Ο Φακίρης στα ΙΚΕΑ

Η πρώτη λέξη που ξεστόμισε ο Ινδός Ατζατασάτρου Πατέλ με το που έφτασε στη Γαλλία ήταν μια λέξη σουηδική. Αν είναι ποτέ δυνατόν!
ΙΚΕΑ.
Ιδού τι ξεστόμισε σιγανά.
Κι αφού μίλησε, έκλεισε την πόρτα της παλιάς κόκκινης Μερσεντές και περίμενε, με τα χέρια τοπο­θετημένα σαν καλό παιδί στα μεταξοντυμένα του γόνατα.
Ο οδηγός του ταξί, που δεν ήταν βέβαιος ότι είχε ακούσει καλά, γύρισε προς το μέρος του πελάτη του, κάνοντας τις ξύλινες χάντρες στο κάλυμμα του κα- θίσματός του να κροταλίσουν.
Στο πίσω κάθισμα του οχήματός του αντίκρισε έναν μεσήλικο άντρα, ψηλό, ξερακιανό και ροζιασμέ­νο σαν δέντρο, με πρόσωπο μελαψό, κρυμμένο πίσω από ένα γιγαντιαίο μουστάκι. Μικροσκοπικές τρύπες, σαν σημάδια μολυσματικής ακμής, ήταν σπαρμένες στα ρυτιδωμένα του μάγουλα. Είχε κάμποσους κρί­κους στ’ αυτιά και στα χείλη, σαν να ’θελε να μπορεί να τα κλείνει κατόπιν της χρήσης τους όπως μ’ ένα φερμουάρ. Καλή πατέντα! συλλογίστηκε ο Γκυστάβ Παλούρντ, διαβλέποντας στα σκουλαρίκια των χει- λιών του Ινδού μια εξαιρετική συνταγή που θα μπο­ρούσε να θεραπεύσει την ακατάσχετη φλυαρία της γυναίκας του.
Το γυαλιστερό μεταξωτό γκρι κοστούμι του άντρα, η κόκκινη γραβάτα του, την οποία δεν είχε μπει στον κόπο να δέσει μα είχε απλώς καρφιτσώσει, και το λευκό του πουκάμισο, όλα τους φριχτά τσαλακωμένα, καταμαρτυρούσαν πολύωρο αεροπορικό ταξίδι. Ωστόσο, περιέργως, δεν είχε αποσκευές.
Ή είναι Ινδός ή έχει καμιά βαρβάτη κρανιοεγκε- φαλική κάκωση, σκέφτηκε ο ταξιτζής παρατηρώντας το πελώριο άσπρο τουρμπάνι που περιέβαλλε το κεφάλι του πελάτη του. Ωστόσο το μελαψό πρόσωπο και το γιγάντιο μουστάκι τον έκαναν να κλίνει πε­ρισσότερο προς το Ινδός.
«ΙΚΕΑ;»
«ΙΚΕΑ » επανέλαβε ο Ινδός, με παρατεταμένο το τελευταίο «α».
«Σε ποιο; Ε… What ΙΚΕΑ?» τραύλισε ο Γκυστάβ, που διέθετε την ίδια άνεση με τ’ αγγλικά όσο κι ένας σκύλος μ’ ένα παγοδρόμιο.
Ο επιβάτης του σήκωσε τους ώμους σαν να ’λεγε πως δεν του καίγεται καρφί. «Σοποιοϊχεανάναιδεν- έχεισημασίαόποιοβολεύειεσύείσαιοπαριζίάνος » επα­νέλαβε – «dontmatazeonezatbetasiutyayazeparijan»· κάτι τέτοιο άκουσε ο οδηγός, ένα συγκεχυμένο βάισμα από ακατάληπτους υπερώιους ήχους. Αλλά ακατά­ληπτο ή όχι, ήταν η πρώτη φορά στα τριάντα χρόνια του ως οδηγός στα Taxis Gitans που ένας πελάτης άρτι αφιχθείς απ’ την πύλη 2C του αεροδρομίου Σαρλ ντε Γκολ τού ζητούσε να τον πάει σε μαγαζί με έπι­πλα – διότι δε θυμόταν να ’χε ανοίξει πρόσφατα η ΙΚΕΑ κάποια ομώνυμη αλυσίδα ξενοδοχείων.
