Με περηφάνεια ως Έλληνας είδα το όνομα του Άρη Χατζηστεφάνου, ως αρθρογράφο στον Guardian. Είναι από τις αγαπημένες μου εφημερίδες και σίγουρα είναι τιμή για όλους μας. Κάτι παρόμοιο είχα νιώσει και όταν είδα τον Απόστολο Δοξιάδη στο Huffington Post. Εκεί ακόμα περισσότερο γιατί ξέρω και θαυμάζω ακόμα περισσότερο το μοντέλο του HuffPo το οποίο έχει ξεπεράσει τα παλιά ονόματα στον χώρο.
Με ανυπομονησία λοιπόν έκατσα να διαβάσω τα πονήματά του για αυτό το ξακουστό έντυπο του χώρου. Δυστυχώς απογοητεύτηκα πλήρως:
“Now the pro-memorandum forces are once more presenting the theory of extremes. They are trying to equate neo-Nazism with the anti-bailout movement. In their daily rhetoric the austerity imposed on eurozone 
members is identified with Europeanism and whoever disagrees with that position is either a populist or a fascist. Once more Golden Dawn becomes a useful tool in the hands of the financial and media elites. What they tend to forget is that it was the extremism of the centre that actively promoted the neo-Nazi nightmare in the political geography.”
Αχά. Δελτίο τύπου του ΚΚΕ είναι αυτό; Το θέμα δεν είναι αν διαφωνώ με το περιεχόμενο, το θέμα είναι ότι δεν είναι δημοσιογραφία αυτό. Είναι άρθρο γνώμης. Μάλλον φανατισμένης γνώμης. Μαχητικής γνώμης. Πράγματα που θαυμάζουμε στον Άρη Χατζηστεφάνου όσοι συμφωνούμε μαζί του όταν συμφωνούμε μαζί του. Αλλά δεν έχουν θέση σε “εφημερίδα” ακόμα και αν αυτή είναι online.
Ακόμα χειρότερο το γεγονός ότι παρουσιάζει συμπεράσματα (σαν να έχουν 
δει όλοι το Debtocracy και να το θεωρούν αυτονόητη αλήθεια). πχ για το Μνημόνιο: “Alternative solutions were on the table. But, together with a group of well-paid journalists and academics, the government ruled them out.” Ώπα. Κατηγορείς “καλοπληρωμένους δημοσιογράφους και ακαδημαϊκούς”; Χωρίς στοιχεία, αποδείξεις ή την ελάχιστη τεκμηρίωση;
Υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή την οποία δεν ορίζει το μέσο. Αυτό είναι ο τρόπος γραφής. Αν πετάς συμπεράσματα χωρίς αποδείξεις, είσαι blogger. Αν δεν κάνεις τον κόπο να ψάξεις τις πηγές σου. Αν τα επιχειρήματά σου βασίζονται σε θεωρίες (συνωμοσίας ή μη). Είσαι εκτός συστήματος. Τίτλος τιμής φαντάζομαι για τον Άρη Χατζηστεφάνου ο οποίος φτύνει πλέον το σύστημα. Προτείνω να προσθέσουν μια πρόταση στο τέλος του σύντομου βιογραφικού του στον Guardian:
Aris Chatzistefanou is a journalist who has worked for the BBC World Service in London and Istanbul and for several newspapers and radio stations in Greece. He is the author of three books on current
affairs.
While working at other media outlets he used to follow journalistic rules but now he is self employed he thinks he knows better than everyone and simply throws out his opinion regardless.
Τα γράφω όλα αυτά με πλήρη επίγνωση ότι εγώ προσωπικά δεν είμαι και δεν θα γίνω ποτέ δημοσιογράφος έτσι όπως τον ορίζω πιο πάνω. Είμαι σίγουρα στο ίδιο στρατόπεδο με τον Χατζηστεφάνου. Δείτε πόση αντίδραση προκάλεσε το άρθρο μου για την μεγαλομεσαία επιχείρηση. Ο εκπρόσωπος της εταιρείας διαμαρτυρήθηκε. Είχε ένα δίκιο. Όχι γιατί έγραψα κάτι λάθος ή άδικο. Απλά έπιασα τις κορυφές των παγόβουνων σε ένα σωρό θέματα με τρόπο που ο αναγνώστης (στην προκειμένη αυτός που έχει την μύγα και μυγιάζεται!) μπορεί κάλλιστα να σχηματίσει μια λάθος εντύπωση. (Η συζήτηση με αυτόν και άλλον έναν αργότερα έβγαλε κάποια από αυτά τα θέματα.)
Τέτοιος τρόπος γραφής είναι – και πρέπει να παραμείνει – απόλυτα αποδεκτός για έναν blogger. Μοιράζομαι την προσωπική μου άποψη χωρίς δεύτερη σκέψη. Δικαίωμά μου να ξεβρακώνομαι δημοσίως. Αν γράφω κάτι λάθος, εγώ γίνομαι ρεζίλι. Αν καταλάβεις κάτι λάθος, δεν έχω καμία ευθύνη. Ο λόγος που οργανώθηκαν σε δημοσιογραφικούς οργανισμούς οι ειδήσεις δεν ήταν μόνο (κατά Χατζηστεφάνου) για να καθοδηγούνται από τους πολιτικούς και τα “μεγαλοσυμφέροντα”. Ήταν και για να μπούνε κάποια φίλτρα αντικειμενικότητας. (Έχω ανεβάσει το σχετικό κεφάλαιο από βιβλίο σωστής δημοσιογραφίας εδώ για όποιον θέλει να πάρει μια ιδέα.) Όσο κι αν κριτικάρουμε τα “πουλημένα ΜΜΕ” υπάρχει λόγος για αυτούς τους κανόνες.