Παλιά ήταν τα πιτ μπουλ το “πρόβλημα”. Και οι κακοί άνθρωποι που τα είχαν αγριεμένα. Στην πανδημία προέκυψε έκρηξη όμως δαγκωμάτων σκύλων από τα σπίτια μας. Γιατί; Περισσότερα σκυλιά , συχνά κλεισμένα στο σπίτι , απομονωμένα από άλλα σκυλιά ενώ είναι κοινωνικό ζώο βέβαια, σε αφύσικες συνθήκες για μεγάλο χρονικό διάστημα και που καταλήγουμε; Πολλά περισσότερα κρούσματα με δαγκώματα που καταλήγουν στο νοσοκομείο ή το νεκροτομείο
Λογαριθμική καταστροφή το αποτέλεσμα. 800 εκατομμύρια υπολογίζουν στην Αγγλία (που κρατάνε στατιστικά στα νοσοκομεία) ότι κόστισε στο δημόσιο σύστημα υγείας τον περασμένο χρόνο η νοσηλεία ανθρώπων που τους είχαν επιτεθεί σκυλιά. Οι σοβαροί εκτροφείς σκύλων σταμάτησαν αυτό το διάστημα να πουλάνε κουτάβια. Γιατί ήξεραν ότι δεν είχαν ελπίδες να βγούνε ισορροπημένα τα ζωντανά σε συνθήκες πανδημίας με lockdown. Φανταστείτε να υιοθετούσατε ένα τυχαίο παιδί από τον δρόμο. Ή – ακόμα χειρότερα – ένα που είχε εκτραφεί κάπου στην Ανατολική Ευρώπη και μετά ήρθε στοιβαγμένο σε ένα φορτηγό. Ή ένα που έχει κακοποιηθεί μικρό ή έχει σοβαρό πρόβλημα συμπεριφοράς εκ γενετής.
Δεν υπάρχουν “κακές ράτσες” σκύλων. Στατιστικά μιλώντας εξίσου πιθανό είναι να δαγκώσει άνθρωπο κάθε είδος σκύλου. Απλά τα πιο μεγάλα (όπως το American Bully XL που τώρα είναι υπεύθυνο για τα μισά δαγκώματα στην Αγγλία) κάνουν πιο μεγάλη ζημιά και έτσι καταγράφονται πιο συχνά. Κάθε γνώστης σκύλων έχει άποψη “τι φταίει” αλλά μια είναι μόνο η λύση:
ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΣΚΥΛΩΝ ΚΑΤΑ ΤΡΙΤΩΝ
Όπως ακριβώς τα αυτοκίνητα. Επειδή μπορεί να λυθεί το χειρόφρενο από το σαράβαλό σου και να πέσει σε μια Φεράρι. Δεν έχει νόημα να συζητήσουμε τις χιλιάδες υποπεριπτώσεις. Αν φταίει το παιδάκι που τράβηξε την ουρά του σκύλου ή ο ταχυδρόμος που δεν έκανε πίσω αποφεύγοντας τα μάτια του σκύλου λίγο πριν του δαγκώσει την γάμπα. Δεν φταίει ποτέ ένα σκυλί, δεν μπορεί να φταίει, δεν είναι υπόλογο έναντι του νόμου, δεν μπορεί να είναι ή να γίνει ποτέ. Κάθε σκυλί πρέπει να ανήκει σε κάποιον πολίτη που φέρει την ευθύνη. Ή σε κάποιον Δήμο (εφόσον συνεχιστεί αυτή η Ελληνική πατέντα παράνοιας με τα αδέσποτα). Αν δεν θέλουν να τα ασφαλίσουν τα σκυλιά τους πως θα μπορούν να πληρώσουν αποζημιώσεις αν σκοτώσει ένας σκύλος ένα παιδί;
H ασφάλειες σκύλων στο εξωτερικό καλύπτουν και άλλα σημαντικά έξοδα όπως απρόσμενες ιατρικές επεμβάσεις ή ακόμα και την σωστή ταφή του σκύλου. Ακούγονται εξωτικά όλα αυτά στην Ελλάδα επειδή πολύ απλά είμαστε μπάχαλο. Σιγά μην πληρώσουμε για ταφή, απλά το πετάμε όπου να’ναι, ε; Κι αν αρρωστήσει και χρειαστεί ακριβό χειρουργείο ή πολύμηνη θεραπεία; Ε, λέμε ότι χάθηκε.
Το παραμύθι “ο δικός μου σκύλος ποτέ δεν θα πείραζε οποιονδήποτε” είναι η πηγή των προβλημάτων. Σχεδόν όλα τα κρούσματα που καταλήγουν σε νοσοκομεία είναι από σκυλιά που ποτέ δεν είχαν πειράξει ούτε μύγα. Δεν μπορείς να ξέρεις πως θα αντιδράσει ο σκύλος. Για αυτό υπάρχουν τα λουριά, τα φίμωτρα και οι κανόνες. Και η ασφάλιση. Ίσως όταν πας να ασφαλίσεις το πιτμπούλ σου και σου πούνε ότι κοστίζει δέκα φορές παραπάνω να αναλογιστείς καλύτερα και τις ευθύνες σου στην ευζωία του…