Ο Γκυστάβ είχε δεχθεί κι άλλα ασυνήθιστα αιτή­ματα, αλλά αυτό κέρδιζε το βραβείο. Αν ο τύπος ήταν πράγματι Ινδός, είχε πληρώσει μια μικρή περιουσία και είχε περάσει οχτώ ώρες στο αεροπλάνο, με μο­ναδικό σκοπό να αγοράσει μια βιβλιοθήκη Billy ή μια πολυθρόνα Poang. Αξιοθαύμαστο! Ή, μάλλον, απί­στευτο! Έπρεπε να καταγράψει το συγκεκριμένο αγώγι στο λεύκωμά του, ανάμεσα στις καταχωρίσεις για τον Ντέμη Ρούσσο και τον Σαλμάν Ρούσντι, που κάποτε του είχαν κάνει την τιμή να αποθέσουν τα μεγαλόπρεπα οπίσθιά τους στο λεοπάρ σαλόνι του ταξί του – και να μην ξεχάσει να διηγηθεί την όλη φάση στη γυναίκα του απόψε, στη διάρκεια του βρα­δινού. Καθώς συνήθως δεν είχε τίποτα να πει, μονί- μως η σύζυγός του, το σαρκώδες στόμα της οποίας δεν είχε ακόμα εφοδιαστεί μ’ ένα ευφυέστατο φερ­μουάρ ινδικού τύπου, μονοπωλούσε τη συζήτηση στο τραπέζι, ενόσω η κόρη τους έστελνε ανορθόγραφα μηνύματα σε νεαρούς της ηλικίας της που δεν ήξεραν καν να διαβάζουν. Έστω και για μια φορά, θα ήταν μια νότα ποικιλίας.
«Έγινε!»
Ο οδηγός του τσιγγάνικου ταξί, που ’χε περάσει τα τρία τελευταία Σαββατοκύριακα περιπλανώμενος με το προαναφερθέν γυναικείο δίδυμο στους κίτρι­νους και μπλε διαδρόμους του σουηδικού πολυκατα­στήματος προκειμένου να επιπλώσουν το καινούριο οικογενειακό τροχόσπιτο, ήξερε καλά ότι το πιο κο­ντινό κατάστημα ΙΚΕΑ ήταν αυτό στο Ρουασσύ, μια διαδρομή που θα κόστιζε στον επιβάτη μόλις 8,25 ευρώ. Οπότε κι επέλεξε αυτό που βρισκόταν στο νότιο προάστιο του Τιέ, σε αντιδιαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση και στην άλλη άκρη της πρωτεύουσας, μια διαδρομή γύρω στα τρία τέταρτα της ώρας απ’ το σημείο όπου βρίσκονταν τώρα. Στο κάτω κάτω, ο τουρίστας ήθελε απλώς ένα κατάστημα ΙΚΕΑ. Δεν είχε διευκρινίσει ποιο. Κι επιπλέον, με το φίνο μετα­ξωτό του κοστούμι και τη γραβάτα, πρέπει να ’ταν κανένας βαθύπλουτος Ινδός βιομήχανος. Τι του ήταν είκοσι τριάντα ευρώ παραπάνω;
Ικανοποιημένος με τον εαυτό του, ο Γκυστάβ υπο­λόγισε αστραπιαία πόσα θα του απέφερε η κούρσα κι έτριψε τα χέρια. Έπειτα πίεσε το κουμπί του τα­ξίμετρου και ξεκίνησε.
Αναμφίβολα, η μέρα ξεκινούσε με καλούς οιωνούς.
Φακίρης εξ επαγγέλματος, ο Ατζατασάτρου Λαβάς (στα γαλλικά ομόηχο με το ρητό «Βόδι πήγε, γελάδα γύρισε») είχε αποφασίσει να ταξιδέψει ινκόγκνιτο στην πρώτη του επίσκεψη στην Ευρώπη. Γι’ αυτή την περίσταση, είχε ανταλλάξει τη «στολή» του, που συνίστατο από ένα σώβρακο σαν πελώρια πάνα νεο­γέννητου, μ’ ένα κοστούμι από γυαλιστερό μετάξι και μια γραβάτα, νοικιασμένα για ψίχουλα απ’ τον Τζαμάλ (στα γαλλικά ομόηχο με τη φράση «Καλέ, πονάω»), έναν γέρο συγχωριανό του που στα νιάτα του είχε υπάρξει αντιπρόσωπος μιας διάσημης μάρ­κας σαμπουάν και διατηρούσε ακόμα ωραιότατες γκριζωπές μπούκλες.
