“Έχει ζεστό νερό.”
Παραήταν όμως ζεστό. Βγαίνοντας είδα τον καθρέφτη ατμισμένο. Τι πιο ρομαντικό από ένα μήνυμα; Της άφησα μια καρδούλα αρχικά. Να την δει όταν μπει. Ήταν λίγο στραβή. Προσπάθησα να ισιώσω λίγο την ουρά. Μάλλον χειρότερη την έκανα. Πήγα να βάλω και ένα τόξο στην στραβή καρδιά αλλά αυτό βγήκε ακόμα χειρότερο. Έγραψα τη λέξη “love” αλλά μαζεύτηκε το νερό στον καθρέφτη και έσταξε. Σα μανιακός πια άρχισα να κουνάω το δάχτυλο. Έτρεμα ολόκληρος από το πάθος. Γλίστρισα. Έπεσα προς τα πίσω.
Μερικές φορές μια λάθος κίνηση οδηγεί σε πολλές ακόμα. Σα μια πέτρα στο βουνό. Την κλωτσάς και ακούς την φωνή του βουνού να λέει “ε! Αυτό είναι το μωρό μου!” καθώς η κοτρώνα πέφτει στον κατήφορο. Η μια πέτρα σπρώχνει άλλες δυο, οι δυο τέσσερις, οι τέσσερις δεκάξι. Είναι μαθημαγικό.
Έπρεπε να το είχα καταλάβει από το πρώτο μας γεύμα. “Δεν μπορώ να το κάνω αυτό!” είχε πει, παραμερίζοντας τη σαλάτα. Σαν να ήταν η τομάτα δολοφόνος. Σα να την είχε θίξει ηθικά η ύπαρξη ζαρζαβατικών στο τραπέζι. Αλλά από τον μεθοδικό τρόπο που καθάρισε το παϊδάκι ήξερα την αλήθεια.
Προφανώς ήταν επαγγελματίας δολοφόνος.
Δεν διαλέγουμε τι θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε. Ίσως ο θεός με είδε γυμνό όταν με έφτιαχνε και έχω τόσο χιούμορ. “Εγένετο φως” όταν άνοιξε την πόρτα του συμπαντικού ψυγείου του για ένα σάντουϊτς την έβδομη μέρα. Και στην αντανάκλασή της πόρτας είδε τον Παράδεισο. Ένα μέρος γεμάτο ζόμπι που καλοπερνάνε τρώγοντας τροφαντούς καλούς ανθρώπους.
Μόλις βγήκε, μπήκα στο μπάνιο και κλείδωσα την πόρτα. Ο καθρέφτης πεντακάθαρος. Ούτε η καθαρίστρια δεν μπορεί να τον κάνει τόσο τέλεια. Έπρεπε να το’ξερα ότι με όνομα “Νατάσα” μόνο Ρωσίδα κατάσκοπος μπορούσε να ήταν.
Comments are closed.