…μάτια, είναι ευκαιρία να αντιμετωπίσουμε σαν Κράτος το θέμα των εναλλακτικών θεραπειών με έναν δίκαιο τρόπο. Από την μια οι ομοιοπαθητικοί ειδικά ζητάνε να καλύπτει το ΙΚΑ τις “θεραπείες” τους. Σε άλλες χώρες, σου λένε, γίνεται αυτό. Σε άλλες χώρες, απαντώ, πρέπει να δια του νόμου να γράφουν “θεραπείες”, έτσι με εισαγωγικά επειδή ακριβώς δεν έχουν το δικαίωμα να συγχέονται με κανονικούς γιατρούς.
Το θέμα είναι απλό. Ή θεραπεύουν ή δεν θεραπεύουν. Ή κάνει καλό να σου βάζουν βελόνες στην πλάτη για τον διαβήτη ή δεν κάνει. Ή όταν σου τρίβουν τα πόδια επί ώρα περνάει ένα πρόβλημα υγείας ή δεν περνάει.
Αμ δε. Γιατί οι απανταχού τσαρλατάνοι τείνουν να επικεντρώνονται σε παθήσεις στις οποίες η επιστήμη δεν έχει ξεκάθαρες απαντήσεις. Την επιστήμη σε τέτοιες στιγμές την λένε και “Δυτική Ιατρική” ή “κλασσική ιατρική” υποτιμητικά για να θολώσουν τα νερά.
Βήμα πρώτο: Ορίζουμε ποιες παροχές υγείας είναι πιο απαραίτητες και ποιες λιγότερο απαραίτητες. Επείγοντα, νοσοκομεία, πρώτες βοήθειες, γέννες για παράδειγμα παίρνουν προτεραιότητα. Θα παρατηρήσουμε αμέσως ότι οι εναλλακτικοί συγκεντρώνονται κυρίως κάτω κάτω στην λίστα, μάλλον μετά τους πλαστικούς χειρούργους και τους αισθητικούς…
Βήμα δεύτερο: Όπως έχουμε ΕΦΕΤ για τα φάρμακα, κάνουμε ξεκάθαρη και ανοιχτή διαδικασία αξιολόγησης ιατρικών μεθόδων. Δηλαδή ένας δημόσιος μπούσουλας που σου λέει “έχεις πονοκέφαλο; Το Depon έχεις 85% πιθανότητα να σου λύσει το πρόβλημα.” Έχεις διαβήτη; Η ομοιοπαθητική έχει 0% πιθανότητα να σε θεραπεύσει, μην πετάς τα λεφτά σου. Δεν χρειάζεται να κάνουν πρωτογενή έρευνα, απλά να μαντρώνουν υπάρχουσες και να την μεταφράζουν για το κοινό.
Βήμα τρίτο: συντονιζόμαστε και μαθαίνουμε από τις ασφαλιστικές. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες δεν καλύπτουν τέτοιες “θεραπείες”. Η σκληρή πραγματικότητα των αριθμών αποδεικνύει την αναποτελεσματικότητα των “εναλλακτικών” ακόμα πιο ξεκάθαρα. Σε άλλες περιπτώσεις όπως την οστεοπαθητική πρέπει να διαχωρίσουμε ανάμεσα σε όσους κάνουν ουσιαστική, κανονική ιατρική δουλειά και άλλους που επικεντρώνονται σε πράγματα τα οποία έχουν ξεπεραστεί κατά πολύ.
Βήμα τέταρτο: επιτρέπουμε στις ασφαλιστικές να υπαγορεύουν σε συνεργαζόμενους γιατρούς και νοσοκομεία όρους κατά τεχνικών που δεν έχουν αποδειχθεί σε χρησιμότητα. Αντί για ένα γενικό “ότι θεραπεία χρειαστεί” στα συμβόλαιά τους με τα νοσοκομεία πχ να γράφουν “επιστημονικά αποδεδειγμένες θεραπείες” ή κάτι τέτοιο. (Οι τύποι στο δεύτερο βήμα ας σκεφτούν πως θα μοιάζει ακριβώς η λίστα.)
Βήμα πέμπτο: αναγκάζουμε γιατρούς και ασφαλισμένους να ακολουθούν τις βασικές οδηγίες του Κράτους. Αν είναι αναγκαστικό ένα εμβόλιο για όλους τους Έλληνες πολίτες, να μην μπορείς να ανανεώσεις το βιβλιάριό σου χωρίς αποδείξεις ότι το έχεις κάνει. Αν είσαι παιδίατρος που μου λες με στόμφο να κάνω μαντού στο παιδί μου για να βρούμε την φυματίωση, να αποδείξεις ότι το κάνεις κι εσύ (που κυκλοφορείς κάθε μέρα σε νοσοκομεία) κάθε χρόνο πρώτα!
Το βασικό πρόβλημα στην Υγεία, όπως και σε πολλά άλλα θέματα, είναι ότι δεν ξέρουμε ακριβώς τι γίνεται. Πόσοι Έλληνες με ημικρανίες καταντάνε στα χέρια εναλλακτικών; Πόσοι παθολόγοι συνταγογραφούν αντιβιώσεις αλλά παράλληλα λένε “πάρε και βιταμίνη C”; (Ενώ τελικά δεν βοηθάει καθόλου όπως αποδεικνύουν οι έρευνες ούτε επιταχύνει την ανάρρωση από κρυολόγημα.)
Υποψιάζομαι ότι μια καλή ανάλυση των δεδομένων που υπάρχουν ήδη θα έβγαζε πολλά λαυράκια. Αν δεις ένα βιβλιάριο του ΙΚΑ με πολλές θεραπείες για ένα χρόνια πρόβλημα πριν δύο χρόνια και ξαφνικά σταματάει να ζητάει από το Κράτος θεραπείες, μάλλον κάπου αλλού στράφηκε. Αυτό το διάστημα μπορεί τελικά να κάνει μεγάλη ζημιά και στον ίδιο αλλά και στο σύστημα Υγείας μας. Οι εναλλακτικές θεραπείες δεν είναι ανώδυνες ούτε χωρίς κόστος για το Κράτος τελικά…