Φορώντας την πανοπλία του, την οποία δε σκόπευε ν’ αποχωριστεί καθ’ όλο το διήμερο της απόδρασής του, ο Ατζατασάτρου έτρεφε τέτοια κρυφή λαχτάρα να τον περάσουν για ζάμπλουτο Ινδό βιομήχανο, σε σημείο να απαρνηθεί τα βολικά ρούχα -όπως μια φόρμα ή τα σανδάλια του- για μια διαδρομή τριών ωρών με το λεωφορείο και μια πτήση οκτώ ωρών και δεκαπέντε λεπτών. Το να περνάει για κάτι που δεν ήταν αποτελούσε, εξάλλου, τον ορισμό του επαγγέλ- ματός του ως φακίρη. Για θρησκευτικούς λόγους, είχε κρατήσει μονάχα το τουρμπάνι του, κάτω απ’ το οποίο τα μαλλιά του μάκραιναν ολοένα – σήμερα υπολόγιζε πως είχαν μήκος σαράντα εκατοστά και πληθυσμό τριάντα χιλιάδες ψυχές από ανάκατα μι­κρόβια και ψείρες.
Μπαίνοντας στο ταξί εκείνη τη μέρα, ο Ατζατασά- τρου (επίσης ομόηχο στα γαλλικά με την έκφραση «Έσκισε τη γάτα») είχε μεμιάς διαπιστώσει ότι ο ρουχισμός του είχε μια κάποια επίδραση στον Ευρω­παίο, κι αυτό παρά τον κόμπο της γραβάτας του, που ούτε ο ίδιος ούτε ο ξάδελφός του ήξεραν να δέσουν, ακόμα και με τις οδηγίες (ξεκάθαρες αν και τρεμά- μενες) του παρκινσονικού Τζαμάλ, και την οποία είχαν εντέλει καρφιτσώσει με μια παραμάνα, ασήμα­ντη λεπτομέρεια που δε θα γινόταν καν αντιληπτή εν μέσω τόσης λάμψης και κομψότητας.
Μια ματιά στον εσωτερικό καθρέφτη δεν αρκούσε για την ενατένιση μιας τέτοιας ομορφιάς, κι έτσι ο Γάλλος είχε γυρίσει προς τα πίσω για να τον θαυμά­σει, κάνοντας τα κόκαλα του σβέρκου του να τρίξουν ηχηρά λες κι ετοιμαζόταν να εκτελέσει ένα νούμερο στο οποίο θα δενόταν κόμπος.
«ΙΚΕΑ;»
«Ιχεάααααα».
«Σε ποιο, ε… What IKEA?» είχε τραυλίσει ο οδη­γός, που διέθετε εμφανώς την ίδια άνεση με τ’ αγγλι­κά όσο κι η μέση (ιερή) αγελάδα μ’ ένα παγοδρόμιο.
«Σ’ όποιο ΙΚΕΑ να ’ναι. Δεν έχει σημασία. Όποιο βολεύει. Εσύ είσαι ο Παριζιάνος».
Ο οδηγός είχε τρίψει τα χέρια χαμογελώντας και κατόπιν ξεκίνησε.
Το ’χάψε ο βλάκας, είχε μονολογήσει ο Ατζατασά- τρου (στα γαλλικά ομόηχο και με τη φράση «Σώβρα­κα μπαλώνω») όλο ικανοποίηση. Τελικά το νέο του λουκ εκπλήρωνε την αποστολή του θαυμάσια. Με λίγη τύχη, κι αν δεν αναγκαζόταν να πολυανοίξει το στόμα του, μπορεί να τον περνούσαν ακόμα και για αυτόχθονα.
Ο Ατζατασάτρου ήταν διάσημος σ’ όλο το Ρατζαστάν για την ικανότητά του να καταπίνει σπαθιά (πτυσ­σόμενα), να τρώει κομμάτια γυαλί (από ζάχαρη χωρίς θερμίδες), να μπήγει καρφίτσες (ψεύτικες) στα μπρά­τσα του, και για ένα σωρό άλλα ταχυδακτυλουργικά, το μυστικό των οποίων γνώριζαν μόνον αυτός και τα ξαδέλφια του και στα οποία απέδιδε με ζέση τον χαρακτηρισμό «μαγικές ικανότητες», για να γητεύει τα πλήθη.
