Η Αλεπού κοίταξε τον μικρό Πρίγκιπα γεμάτη ελπίδα και τρυφερότητα.
Αναρωτήθηκε αν ήταν ο φίλος που έψαχνε μια ζωή. Τον πλησίασε και τον έκανε να χαμογελάσει, για λίγο φάνηκε ότι νοιαζόταν για εκείνη.
Αλλά ο μικρός Πρίγκιπας δεν μπορούσε να την αγαπήσει, δεν ήθελε να μείνει κοντά της. Κάποια μέρα της αποκάλυψε ότι δεν την αγαπούσε, ότι η φιλία και η τρυφερότητα της δεν τον άγγιξαν ποτέ. Η Αλεπού τον κοίταξε χαμογελαστή, δάκρυα πλημμύρισαν την καρδιά της, αλλά εκείνος ήταν πολύ αφηρημένος για να το προσέξει.
Η Αλεπού τον κοίταξε για μια τελευταία φορά, ήταν τόσο όμορφος και απόμακρος. Ήξερε πως για κάποιο λόγο δεν μπορούσε να μπει στην καρδιά του.
Χαμήλωσε τα μάτια, έφυγε βιαστικά από κοντά του, πήρε το δικό της δρόμο, εκείνο το γνώριμο μοναχικό μονοπάτι…
Θυμήθηκε ξαφνικά όλους εκείνους που είχε πληγώσει χωρίς να το θέλει, όλους αυτούς που την αγάπησαν αλλά εκείνη έδιωξε μακριά, όπως έκανε τώρα ο μικρός Πρίγκιπας…
Η αγάπη είναι μεγάλο δώρο και γίνεται ακόμα πιο πολύτιμο όταν θέλεις να το μοιραστείς…
Η Αλεπού πήρε το δρόμο της χωρίς να κοιτάξει πίσω, σήκωσε το βλέμμα της στον ουρανό και προσευχήθηκε στ’ αστέρια να της κρατούν συντροφιά τώρα που έμενε μόνη.
