Ήταν μια μέρα διαφορετική από τις άλλες…
Ο ήλιος κρύφτηκε από τα μαύρα σύννεφα.
Κάποιες ανυπάκουες ηλιαχτίδες μόνο κατάφεραν να το σκάσουν.
Έκλεψαν κάποιες σταγόνες από τα σύννεφα, τις αγκάλιασαν και άρχισαν να στροβιλίζονται σε ένα ατέρμονο χορό χρωματίζοντας ό,τι συναντούσαν στο δρόμο τους δημιουργώντας ένα θέαμα μοναδικό.
Η ατμόσφαιρα είχε γεμίσει πανέμορφα πολύχρωμα διαμάντια.
Ξαφνικά! Μια κραυγή. Σταμάτησαν τρομαγμένες.
Τότε οι σταγόνες βρήκαν ευκαιρία και τους ξέφυγαν.
Έγιναν δάκρυα και έπεσαν στη γη.
Οι ηλιαχτίδες τότε πιάστηκαν από τον άνεμο. Οι φωνές ήταν τα σημάδια για να βρουν το δρόμο.
Ήθελαν να δουν τι συμβαίνει.
Εκεί σε μια σπηλιά. Σε ένα μέρος υγρό και σκοτεινό ένας κύκλος από σκιές είχε σχηματιστεί.
Το σκοτεινό τους βλέμμα τις έκανε να λυγίσει.
Ηλιαχτίδα σημαίνει φως. Σημαίνει αλήθεια. Σημαίνει ελπίδα. Τι δουλειά είχαν αυτές εκεί μέσα;
Ο άνεμος φοβήθηκε μην τους κάνουν κακό.
Τις μεταμόρφωσε σε νυχτερίδες.
Άρχισαν να πετούν κυκλικά μέσα στη σπηλιά.
Πλησίασαν. Τότε οι σκιές πήραν μορφή.
Ήταν τόσο αποκρουστικές!
Απορροφημένες με αυτό που έκαναν δεν έδωσαν σημασία στις νυχτερίδες που πλέον είχαν φτάσει πάνω από το κεφάλι τους.
Το τραγούδι των σκιών έκανε τις νυχτερίδες να ανατριχιάσουν.
Όλες οι σκιές ήταν εκεί και είχαν όνομα :
Η Ντροπή, ο Φόβος, η Ανεπάρκεια, η Απόρριψη, η Παράνοια, η Μοναξιά.
Και τότε το είδαν. Γένεση.
Στη μέση ένα μωρό. Δεν έκλαιγε. Έβγαζε άναρθρες απειλητικές κραυγές.
Τα δάκρυα είχα ξεφύγει από τα μάτια και είχαν μπλεχτεί με τις φωνές του.
Άηχες κραυγές που μόνο οι ηλιαχτίδες μπορούσαν να ακούσουν.
Τότε το μωρό γύρισε και τις κοίταξε. Παγωμένα και σκοτεινά.
Ανατριχήλα.
Διέκρινε στα μάτια τους το φως τους.
Οι σκιές γύρισαν και αυτές.
Οι νυχτερίδες έντρομες πρόλαβαν να φύγουν.
Μόλις βγήκαν από τη σπηλιά έγιναν πάλι ηλιαχτίδες.
Τρομοκρατημένες από το θέαμα που αντίκρισαν έτρεξαν πάλι στη ζεστασιά του ήλιου.
Δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι. Ήταν ήδη αργά.
Το νέο μωρό βγήκε στον κόσμο.
Μια μέρα που οι ηλιαχτίδες έτρεξαν να κρυφτούν από φόβο.
Το όνομα αυτής: Ανασφάλεια.
Αν δεν “χτυπήσουμε” ό,τι τη δημιουργεί η ανασφάλεια φυγείν αδύνατη!
Αν την αποδεχτούμε. Αν την αγκαλιάσουμε σαν μωρό και τη φροντίσουμε με ένα τρόπο που δε θα μας καταπιεί ίσως τότε δε θα μας κυριεύσει. Δε θα μας καταπιεί.
Απλά θα παραμείνει ως άκακο αλλά αναγκαίο, κάποιες φορές, κακό….