Έτσι, όταν ήρθε η ώρα να πληρώσει τα κόμιστρα του ταξί, που έφταναν τα 98,45 ευρώ, ο φακίρης μας έδωσε το μόνο χαρτονόμισμα που διέθετε για όλη του την παραμονή, ένα πλαστό κατοστάρικο τυπωμένο μόνο απ’ τη μια πλευρά, με μιαν ανέμελη χειρονομία στον οδηγό, σαν να του έλεγε να κρατήσει τα ρέστα.
Τη στιγμή που εκείνος έχωνε το κατοστάρικο στο πορτοφόλι του, ο Ατζατασάτρου έκανε αντιπερισπα­σμό δείχνοντας με το δάχτυλο τα πελώρια κίτρινα γράμματα που δέσποζαν στην κορυφή του μπλε κτι­ρίου, σχηματίζοντας περήφανα τη λέξη ΙΚΕΑ. Ο τσιγ- γάνος ταξιτζής ύψωσε το βλέμμα στον ουρανό για αρκετό χρόνο, τόσο όσο χρειαζόταν ο πελάτης του για να τραβήξει με μιαν αστραπιαία κίνηση το αόρα­το λαστιχάκι που συνέδεε το μικρό του δάχτυλο με το πράσινο χαρτονόμισμα. Σε ένα δέκατο του δευτε­ρολέπτου, τα χρήματα βρίσκονταν και πάλι στα χέρια του αρχικού τους ιδιοκτήτη.
«Α, μισό λεπτό!» είπε ο οδηγός, πιστεύοντας ότι το χαρτονόμισμα φώλιαζε ασφαλές στο πορτοφόλι του. «Αυτό είναι το τηλέφωνο του πρακτορείου μου. Σε περίπτωση που χρειαστείτε ταξί για την επιστρο­φή. Έχει και φορτηγάκια, αν θέλετε να μεταφέρετε κάτι. Ακόμα και ασυναρμολόγητα, αυτά τα αναθεμα­τισμένα τα έπιπλα πιάνουν της πουτάνας τον χώρο».
Δε θα μάθαινε ποτέ κατά πόσο ο Ινδός είχε κατα­λάβει οτιδήποτε απ’ όσα του είχε μόλις πει. Ψαχου- λεύοντας στο ντουλαπάκι, έβγαλε μια μικρή χαρτο- νένια κάρτα -όπου ήταν ζωγραφισμένη μια χορεύτρια του φλαμένκο, η οποία έκανε αέρα με το διάσημο πλαστικό τρίκοχο που κοσμούσε την οροφή των πα­ρισινών ταξί- και του την έδωσε.
«Ευχαριστώ» είπε ο ξένος στα γαλλικά.
Με το που έφυγε η κόκκινη Μερσεντές, χωρίς ο ταχυδακτυλουργός -μαθημένος να εξαφανίζει μόνον ινδικούς ελέφαντες με μικρά αυτιά- να έχει χρεωθεί το παραμικρό, ο Ατζατασάτρου έβαλε την κάρτα στην τσέπη του και περιεργάστηκε το πελώριο κατάστημα που υψωνόταν μπροστά του.
Το 2009, η ΙΚΕΑ είχε απαρνηθεί την ιδέα ν’ ανοί­ξει τα πρώτα της υποκαταστήματα στην Ινδία, καθώς η νομοθεσία της χώρας θα επέβαλλε στους Σουηδούς επικεφαλής να μοιράζονται τη διοίκηση των παραρ­τημάτων τους με στελέχη που θα είχαν ινδική υπη­κοότητα και πλειοψηφική θέση στο διοικητικό συμ­βούλιο, γεγονός που έκανε τον σκανδιναβικό κολοσσό να το βάλει στα πόδια. Δε θα μοιραζόταν τον πακτω­λό με κανέναν, πολλώ δε μάλλον με μουστακαλήδες γητευτές φιδιών και φανατικούς θεατές κιτσάτων μιούζικαλ.
