Έσβησα την τηλεόραση. Δεν άντεχα άλλο να βλέπω πρόσφυγες και μετανάστες και να προσπαθώ να θυμηθώ ποιος από τους δυο όρους είναι πολιτικά ορθός.
“Είσαι αναίσθητος!” Προφανώς η γυναίκα μου δεν συμφωνούσε με τον αποκλεισμό της φωνής των Σύριων που προκάλεσα με το τηλεκοντρόλ μου. “Είσαι ένα χοντροκομμένο βόιδι. Δεν καταλαβαίνεις τι γίνεται στον κόσμο. Δεν νιώθεις τον πόνο. Είσαι ρομπότ!”
Είμαι ρομπότ; Αν είμαι ρομπότ που είναι οι μπαταρίες μου; Και γιατί δεν έχω USB πουθενά; Θα βόλευε πολύ να είχα κάποιο βύσμα να φορτώνω τραγούδια στη μνήμη μου. Α, και να είχα περισσότερη και αξιόπιστη μνήμη. Και καλή κάμερα αντί για μάτια. Και ενσωματωμένο wifi. Μακάρι να ήμουν ρομπότ!
Για έμφαση, καθώς είπα την τελευταία ατάκα, έκανα και κίνηση ρομπότ που είχα μάθει σε ένα χορευτικό που κάναμε στο πάρτυ της δευτέρας Λυκείου με τους φίλους μου μπας και ρίξουμε καμιά γκόμενα. Με κοίταξε με απορία. Με αυτό το ύφος “τι πίνεις και δε μας δίνεις;” Αλλά συνέχισε απτόητη:
“Αλέξη νομίζεις ότι με αυτά τα λογοπαίγνια και δυο λογύδρια θα ξεχάσουμε πως άρχισε απόψε το πρόβλημα όταν έκλεισες την τηλεόραση; Σε ξέρω. Δε γεννήθηκα χθες!” Γέλασα. Παραείναι εύκολη αντίπαλος. Δεν γύρισα καν να την κοιτάξω, έκανα ότι ασχολιόμουν με το τηλέφωνό μου. Βαθιά ανάσα για το τελείωμα:
Δεν γεννήθηκες χθες; Ε, προφανώς δε γεννήθηκες χθες. Αν είχες γεννηθεί χθες δεν θα μπορούσες να μιλάς. Δεν θα είχε καν σχηματιστεί κατάλληλα η στοματοφαρυγγική σου κοιλότητα για να παράγεις πολύπλοκους ήχους. Τα μάτια σου θα ήταν σε κατάσταση ακατάλληλη για να εστιάσεις. Ούτε θα μπορούσες να περπατάς. Αν ήσουν δυο ημερών μωρό κατά πάσα πιθανότητα θα κοιμόσουν τώρα αντί να με ταλαιπωρείς με ανοησίες επειδή έκλεισα την τηλεόραση!
Ετοιμαζόμουν να συνεχίσω αλλά καθώς σήκωσα τα μάτια είδα άδειο το δωμάτιο. Η κουρτίνα ανέμιζε. Το παράθυρο ανοιχτό. Ζούμε στον έκτο.
.
Αφιερώνω την ιστορία αυτή σε όλους και όλες που έχω τρελάνει με συζήτηση μέχρι να παρακαλούσαν να ζούνε στον έκτο.
