Το παιχνίδι είναι απλό. Η καλή μου θέλει περίπου μία ώρα για να ετοιμαστεί, μία ώρα να κάνει την παρουσίαση της και μία ώρα να έρθει να με βρει. Άρα έχω τρεις ώρες να περπατήσω από την αρχαία Ολυμπία προς όποιο σημείο πρέπει να έρθει να συναντηθούμε.
Μόλις βγήκα από το ξενοδοχείο και ξεκίνησα συνάντησα τη γνωστή μου αδυναμία: Γραμμές τρένου! Ακόμα και πριν δω το Stand By Me δεν μπορούσα να αντισταθώ.
Έχω ένα φορτισμένο κινητό στη μία τσέπη και ένα πορτοφόλι στην άλλη. Google docs για να υπαγορεύω αυτά που βλέπω και 3 ή 4G για να σας τα μεταδίδω.
Οι γραμμές του τρένου δεν είναι απλά όμορφες για μας τους ρομαντικούς. Ειδικά οι εγκαταλειμμένες γραμμές έχουν αυτούς τους παλιούς σταθμούς, τα όμορφα κτίρια και τη φύση να γεμίζει όλα τα διαθέσιμα κενά. Στις γραμμές κανείς τις ίδιες ανακαλύψεις που κάνεις όταν περπατάς μέσα σε ένα ρέμα. Είναι η πίσω πλευρά του πολιτισμού εκεί που δεν σε περιμένει κανείς. Τρεις σκύλοι ξυπνάνε παραξενεμένοι λίγο και γαβγίζουν κάπως πλαδαρά, έτσι από υποχρέωση. Ένα κατσικάκι δίπλα στο δημοτικό σχολείο, μάλλον δεν καταλαβαίνει την ειρωνεία καθώς το φωτογραφίζω.
Οι σκύλοι καταλαβαίνουν τη λέξη “όχι”. Πολλοί άνθρωποι, ειδικά σε μικρές ηλικίες, δεν την καταλαβαίνουν. Οι κατσίκες, όπως και οι γάτες, δεν χάνονται ποτέ. Ξέρουν πολύ καλά που είναι το σπίτι σου, απλά δεν θέλουν να ξανάρθουν εκεί.
Τελειώνουν οι γραμμές και στρίβω δεξιά. Ένας σκύλος αραχτός δίπλα σε γάτα. Έτσι είναι η ζωή στην πόλη, πιο δεκτική στην διαφορετικότητα μάλλον. Η άσφαλτος κάνει μια μεγάλη στροφή, οπότε μπαίνω για να κόψω. Βρίσκομαι σε νεκροταφείο. Ένας με το όνομα μου και τον τίτλο “λογιστής”στην ταφόπλακά του. Θα έκοβε δρόμο κι αυτός με τον τρόπο του ίσως.
Στο παιχνίδι αυτό έχουμε Επίσης έναν βασικό ανεπίσημο κανόνα. Αποφεύγουμε όπου και όπως μπορούμε τους πιο κεντρικούς δρόμους. Αυτό το κάνουμε Όχι επειδή είμαστε κομπλεξικοί, που είμαστε βέβαια, αλλά επειδή οι κεντρικοί δρόμοι δεν έχουν τόσα πολλά σημεία ενδιαφέροντος. “Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη να εύχεσαι να μην είναι πολύ μεγάλος αυτοκινητόδρομος”, που έλεγε και ο ποιητής.
Αν ρωτήσεις ένα ντόπιο, πάντα βραχυκυκλώνει με αυτό το ερώτημα. “Θέλω να πάω εκεί απέναντι ίσια χωρίς να πάω από τον κεντρικό δρόμο” του εξηγείς. Ο ρομαντικός οδοιπόρος θέλει να κόψει δρόμο και να βρει ότι βρει στο διάβα του. Ο Πρακτικός κάτοικος σου εξηγεί ότι συμφέρει να πάρεις τον κεντρικό δρόμο. Έχει λέει πολύ ζέστη σήμερα και δεν αξίζει να πεθάνεις. Ευχαριστώ τη γριούλα Και συνεχίζω. Ξαφνικά πιάνει μία μπόρα και σκέφτομαι ότι τόσο η γριούλα όσο και ο ποιητής δεν ξέρανε καλύτερα από μένα.
Ευτυχώς η καταιγίδα με πιάνει πάλι κοντά σε νεκροταφείο με πολύ ωραίο υπόστεγο και πινακίδα για την καθαριότητα. Υπαγορεύω το κείμενο στο Google docs και κάθε τόσο κοιτάω να δω αν έκανε λάθη. Βάζει κεφαλαία γράμματα Όπου θέλει το οποίο έχει ένα ενδιαφέρον και λέω να το αφήσω. Ρυθμίζω τη φωτεινότητα της οθόνης του κινητού και σκέφτομαι πόσο ωραίο θα ήταν να μπορούσες να ρυθμίζεις με παρόμοιο τρόπο τη φωτεινότητα των ανθρώπων γύρω σου. Όπως με τη μεγαλοφυΐα που έβαλε την πινακίδα “παρακαλώ διατηρείτε το νεκροταφείο καθαρό”. Στην πολιτική σκηνή κατά τη γνώμη μου ο διαχωρισμός μεταξύ δεξιών και αριστερών δεν έχει πια και πολύ νόημα. Όταν όμως περπατάς σε ένα δρόμο που έχει αυτοκίνητα δίνω μεγάλη σημασία στη θέση που θα πάρεις. Μερικοί προτιμάνε να πηγαίνουν από τα δεξιά όπως τα αυτοκίνητα. Στρωτά και φυσιολογικά. Κρατάς και εσύ όσο δεξιά μπορείς και περνάνε δίπλα σου. Προσωπικά όμως είμαι ξεκάθαρα αριστερός. Δεν μου αρέσει 
να μου έρχονται χωρίς να τα βλέπω, από πίσω. Θέλω να κοιτάω στα μάτια τον επερχόμενο οδηγό.
Φοβάμαι ότι αν ζούσε σήμερα ο Διογένης και του έκανε σκιά ο Μεγαλέξανδρος, αντί να του πει να κάνει στην άκρη γιατί του’κοβε τον ήλιο, θα του ζήταγε να μείνει εκεί για να γλιτώσει τα λεφτά από τα αντηλιακά.
Φτάνω σε χωριό. “Για το καφενείο καλά πάω;” Με κοιτάει -πιο καφενείο; “Οποίο να’ναι.” -Ενα έχουμε. Καλά πας.
Ξεκίνησα με 67% μπαταρία στο κινητό και τώρα είναι στο 30. Αντίθετα οι δικές μου οι μπαταρίες ξεκινήσαν άδειες και τώρα είμαι γεμάτος ενέργεια.
Περπατάτε Έλληνες! Περπατάτε γιατί χανόμαστε. Δεν φτάνουν όλα τα data του γκοσμοτέ για να περιγράψεις αυτήν την χώρα, ας κάνουμε σύνδεση απευθείας μαζί της.
(To κείμενο είναι το δεύτερο του είδους “περπατάω κάπου και υπαγορεύω στο κινητό ζωντανά – το πρώτο ήταν εδώ.)