Την ίδια περίοδο, ο παγκόσμιος ηγέτης των ετοι- ματζίδικων επίπλων είχε συνάψει συμφωνία με τη Unifec για την καταπολέμηση της παιδικής εργασίας υπό συνθήκες σκλαβιάς. Το σχέδιο, που περιλάμβανε πεντακόσια χωριά της βόρειας Ινδίας, είχε επιτρέψει την ανοικοδόμηση πολυάριθμων κέντρων υγειονομι­κής περίθαλψης, σίτισης και εκπαίδευσης σε ολόκλη­ρη την περιοχή. Σ’ ένα απ’ αυτά τα σχολεία είχε βρεθεί και ο Ατζατασάτρου αφότου είχε πάρει πόδι, με σαματά και δράματα κι απ’ την πρώτη κιόλας εβδομάδα εργασίας του, απ’ την αυλή του μαχαραγιά Λεγκρό Σινγκ Λε (στα γαλλικά ομόηχο με τη φράση «το χοντρό μαστίγιο») όπου είχε προσληφθεί ως φακίρης-γελωτοποιός. Είχε την ατυχία να κλέψει ένα κομμάτι ψωμί με σουσάμι, βούτυρο χωρίς χοληστε­ρόλη και δύο σταφίδες βιολογικής καλλιέργειας. Στην ουσία, είχε την ατυχία να πεινάσει.
Για τιμωρία, του είχαν αρχικά ξυρίσει το μουστά­κι, κάτι που συνιστούσε αρκετά αυστηρή ποινή από μόνη της (παρ’ ότι τον έκανε να μικροδείχνει), κι έπειτα του είχαν προτείνει να διαλέξει ανάμεσα στα εξής δύο: (Α) να συμμετάσχει σε μαθήματα πρόληψης κατά της κλοπής και της εγκληματικότητας για παι­διά, ή (Β) να του κόψουν το δεξί χέρι. Εξάλλου ένας φακίρης δε φοβάται ούτε τον πόνο ούτε τον θάνατο.
Προς μεγάλη έκπληξη του φιλοθεάμονος κοινού του, που το είχε συνηθίσει σε παραστάσεις ακρωτη­ριασμού παντός είδους (σούβλες στα μπράτσα, πι­ρούνια στα μάγουλα, σπαθιά στο στομάχι), ο Ατζα- τασάτρου είχε αρνηθεί την ευγενή προσφορά του ακρωτηριασμού και είχε επιλέξει την πρώτη ποινή.
«Συγγνώμη, μήπως θα μπορούσατε να μου πείτε τι ώρα είναι;»
Ο Ινδός αναπήδησε. Ένας σαραντάρης με φόρμα και σανδάλια είχε μόλις σταματήσει μπροστά του, παρκάροντας, με κάμποση δυσκολία, ένα καρότσι φορτωμένο με καμιά ντουζίνα χαρτοκιβώτια που μόνον ένας πρωταθλητής του Tetris -ή ένας ψυχοπα­θής- θα μπορούσε να βάλει σε τάξη.
Στα αυτιά του Ατζατασάτρου, η ερώτηση είχε ακουστεί κάπως έτσι: «Συγγνωμήμηπώςεχετέτηνω- ρά;».
Εν πολλοίς, κάτι το τελείως ακατάληπτο, που δεν μπορούσε να λάβει εκ μέρους του άλλη απάντηση παρά ένα ηχηρό «WHAT?».
Ο άντρας, βλέποντας ότι είχε να κάνει με ξένο, χτύπησε τον αριστερό του καρπό με τον δείκτη του δεξιού του χεριού. Ο φακίρης κατάλαβε μεμιάς, ύψω­σε το κεφάλι προς τον ουρανό και, μαθημένος να υπολογίζει την ώρα από τη θέση του ήλιου πάνω απ’ την Ινδία, είπε στον Γάλλο τι ώρα ήταν, αφαιρώντας τη διαφορά των τρεισήμισι ωρών. Ο συνομιλητής του, που καταλάβαινε τα αγγλικά καλύτερα απ’ ό,τι τα μιλούσε, συνειδητοποίησε αίφνης ότι είχε καθυστε­ρήσει τραγικά να παραλάβει τα παιδιά του απ’ το σχολείο για το μεσημεριανό διάλειμμα και συνέχισε την τρελή του κούρσα προς το αυτοκίνητό του.
