“Αρμεγε καί κούρευε, χέζε καί δεμάτιαζε.

Ασπρος κώλος, μαύρος κώλος, στο πέρασμα τοΰ ποταμού θά φανεί.

Αλάτισε τον κώλο σου καί ρώτα τί βρομάει.

Έγώ, βρακί, πού σ’ έχεσα, εγώ καί θά σέ πλύνω.

Ή κουβέντα είναι πουτάνα.

Ετσι πού είναι ο καιρός, χέσε καί πέσε.

Ακόμη καλόγερου αρχίδια δεν είδε.

Έβατεύονταν ή γίδα καί τοϋ τράγου τσούζει ό κώλος.

Άπ’ τή χήρα αχαμνά γυρεύει.

Δέ μάς φτάνει ή χολή μας καί καυλώνει κι ή ψωλή μας.

Άπό τά μάτια σου ώς τον κώλο σου δεν μπορείς νά μάθεις τήν αλήθεια.

Γριά γαμάς, τό σπόρο χάνεις.

Ας ειν’ καθάριο τό γυαλί κι ας φάει σκατά πού τό λαλεί.

Και ο Λύκος οτι τρώει, άπ’ τόν κώλο του βγαίνει.