Εγώ φέτος αυτό κατάλαβα. Συλλογικά, ομαδικά και γηπεδικά, θέλουμε ΠΑΣΟΚ. Μέσα στη βλακεία και την ανικανότητα του Αλέξη Τσίπρα, έπιασε την διεθνή τάση. Αντιγράφει Αντρέα και ξετσίπωτα τάζει θεσούλες στο δημόσιο. Όλη η Ελλάδα εύχεται η Κρίση να είναι μια περαστική αρρώστια, μια ίωση που πέρασε στα γρήγορα. Μια μέρα θα ξανανοίξουν οι κάνουλες του δανεισμού και όλα θα γίνουν όπως παλιά.
“Μπαμπά γιατί μαθαίνουμε Ιστορία; Αφού τίποτα δεν μοιάζει όπως παλιά. Κι ότι θέλει ο καθένας λέει ότι μοιάζει ανάλογα τι τον συμφέρει.” Ο γιός μου τα είπε τόσο καλά που δεν μπορούσα να αρθρώσω αντίλογο. Αλλά ζει σε μια χώρα με γέρους που βλέπουν το πρωί Αυτιά και πάνε μετά την εκκλησία να ψηφίσουν. Αυτοί είναι τελικά τα πιο μεγάλα θύματα αυτής της οπισθοδρομικής μας μανίας και αυτοί βγάζουν κυβερνήσεις σαν αυτήν που μας βασάνισε το 2018.
Δεν είμαστε μόνοι. Οι Άγγλοι ζήτησαν Brexit γιατί αναπολούν την αυτοκρατορία τους, οι Κινέζοι το λένε Κινέζικο όνειρο για τον δικό τους Χρυσό Αιώνα. Υπάρχουν και χειρότερα. Στη Βραζιλία αναπολούν την Χούντα τους και έβγαλαν έναν φασιστάκο τρελό με διαρκείς αναφορές τύπου “μια Χούντα μας χρειάζεται” και “τι καλά περνάγαμε τότε με τον στρατό.” Οι ΑνατολικοΓερμανοί στηρίζουν ακροδεξιούς γιατί κι αυτοί αναπολούν τις παλιές καλές εποχές που δεν είχαν επιλογές. Οι Καταλανοί ονειρεύονται μια μυθική εποχή που ήταν ανεξάρτητοι. Κάθε της γης πικραμένος ότι θυμάται χαίρεται. Ακόμα και ο Τράμπας στις ΗΠΑ πούλησε ότι θα ξανακάνει την Αμερική μεγάλη και τρανή.
Λέμε ότι κάθε λαός έχει τον ηγέτη που του αξίζει. Εμείς διαλέξαμε έναν μικρό θεό. Απέφυγε να μας λέει για την Κούβα, αν και εξωτική και πιασάρικη. Έπεσε στην παγίδα της Βενεζουέλας αντί να διαλέξει το παράδειγμα του Μεξικού, όπου ο Ομπραντόρ έχει στόχο να καταπολεμήσει την παγκοσμιοποίηση και τον καπιταλισμό για να γίνει ανεξάρτητη η χώρα του. Απορώ πως δεν έχει πάρει ακόμα τον Μπαρουφάκη για σύμβουλο αυτός. Δεν έχει σημασία το σύμβολο. Εδώ λόγω καταγωγής από το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ τους αποφεύγει σαν τον διάολο. Σαν κόρη καταπιεστικής μαμάς, έφυγαν από το Ρωσικό σπίτι τους και δεν θέλουν να το ξαναδούν. Στην Πολωνία αντίστοιχα πουλάνε ότι θα ξεκόψουν επιτέλους από το κομμουνιστικό παρελθόν και θα γυρίσουν σε παραδοσιακές τους αξίες. Γιατί έτσι.
Γιατί όταν ρίχνεις ένα χρυσό παρελθόν μπορείς να αγνοήσεις όσα δεν σε βολεύουν. Μπορείς να κάνεις έναν αχταρμά από ότι γουστάρεις επιλεκτικότατα. Οι εξελίξεις στον σύγχρονο κόσμο ακολούθησαν το ψηφιακό μοντέλο. Πρέπει να τρέχεις διαρκώς για να μην μείνεις πίσω. Είναι ένα ποτάμι ορμητικό και όλοι έχετε κουραστεί να προσπαθείτε να κρατήσετε την μουτσούνα σας έξω για αναπνοές. Δεν είναι λύση όμως το παρελθόν κι ας το νομίζουν τουλάχιστον οι μισοί συνάνθρωποί μας, κι ας κοιτάνε κάποια συγκεχυμένη εικόνα του παρελθόντος με συγκίνηση.
Ο γιός μου μπορεί να μην θέλει να μάθει ιστορία, αλλά το ιστορικό στον browser του ξέρει καλά να το σβήνει όταν χρειάζεται. Ξέρει ότι θέλει ένα κοινό παραμύθι ως βάση για να επιβιώσει με τους φίλους του σε ένα μέλλον όπου τα ρομπότ και η τεχνητή νοημοσύνη φέρνουν τα πάνω κάτω με τρόπους που δεν μπορεί κανείς να μαντέψει. Μπορεί να προκαλούμε φαινόμενο του θερμοκηπίου τόσα χρόνια και να το λύσουμε με μια γενναία παρέμβαση στην στρατόσφαιρα σε λίγους μήνες. Δεν ξέρω. Και δεν ξέρει. Και δεν ξέρετε. Αλλά αυτή η αρτηριοσκληρωτική εμμονή με το παρελθόν δεν θα ξαναφέρει χρυστές εποχές ΠΑΣΟΚ. Δεν θα φέρει τίποτα καλό. Μπροστά. 2019 μπροστά. Στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα.
@