Βλέποντας τον κόσμο να μπαινοβγαίνει στο τερά­στιο μαγαζί, ο Ινδός επεσήμανε ότι σχεδόν κανένας άλλος πελάτης δεν ήταν ντυμένος σαν κι αυτόν -βα­σικά κανένας-, με γυαλιστερό μεταξωτό κοστούμι. Ούτε κανείς άλλος φορούσε τουρμπάνι. Στο κομμάτι του χαμαιλεοντισμού είχε αποτύχει. Ήλπιζε πως αυτό δε θα έθετε σε κίνδυνο ολόκληρη την αποστολή του. Το στιλάκι φόρμα-σανδάλι θα έκανε πολύ κα­λύτερα τη δουλειά. Όταν επέστρεφε, θα το συζητού­σε με τον ξάδελφό του τον Τζαμλιντανούπ (στα γαλ­λικά ομόηχο με τη φράση «Αγαπώ το γάλα με φράουλα γνωστής μάρκας» – μην τους κάνουμε και διαφήμιση). Εκείνος είχε επιμείνει να ντυθεί έτσι.
Ο Ατζατασάτρου παρατήρησε για λίγο τις τζαμό­πορτες που ανοιγόκλειναν μπροστά του. Όλη του η εμπειρία σε θέματα νεωτερικότητας προερχόταν από ταινίες του Χόλλυγουντ και του Μπόλλυγουντ που είχε δει στην τηλεόραση της θετής του μητέρας, της Σερίνγκ (στα γαλλικά ομόηχο με τη λέξη «σύριγγα» – ή ομοκατάληκτο με «το δαχτυλίδι», για τους αγ­γλόφωνους). Είχε εκπλαγεί βαθύτατα διαπιστώνο­ντας πόσα απ’ αυτά τα μηχανήματα, που ο ίδιος τα θεωρούσε κορωνίδα της σύγχρονης τεχνολογίας, ήταν οδυνηρά τετριμμένα για τους Ευρωπαίους, τόσο που δεν τους έδιναν πλέον την παραμικρή σημασία. Αν είχαν τέτοιου είδους εγκαταστάσεις στο Κισανγιο- γκούρ (στα γαλλικά ομόηχο με τη φράση «κις με γιαούρτι»), θα ατένιζε κάθε φορά με την ίδια συγκί­νηση τις τζαμένιες πόρτες αυτού του ναού της τεχνο­λογίας. Οι Γάλλοι ήταν σκέτα κακομαθημένα παιδιά.
Μια μέρα, θα ’ταν δε θα ’ταν δέκα χρονώ, πολύ προτού τα πρώτα σημάδια προόδου εμφανιστούν στο χωριό του, ένας Αγγλος τυχοδιώκτης τού είχε πει δείχνοντας του έναν αναπτήρα: «Όταν η τεχνολογία είναι αρκετά προχωρημένη, τα όρια με τη μαγεία γίνονται δυσδιάκριτα». Αρχικά ο μικρός δεν είχε καταλάβει. «Αυτό σημαίνει απλώς» του είχε εξηγήσει ο τύπος «ότι τα πράγματα που σ’ εμένα φαίνονται τετριμμένα μπορεί στα δικά σου μάτια να φαντάζουν μαγικά, ανάλογα με το τεχνολογικό επίπεδο της κοι­νωνίας στην οποία εξελίσσεσαι». Κι έπειτα μικρο- σκοπικές σπίθες είχαν χοροπηδήσει μες στις κόρες του ξένου, προτού δώσουν ζωή σε μια πανέμορφη γαλάζια φλόγα, ζεστή και λαμπερή. Πριν φύγει, ο ταξιδιώτης τού είχε κάνει δώρο, με αντάλλαγμα μιαν άκρως αλλόκοτη χάρη, την οποία θα εξηγήσουμε εν συνεχεία, αυτό το μαγικό αντικείμενο, άγνωστο ακό­μα στο χωριουδάκι του, χαμένο στις παρυφές της ερήμου των Τατάρων, με το οποίο ο Ατζατασάτρου είχε τελειοποιήσει τα πρώτα του ταχυδακτυλουργικά κόλπα, ώσπου του καρφώθηκε πως μια μέρα θα γι­νόταν φακίρης.
