Όταν παίρνει μπρος μια τηλεόραση καθοδικού σωλήνα, ανάλογα με την ηλικία της και την θερμοκρασία περνάει μισό ή και δυο δευτερόλεπτα μέχρι να δεις εικόνα. Ένα αναπαίσθητο “πινγκ” βουβό, μια ψηλή συχνότητα, μετά ο ήχος και ένα τράνταγμα πριν φανεί η εικόνα….
Ιούλιος του 2002. With or Without you. Είχα χορέψει σαν μανιακός (δεν ξέρω και αλλιώς) για καμπόσες ώρες. Περασμένες τρεις σταμάτησα. Πήγα σε μια ήσυχη μεριά σαν γάτα που θα γεννήσει και ξάπλωσα ανάσκελα στο δροσερό τσιμέντο. Κάτι μέσα μου ήξερε ότι ήταν τέλος εποχής, σαν το φθινόπωρο που το μυρίζεις στον αέρα, σαν την ένταση σε έκλειψη ηλίου. Το δροσερό αεράκι πέρναγε από πάνω μου και ο Bono τραγουδούσε.
Ιούλιος του 2003. Beautiful Day καθώς τρέχαμε και οι δυο πιασμένοι χέρι χέρι κάνοντας είσοδο στην γαμήλια δεξίωση. Πολλοί μου φίλοι είπαν ότι βιάστηκα και τους έγραψα όλους κανονικά παίρνοντας και αυτοί την απόφαση διαισθητικά και παρορμητικά. Φόρεσα το κιλτ μου και χόρεψα με τις ώρες μέχρι που πόνεσαν τα μπούτια μου από την τριβή.
Πέρασαν χρόνια και 2-3 άλμπουμ των U2 στα οποία δεν έδωσα πολύ σημασία. No Line on the Horizon. Τρία παιδιά πήραν προτεραιότητα και τα ευχαριστήθηκα όσο είναι δυνατόν γονιός να χαρεί. Αν στα extreme sport και τα ταξίδια μου ως τώρα έφτασα στα όρια, τώρα πήγα άλλο τόσο σε υπομονή, ενέργεια, δυνάμεις και ψυχολογικά γυμνάσια.
With or Without you πάλι χθες το βράδυ. Εγώ και η ακουστική κιθάρα μου αγκομαχάνε να αποδώσουν την ένταση. Τα παιδιά είναι κουρασμένα και δεν ζητάνε άλλο παραμύθι. Η μικρή έχει ήδη κοιμηθεί. Ο μεσαίος έχει πάρει στάση ύπνου. Η γυναίκα μου έφυγε σε ένδειξη διαμαρτυρίας που δεν τους κοιμίζω με τον δικό της τρόπο. “Πέντε λεπτά κιθάρα μόνο και μετά ύπνο” – ως συνήθως διαταγές για τα πάντα. Και μια γκρίνια που δεν πήγαμε στην συναυλία. Στην πρώτη στην Σαλονίκη είμασταν βέβαια. Κάτι φτιάχνει στην κουζίνα κάτω, αναρωτιέμαι αν με ακούει που τραγουδάω.
Όταν παίρνει μπρος μια τηλεόραση καθοδικού σωλήνα, ανάλογα με την ηλικία της και την θερμοκρασία περνάει μισό ή και δυο δευτερόλεπτα μέχρι να δεις εικόνα. Ένα αναπαίσθητο “πινγκ” βουβό, μια ψηλή συχνότητα, μετά ο ήχος και ένα τράνταγμα πριν φανεί η εικόνα….
Wild Horses. Ήταν ίσως ο επίλογος. Η τελεία. Σταμάτησα το προηγούμενο και έπιασα Ρε – Σολ, τη μαγιά των μισών τραγουδιών των U2. “You’re dangerous…’cause you’re honest…” Κάποια αηδία στην τηλεόραση ακουγόταν από κάτω αλλά ήδη ταξίδευα. “You’re an accident waiting to happen, You’re a piece of glass left in a beach…”
Δεν είναι έκρηξη το τέλος ενός γάμου. Ένα ακόρντο που μένει ξεκρέμαστο στον αέρα είναι. “Who’s gonna take the place of me?…”
[soundcloud url=”http://api.soundcloud.com/tracks/26349458″ iframe=”true” /]
