Του Θοδωρή Γιαννόπουλου
Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω. Πόσες φορές άραγε έχω ακούσει αυτή την φράση; Αρκετές θα έλεγα. Στην ουσία οι άνθρωποι που δεν θέλουν κάτι από τους άλλους, δεν θέλουν να αγαπήσουν. Να παραδεχτούν την ανάγκη τους να αγαπηθούν και να την αναζητήσουν. Να νιώσουν, και βάζουν ως πρόσχημα τα «πρέπει».
Δεν θέλουν την αγάπη γιατί δεν θέλουν να πονέσουν, ίσως γιατί κουράστηκαν στον παρελθόν τους να δίνουν κομμάτι από τον εαυτό τους χωρίς να παίρνουν την πρέπουσα ανταπόδοση και φοβούνται, τα θέλουν όλα έτοιμα στο χέρι. Μα όταν έχεις ανάγκη δεν κουράζεσαι… ποτέ να αναζητάς, να θέλεις και να προσπαθείς ακόμα κι αν σου κοστίσει έναν… εγωισμό, μια αξιοπρέπεια..! Γιατί κάποιος που λέει όχι δεν θέλω, μάλλον πονάει κρυφά και κλαίει τις νύχτες μόνος του.
Φοβούνται μην χάσουν την γη κάτω από τα πόδια τους, μην διαλυθεί ο ανούσιος και φανταστικός «τέλειος» κόσμος τους. Και καταφεύγουν στην φυγή, νομίζοντας με αυτό τον τρόπο πως έχουν βρει την ισορροπία, την ηρεμία με τον εαυτό τους. Δεν έχουν μάθει να προσφέρουν, τρελαίνονται όταν κάποιος προσφέρει απλόχερα κομμάτι της ψυχής του, νομίζοντας πως επιβάλλεται να ανταποδώσουν. Είναι οι χαμένοι… Είναι φοβισμένοι άνθρωποι αυτοί που βάζουν τα πρέπει. Τους λείπει το θάρρος και πίσω από τη δειλία τους βάζουν κανόνες και έτσι νομίζουν πως «πληρώνοντας τους» είναι εκείνοι εντάξει, αλλά δεν καταλαβαίνουν πως έτσι χάνουν τη ζωή τους γιατί έρχεται μια στιγμή – ίσως την τελευταία – που αναλογίζονται και τότε έχουν ζήσει μιζερή ζωή.
Φυσικά το «θέλω» και «μπορώ» είναι θέμα… το να θέλεις ναι, αλλά μπορείς πάντα; «Θέλω να πρέπει να διεκδικήσω ότι μου αξίζει». Εκεί συνδυάζουμε αυτά τα δυο και μου αξίζει όχι κάτι υλικό. Αυτό εμείς, μόνοι μας το αποκτούμε. Δεν μιλάμε για τέτοιο. Αλλά για τα ουσιώδη της ζωής! Δηλαδή θέλω και μου αξίζει! Γιατί είμαι άνθρωπος, κοινωνικό ον και σε έχω ανάγκη όπως κι εσύ εμένα…
Να με αγαπούν όσοι έχω δώσει…
Να με σέβονται όσοι έχω σεβαστεί…
Να με κατανοούν όσοι λένε πως είναι φίλοι μου…
Να δέχονται τα λάθη μου, γιατί είμαι άνθρωπος…
Οι περισσότεροι/ες φοβούνται ότι κάνουν κάτι κακό, για να μην κριθούν δείχνοντας τα θέλω τους. Βέβαια το «κακό» είναι σχετική έννοια… Για μένα κακό, μπορεί για σένα να μην είναι… Σημασία έχει να είσαι πλήρης μέσα σου, χωρίς κενά και απωθημένα και αυτό το πετυχαίνεις όταν κάνεις τις επιθυμίες σου πράξη αλλά και όταν δεν τσιγκουνεύεσαι τα συναισθήματα! Στην ουσία αρκούμαστε στα συμβιβασμένα συναισθήματα, γιατί δεν θέλουμε να ανοιχτούμε.
Ποιος ρισκάρει να αγαπήσει αληθινά, να τα δώσει όλα και να μείνει στο μηδέν;
Ποιος αφήνεται στη δίνη και στην τρέλα χωρίς δίχτυ ασφαλείας;
Πώς να δεχθούμε στους άλλους όταν δεν δίνουμε για εμάς τους ίδιους;
Πως θα δεχτούμε τους άλλους όταν δεν έχουμε αποδεκτοί εμάς;
Αγαπάμε για να αγαπιόμαστε! Είναι δυνατόν; Μεγάλη κουβέντα… Να αγαπάμε τον εαυτό μας! Και δες, από κει ξεκινούν όλα… τελικά. «Θέλω, μπορώ, δίνω σε μένα γιατί έχω να δώσω και στους άλλους!»
Στην τελική όλοι, άντρες και γυναίκες, ένα πράγμα ποθούμε αλλά δεν τολμάμε όλοι να διεκδικήσουμε. Να μας αγαπούν αληθινά, να μας το δείχνουν με έργα, αλλά να το ζητάμε κιόλας. Να έχουμε τόλμη…! Η ζωή είναι μικρή για φραγμούς και επίπονη για τους λιπόψυχους!