί δεν ξέρει πόσο τυχερό είναι.”
Η απόσταση στη σχέση λένε πως λειτουργεί όπως ο Άνεμος στη φωτιά ! Τη μικρη φωτιά την “σβήνει” ενώ τη μεγάλη την θεριεύει!
Ειναι λοιπόν επο εκείνες τις μέρες του Μαρτίου που ο ήλιος λάμπει ψηλά ζεστός και συνάμα ο αέρας φυσάει παγερός καθώς βρίσκομαι μόνος στο City του Λονδίνου. Ειναι απο εκείνες τις μέρες που μοιάζουν με καλοκαίρι στο φως αλλά χειμώνα στη σκιά! Τρίζω τα δόντια μου απο ευχαρίστηση, καθώς βλέπω μια μητρόπολη να απλώνεται μπροστά μου και αισθάνομαι μια ηδονή να τρέχει στις φλέβες μου. Μια ανυπομονησία να την γευτώ και να την κατακτήσω. Συνήθως όταν βρίσκεσαι κάπου μακριά σε συνεπαίρνει το ΤΩΡΑ χωρίς να κοιτάς τι έχει μείνει πίσω και τι μπορεί να σε περιμένει. Ένα τώρα που σε φωνάζει και σε προκαλεί σαν τις σειρήνες τον Οδυσσέα.
Το ΤΩΡΑ σιωπά μπροστά στον ήχο του κινητού που με ταρακουνάει σαν ξυπνητήρι σηκωμένος απο λήθαργο : “Θέλω να είσαι εδώ, αλλά δεν είσαι. Είσαι εκεί και το εκεί δεν ξέρει πόσο τυχερό είναι.”. Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω… Πρέπει να απαντήσω. Θελω να γυρίσω να της πω ότι την αγαπώ, μου λείπει πολύ, ξεκινάω να γράφω, μα το δάκτυλο μου παραμένει ακίνητο, κρύο σαν να έχει πάθει αγκυλωση.
Χάνω τις λέξεις… Στέκομαι όρθιος παγωμένος και ακίνητος μπροστά σε μια θάλασσα απο κόσμο να περνάει δίπλα μου σαν να ειμαι κολόνα. Πρέπει να βάλω σε μια τάξη το μυαλό μου να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις. Δεν ειναι δυνατόν! Πρέπει να συνέλθω.
Μια νεαρή κοπέλα κάπως αδέξια σκόνταφτει και πέφτει πάνω μου… Κινητό Φάκελοι και τσάντα ειναι ολα στο έλεος των περαστικών. Μου χαμογελάει και δαγκώνει τα χείλη της. Αυτό ήταν! Σαν να γύρισε ο διακόπτης του on σε off. Μόλις θυμήθηκα ποσό συναρπαστικές ειναι οι καινούργιες αρχές. Μόλις συνηδειτοποιησα πως εχω μια νέα πόλη να κατακτήσω. Να με συνεπάρει να με αφομοιώσει και γίνει ένα μαζι μου. Όσοι με αγαπούν ας με ακολουθήσουν, όσοι με ακολουθούν ας μάθουν να με αγαπούν. Για τους υπόλοιπους δεν υπάρχει χώρος, μονο η λήθη του χρόνου…
