Ανάμεσα σε δυο…
Ανάμεσα στη φωνή της λογικής και την επανάσταση της καρδιάς. Η μια αυστηρή και σταθερή κι η άλλη ενθουσιώδης και παρορμητική. Έτσι, άλλωστε, είναι η επανάσταση, μια φωτιά που σε καίει και σε κινητοποιεί…
Μόλις είχε αρχίσει να χαράζει και το πρώτο φως μπήκε στο δωμάτιο. Δεν είχε κλείσει μάτι όλο το βράδυ! Τα σεντόνια σκούπιζαν τον ιδρώτα της αγωνίας της. Τα ίδια σεντόνια που δυο μέρες πριν αγκάλιαζαν τη μυρωδιά του κορμιού του, αυτή τη μεθυστική μυρωδιά…
Σηκώθηκε και κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη. Δεν ήξερε ποια ήταν αυτή που έβλεπε απέναντί της. Είχε αλλάξει. Από τη μια έβλεπε μια γυναίκα που μόλις είχε αρχίσει να ζει, με τη φλόγα του πόθου ζωγραφισμένη στα χείλη της, κι από την άλλη η ίδια γυναίκα μόνη, πληγωμένη, μισή.
Η ίδια γυναίκα, ανάμεσα σε δυο…
Η λογική άρχισε να μιλά πρώτη:
‘Πότε θα βγεις απ’την ψευδαίσθηση; Πότε θα καταλάβεις πως σου δίνει ό,τι περισσεύει;’
Εκείνη κοίταξε θυμωμένη τον καθρέφτη μα δεν αντέδρασε.
‘Τι είσαι για εκείνον μου λες; Ένα παιχνίδι! Ναι, αυτό είσαι, που μόλις το βαρεθεί θα το πετάξει, για να βρει το επόμενο…’
Η καρδιά άρχισε να χτυπάει πιο δυνατά αλλά δεν είπε λέξη. Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό της μα δεν έκανε τον κόπο να το σκουπίσει. Τελευταία τα δάκρυα ήταν πολλά…
‘Αν ήθελε, μπορούσε μέχρι τώρα να έχει ξεκαθαρίσει τι θέλει. Έχει βρει την ευκολία του κι εσύ του φέρνεις στο πιάτο την καλοπέρασή του!’
Η λογική δεν είχε συναισθηματισμούς. Μιλούσε κοφτά και απόλυτα.
Μα η καρδιά πείσμωσε!
‘Έχεις νιώσει πως χτυπάει η καρδιά όταν με κλείνει στην αγκαλιά του; Έχεις νιώσει πως ανατριχιάζει το κορμί στο άγγιγμά του;Ένιωσες τον αέρα να σου χτυπάει το πρόσωπο όταν πετάς μαζί του στα σύννεφα;Τη γεύση που έχει ο πόθος στα χείλη του, τη γεύτηκες ποτέ σου;’
‘Μην μπερδεύεις την καύλα με οποιοδήποτε συναίσθημα!’
‘Άκουσες τη λαχτάρα στη φωνή του, ένιωσες το πάθος στο άγγιγμά του και την ευτυχία στην αγκαλιά του;’
‘Ναι, για πόσο; Για δυο τρεις ώρες, για έναν βράδυ;’
΄Για το τώρα, γι’αυτό που ζω σήμερα μαζί του. Είδες ποτέ τη γαλήνη στο πρόσωπό του, είδες την ψυχή που καθρεφτίζεται στα υπέροχά του μάτια; Ένιωσες τη χαρά του όταν σε κοιτάει;’
‘Κι ο πόνος; Τι τον κάνεις τον πόνο που νιώθεις, το κενό, όταν εκείνος χάνεται, βυθίζεται στη σιωπή του; Τι κάνεις όταν εκείνος επιλέγει να είναι αλλού; Σου αξίζει να παίρνεις συναισθηματικά ψίχουλα;’
‘Δεν είναι ψίχουλα! Πάψε!’
‘Γιατί μένεις εκεί που σου δίνουν λιγότερα; Σύνελθε!’
‘Γι’αυτό που με κάνει να νιώθω όταν είμαι μαζί του! Για τον εαυτό μου που είναι ο καλύτερος τις στιγμές που βρισκόμαστε! Για την καρδιά που άρχισε να ζει και να νιώθει όπως δεν είχε νιώσει ποτέ στη ζωή της! Γι’αυτά που νιώθουμε κι οι δυο, για την έξαψη, για το πάθος, για την καύλα, για το άγγιγμα, για την τρυφερότητα, για το όνειρο!’
‘Πώς αντέχεις να τον μοιράζεσαι;’
‘Έχεις πάει ποτέ στον παράδεισο;’
‘Ξύπνα προτού να είναι αργά! Σε παραμυθιάζει!’
‘Τι καταλαβαίνεις εσύ από συναισθήματα; Ένιωσες ποτέ σου; Όχι βέβαια, κλεισμένη μέσα στο αποστειρωμένο σου κουτάκι, χωρίς να νιώθεις, χωρίς να γεύεσαι, χωρίς να ζεις!’
‘Γύρνα πλευρό να μην πιαστείς! Εσύ θα μαζεύεις τα κομμάτια σου στο τέλος… Άνοιξε τα μάτια σου και δες την αλήθεια!’
‘Αλήθεια είναι αυτό που βλέπω στα μάτια του, αυτό που ζω στην αγκαλιά του όταν γινόμαστε ένα. Αλήθεια είναι αυτό που νιώθει για μενα κι ας το κρατάει ακόμα για τον ίδιο!’
‘Ακούς τι λες; Νιώθει αλλά το κρατάει για τον ίδιο; Μαλακίες! Δε νιώθει τίποτα! Είσαι γεννημένη να είσαι θύμα!’
‘Ζω, τ’ακούς; Διεκδικώ, για πρώτη φορά στη ζωή μου! Νιώθω, υπάρχω, μοιράζομαι, ζω το εδώ και το τώρα! Κι αυτό το κάνω μόνο μαζί του! Ζω!’
‘Καλύτερα να χωράς παρά να περισσεύεις. Κι εσύ κουκλίτσα μου περισσεύεις! Καταλαβαίνεις τι σου λέω; Π ε ρ ι σ σ ε ύ ε ι ς!’
‘Ζω, τ’ακούς; Κι αυτό το κάνω μόνο μαζί του! Ζω!’
Ανάμεσα σε δυο… στη λογική και στην καρδιά. Σκούπισε τα δάκρυά της κι άφησε τον ήλιο που μπήκε στο δωμάτιο να την αγκαλιάσει. Ποτέ άλλοτε δεν ένιωθε τόσο δυνατή και τόσο αδύναμη συνάμα.
Στρατιωτάκι της λογικής μακριά από πληγές, στη συναισθηματική ασφάλεια της απραξίας ή βουτιά στον ενθουσιασμό της καρδιάς, στο εδώ και στο τώρα, στο ρίσκο κι όπου βγει;
Ανάμεσα σε δυο…
Είδε κατάματα τον εαυτό της στον καθρέφτη και κατάλαβε…