Είχε νιώσει κάτι από την ίδια εκείνη αίσθηση του εξωπραγματικού επιβαίνοντας στο αεροπλάνο την προτεραία. Το ταξίδι ήταν μια απίστευτη εμπειρία για κάποιον που δεν είχε βρεθεί ποτέ σε μεγαλύτερο ύψος απ’ ό,τι το δάπεδο των (ιερών) αγελάδων, πέρα απ’ αυτό που του παρείχε ο ανυψωτικός μηχανισμός που κρυβόταν εύκολα κάτω απ’ τα μεριά του και του επέτρεπε να προβαίνει σε πολυάριθμες δημόσιες αιωρήσεις – τουτέστιν είκοσι εκατοστά, εφόσον ο μηχανισμός ήταν καλολαδωμένος. Και είχε περάσει το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας κοιτώντας απ’ το παραθυράκι με το στόμα τόσο ανοιχτό, που κόντεψε να του ξεκολλήσει το σαγόνι.
Τέλος, αφού είχε εμπεδώσει επαρκώς το θέαμα της αυτόματης εισόδου, ο Ινδός αποφάσισε να μπει. Πόσο παράδοξο! μονολόγησε βλέποντας τον παιδικό σταθμό που βρισκόταν στην είσοδο του κτιρίου. Η ΙΚΕΑ χτίζει σχολεία και ορφανοτροφεία στην Ινδία, μα ακόμα δεν έχει φτιάξει ούτε ένα κατάστημα με έπιπλα!
Αυτό του θύμισε πως είχε ταξιδέψει πάνω από δέκα ώρες, συμπεριλαμβανομένων του λεωφορείου και του αεροπλάνου, για να βρεθεί εδώ ακριβώς, κι ότι δεν του απόμενε και πολύς χρόνος για την περά- τωση της αποστολής του. Το αεροπλάνο του έφευγε την επομένη. Τάχυνε το βήμα κι ανέβηκε στις πελώ­ριες κυλιόμενες σκάλες, καλυμμένες με μπλε μουσα­μά, που οδηγούσαν στο επάνω πάτωμα.
Για κάποιον που καταγόταν από χώρα της Δύσης με δημοκρατικές τάσεις, ο κύριος ΙΚΕΑ είχε συλλάβει ένα εμπορικό πλάνο τουλάχιστον ασυνήθιστο: την επιβεβλημένη επίσκεψη στο μαγαζί του.
Έτσι, αν ο πελάτης ήθελε πρόσβαση στις σελφ σέρβις αποθήκες του ισογείου, ήταν υποχρεωμένος ν’ ανέβει στον πρώτο όροφο, να διασχίσει έναν γιγά- ντιο κι ατέλειωτο διάδρομο που περνούσε φιδογυρι- στά μέσα από διάφορα υπνοδωμάτια, κουζίνες και σαλόνια, το ένα πιο όμορφο απ’ το άλλο, να περάσει από ένα λίαν δελεαστικό εστιατόριο, να φάει μερικά κεφτεδάκια ή σάντουιτς με σολομό, κι έπειτα να κατέβει στο ισόγειο με το τμήμα πώλησης μικροαντι- κειμένων, για να μπορέσει επιτέλους να ολοκληρώσει τις αγορές του. Εν πολλοίς, ένας πελάτης που είχε έρθει να αγοράσει τρεις βίδες και δυο μπουλόνια έφευγε τέσσερις ώρες μετά, με μια πλήρως εξοπλι­σμένη κουζίνα και μια γερή δυσπεψία.
Οι Σουηδοί, που ήταν άνθρωποι με αντίληψη, είχαν θεωρήσει μάλιστα σκόπιμο να σχεδιάσουν και μια κίτρινη γραμμή στο δάπεδο που υποδείκνυε τη δια­δρομή για την έξοδο, σε περίπτωση που κάποιος απ’ τους επισκέπτες είχε την ατυχή ιδέα να ξεστρατίσει από την πεπατημένη. Έτσι, όσο χρόνο πέρασε στον πρώτο όροφο, ο Ατζατασάτρου δεν απομακρύνθηκε στιγμή απ’ αυτή τη γραμμή, θεωρώντας ότι οι βασι­λιάδες του επίπλου από πευκόξυλο θα είχαν σαφώς τοποθετήσει ακροβολιστές πάνω σε ντουλάπες για την αποφυγή κάθε απόπειρας απόδρασης, εκτελώντας επιτόπου όποιον πελάτη κυριευόταν από μια ξαφνι­κή λαχτάρα για ελευθερία.
