Είναι λίγες οι στιγμές που ξεκλέβω χωρίς παιδιά. Πολύτιμες και ευχάριστες. Δεν μου είναι νταλκάς, ούτε στόχος, απλά όταν προκύπτουν τέτοιες φάσεις δεν είναι και πρώτη μου σκέψη να τα τηλεφωνάω. Εκτός κι αν μου έχουν βάλει δουλειά, είναι άρρωστα ή έχουν κάποια άλλη εκκρεμότητα, δεν με απασχολούν. Κάτι σαν το internet. Απλά δεν ανοίγει όσο λείπω. Χαίρομαι όταν το ξαναβρίσκω.
Αλλά βέβαια είναι παντού γύρω μου. Και σήμερα που έφυγαν για Σαββατοκύριακο η μικρή μου άφησε σουβενίρ. Να την προσέχω και να την καλύπτω με το ειδικό της κουβερτάκι το βράδυ.