Διαβάζουμε στα “τελευταία νέα¨ότι : “Λόγω τεχνικών προβλημάτων στις εφαρμογές της απογραφής, σας ενημερώνουμε ότι οι προθεσμίες για την υπαγωγή των υπαλλήλων στην Υπηρεσία/Φορέα, καθώς και για την επιβεβαίωση των στοιχείων απογραφής από τις Διευθύνσεις Προσωπικού θα παραταθούν μία εβδομάδα”
Αυτή η απογραφή δημοσίων υπαλλήλων είχε από την αρχή έντονα στοιχεία φαρσοκωμωδίας. Ο εργοδότης (το ελληνικό δημόσιο) δεν ξέρει πόσους υπαλλήλους έχει και τι τους πληρώνει! Και σκεφτείτε ότι δεν έκαναν το λεγόμενο “headcount” όπου διασταυρώνουν και φυσικά ότι υπάρχει κάποιος σε αυτή την θέση. (Στην Καμπότζη τους έπαιρναν και φωτογραφίες για να σιγουρευτούν ότι δεν πηγαίνει ο ίδιος άνθρωπος σε τρεις διαφορετικές θέσεις με άλλα ονόματα…)
“Απογεγραμμένοι Υπάλληλοι έως τις 31 Ιουλίου 2010: 768.009″
H διεθνής εμπειρία στο θέμα προέρχεται κυρίως από Αφρικανικές χώρες. Γκάνα, Νιγηρία, Σιέρα Λεόνε, Τανζανία και Ζιμπάμπουε άνοιξαν τον δρόμο, σχεδόν πάντα υπαγορευμένη πρακτική από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Το άμεσο κέρδος είναι σχεδόν πάντα μείωση του κόστους με την αφαίρεση άχρηστων θέσεων ή θέσεων που καλύπτονται (θεωρητικά) από δυο ή τρεις υπηρεσίες ταυτόχρονα.
Εξού και τα μπόλικα δημοσιεύματα για τρελά ψηλούς μισθούς ή τελείως ανόητες θέσεις και επιτροπές. Το δεύτερο, πιο ενδιαφέρον, στάδιο, είναι όταν τα δεδομένα αρχίζουν και χρησιμοποιούνται για αναδιοργάνωση του Δημόσιου. Όταν αντί για σκάνδαλα ψηλών μισθών, ακούμε για ανθρώπους με λάθος χαρίσματα στις λάθος θέσεις.
Μια τρίτη, επίσης ενδιαφέρουσα, συζήτηση είναι για τον ρόλο του Δημόσιου γενικά στην οικονομία μας. Που και πόσο πρέπει να καταλαμβάνει κεντρικό ρόλο, που και πόσο βοηθητικό. Γεωργία, Κόσοβο και Καζακστάν πρόσφατα παραδείγματα. Όταν αρχίζουμε να μπορούμε να το αξιολογήσουμε. Είμαστε βέβαια πολύ μακριά από αυτό. Γιατί αν είναι τόσο κοντά στο εκατομμύριο οι δημόσιοι υπάλληλοι, σχεδόν κάθε ελληνική οικογένεια κρέμεται από αυτό. Άρα δεν είμαστε αντικειμενικοί.
Όπως και να έχει, η απογραφή δημοσίων υπαλλήλων, δεν πρέπει να γίνεται κάθε δέκα χρόνια. Δείτε για παράδειγμα εδώ ένα από τα ετήσια ραπόρτα στον Καναδά. Όταν το ίδιο το κράτος δεν ακολουθεί τους κανόνες διαφάνειας (θυμάστε που έλεγαν ότι θα καταγραφούν τα προεκλογικά έξοδα – σχεδόν κανείς δεν το έκανε βέβαια!) δεν μπορούμε να περιμένουμε ακόμα τέτοια στοιχεία. Διαφάνεια θα ήταν να διατεθούν αναλυτικά όλα τα δεδομένα από κάθε υπηρεσία, να μπορούμε να δούμε ανά περιοχή ή και υπηρεσία λεπτομέρειες. Αντί για πολιτικές κορώνες για την ΕΡΤ ή τον ΟΣΕ, να βλέπουμε όλες τις λεπτομέρειες όλοι. Να βγάζουμε δικά μας συμπεράσματα.
Για να είμαστε δίκαιοι, η εμμονή με online απογραφές είναι άδικη. Όπως στην Ουγκάντα είχαν απαιτήσει να έχουν φωτοτυπίες των καίριων εγγράφων τους (σε μια χώρα χωρίς φωτοτυπικά τότε!) έτσι και στην Ελλάδα οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι είναι άσχετοι με την χρήση υπολογιστή. Θυμάστε παλιότερα που προσπάθησαν να τους επιβάλλουν να δέχονται email; Έκαναν το αυτονόητο (σαν δημόσιοι υπάλληλοι): αρνήθηκαν να πάνε σε εκπαίδευση για την χρήση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου για να μην τους “φορτώσουν παραπάνω δουλειά”…
Μια καλή περίληψη παρόμοιων ασκήσεων απογραφής είναι εδώ – http://www.irmt.org/documents/research_reports/census/IRMT_census.pdf Αν διαβάσετε στο τέλος τις απογραφές ανά χώρα το τρομακτικό είναι ότι σπάνια στα αποτελέσματα βλέπεις επιτυχίες. Ακόμα και απογραφές δημοσίων υπαλλήλων που έγιναν πριν δεκαπέντε χρόνια ακόμα δεν έχουν παρουσιάσει αποτελέσματα. Αυτό είναι επειδή είναι ουσιαστικά κλειστό κύκλωμα. Πρέπει άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι να “καρφώσουν” τους συναδέλφους τους!