Ενώπιον μιας τόσο ωραίας επίδειξης αντικειμένων και επίπλων, ο Ρατζαστανός μας, που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε γνωρίσει παρά μόνο τη βλοσυρό- τητα των ταπεινών διαμερισμάτων του στην Ινδία, το μόνο που ήθελε ήταν απλώς να επιλέξει ως μόνιμη κατοικία του τα εκθέματα του μαγαζιού, να καθίσει στο τραπέζι Ingatorp και να φάει ένα ωραίο κοτό­πουλο ταντούρι, σερβιρισμένο από Σουηδέζα με μπλε-κίτρινο σάρι, να χωθεί ανάμεσα στα σεντόνια Smorboll του αφράτου στρώματος Sultan Favang για έναν υπνάκο, ή και να απλωθεί μες στην μπανιέρα και ν’ ανοίξει το ζεστό για να ξαποστάσει λιγάκι απ’ το κουραστικό του ταξίδι.
Ωστόσο, όπως και στα μαγικά του κόλπα, όλα εδώ μέσα ήταν ψεύτικα. Το βιβλίο που είχε μόλις τραβή­ξει τυχαία από μια βιβλιοθήκη Billy ήταν ένα απαίσιο πλαστικό τούβλο με κολλημένο εξώφυλλο, η τηλεό­ραση στο σαλόνι είχε τα ίδια ηλεκτρονικά συστατικά μ’ ένα ενυδρείο κι απ’ τη βρύση της μπανιέρας δε θα έτρεχε ποτέ ούτε μια σταγόνα ζεστό νερό (ούτε και κρύο), κι έτσι θα παρέμενε για πάντα άδεια.
Μολαταύτα, συνέλαβε τον σπόρο μιας ιδέας: να περάσει τη νύχτα μέσα στο κατάστημα. Εξάλλου, δεν είχε κάνει κράτηση σε κάποιο ξενοδοχείο, ελλείψει χρημάτων, και το αεροπλάνο του απογειωνόταν την επομένη στη 1 το μεσημέρι. Επιπλέον, δεν είχε τίπο­τα άλλο πάνω του εκτός απ’ το περίφημο πλαστό χαρτονόμισμα των 100 ευρώ, το οποίο φύλαγε για την αγορά του κρεβατιού, και το κόλπο με το αόρατο λαστιχάκι δε θα κρατούσε επ’ αόριστον.
Ανακουφισμένος που ήξερε πια πού θα κοιμόταν απόψε, ο Ατζατασάτρου μπορούσε τώρα να συγκε­ντρωθεί στην αποστολή του.Ο Ατζατασάτρου ποτέ δεν είχε δει τόσο πολλές κα­ρέκλες, λαβίδες για σπαγκέτι και πορτατίφ στη ζωή του. Μια πληθώρα αντικειμένων κάθε είδους απλώ­νονταν εκεί μπροστά στα έκθαμβα μάτια του, προ- σφέρονταν να τ’ αγγίξει. Δε γνώριζε τη λειτουργία κάμποσων από δαύτα, μα αυτό ελάχιστα τον ενδιέ- φερε. Η ποσότητα ήταν που τον προβλημάτιζε. Μια αληθινή σπηλιά του Αλή Μπαμπά. Και υπήρχαν ένα σωρό ΙΚΕΑ. Αν ήταν μαζί του ο ξάδελφός του, θα του ’λεγε: «Κοίτα! Κι αυτό! Κι εκείνο!» χοροπηδώντας απ’ τη μια προθήκη στην άλλη σαν μικρό παιδί που αγγίζει ό,τι βλέπει. Ωστόσο ήταν ολομόναχος, οπότε το «Κοίτα! Κι αυτό! Κι εκείνο!» μπορούσε να το πει μόνο στον εαυτό του και δεν μπορούσε ν’ αρχίσει να χοροπηδάει απ’ τη μια προθήκη στην άλλη σαν μικρό παιδί που αγγίζει ό,τι βλέπει, χωρίς να τον περάσουν για τρελό. Στο χωριό του, τους τρελούς τούς χτυπού­σαν με μακριά ξύλινα ραβδιά. Και δεν είχε καμία διάθεση να μάθει κατά πόσον η Γαλλία επεφύλασσε καλύτερη μοίρα στους τρελούς.

P.Romain