Επιμέλεια: Haris Petruzzo
Ας το παραδεχθούμε. Η δεκαετία του ‘80 ήταν για τη βιομηχανία του μπαρ ότι η Μαύρη Πανώλη τον 13ο αιώνα για την Ευρώπη. Μπορεί να μην θανάτωσε στην κυριολεξία ανθρώπους, αλλά βίασε, βασάνισε και άφησε μισοπεθαμένα στο πάτωμα των μπαρ όλου του κόσμου όλα εκείνα τα σπουδαία κλασσικά κοκτέιλ που είχαν χτίσει την κουλτούρα εκείνη του μπαρ, που τώρα επανέρχεται μετά βαΐων και κλάδων στις μέρες μας. Τα έχω ξαναγράψει…
Για τους ανειδίκευτους που συνέρρευσαν στο επάγγελμα, τους πιτσιρικάδες που έβαλαν τις αμίτες (sic) αντί για τους φρεσκοστυμμένους χυμούς και τον κόσμο που ξαφνικά προτιμούσε πολύχρωμα κοκτέιλ με ποσότητα ζάχαρης που σου έριχνε τη μισή οδοντοστοιχία στο μισάωρο και αυτοσχέδιους θαλάσσιους ελέφαντες που άραζαν επάνω στο χείλος του ποτηριού σου και σε κοίταζαν χαμογελαστοί. Ιδιαίτερα, κάποια από τα πιο κλασσικά κοκτέιλ πέρασαν πολύ δύσκολες ώρες στα χέρια ορισμένων επιτήδειων μπάρμαν-δολοφόνων και στιγματίστηκαν από στυγερά εγκλήματα που συγκλόνισαν το μπαρ.
Μαργαρίτα – Πυροβολισμός
Ας πάρουμε για παράδειγμα τη Μαργαρίτα.
Κλασσική περίπτωση πυροβολισμού στο κεφάλι. Ένα κοκτέιλ που κανείς δεν είναι απολύτως σίγουρος για την πατρότητα και το ακριβές έτος εμφάνισής του. Είτε όμως προέρχεται από το Tequila Daisy (τεκίλα, λεμόνι, Curacao) είτε από το Picador (Τεκίλα, λάιμ, Curacao) είτε απλά είναι μια μετεξέλιξη του Sidecar (κονιάκ, λεμόνι, Curacao), κάποια πράγματα είναι σίγουρα για την Μαργαρίτα: ΔΕΝ φτιάχνεται παγωμένη στο μπλέντερ με τριμμένο πάγο, ΔΕΝ χωράει άλλα φρούτα ή γρανίτες φρούτων, ΔΕΝ σερβίρεται στο χειρότερο ποτήρι της ιστορίας που μοιάζει με αναποδογυρισμένο UFO, ειδικά δε αν αυτό είναι πράσινο ώστε να θυμίζει κάκτο.
Έχουμε και λέμε… Ελαφρώς παλαιωμένη τεκίλα aka reposado αντί για λευκή, λάιμ στυμμένο για κάθε Τόμις στη στιγμή, νέκταρ αγαύης αντί για curacao και καθόλου αλάτι για να μην κρύβει τα αρώματα της μυρωδάτης 100% από μπλε αγαύη τεκίλας. Και καλά ξεκουμπίδια frozen Margarita…
Mαρτίνι – Μαχαίρωμα
Τρανταχτό παράδειγμα διαστρέβλωσης κλασσικού κοκτέιλ αποτελεί σίγουρα και το Μαρτίνι. Εδώ έχουμε μία εξακριβωμένη υπόθεση μαχαιρώματος. Από πίσω. Ενώ μέχρι μια χρονική περίοδο όλοι σέβονταν το όνομα, τον τρόπο σερβιρίσματος, αλλά και τις αρκετές σοβαρές παραλλαγές του (Fifty-fifty, Gibson, Upside-down, Dirty) ήρθαν τα 80’s για να του μπήξουν αρκετές μαχαιριές και να το σερβίρουν σε χαμηλό ποτήρι με πάγο, να το μπερδέψουν με το γνωστό βερμούτ Martini Bianco, να το χτυπήσουν στο σέικερ ”όπως ο Τζέιμς Μποντ”! (Δεν θα γίνεις πράκτορας ποτέ-παρ’το απόφαση!)
Άπαξ και έγινε το ποτήρι κοκτέιλ συνώνυμο του Μαρτίνι, όλοι οι χωρίς καθόλου φαντασία μπάρμαν των 80’s άρχισαν να ονομάζουν οποιοδήποτε απαισιούργημα που έφτιαχναν και το σέρβιραν σε τέτοιο ποτήρι «κάτι –μαρτίνι» ή «κάτι-τίνι». Πάρε παράδειγμα το Apple Martini, το Apple Pie Martini (!), το Ginger Martini, το Raspberry Martini, το Sake-tini, το Melon-tini.Ένα είναι το ρημάδι το Μαρτίνι και έχει τζιν και βερμούτ. Τέλος. Οτιδήποτε άλλο με φρέσκα βατόμουρα, αχλάδια, αίμα νυχτερίδας και χολή γαϊδάρου, μπορείτε να το πείτε όπως αλλιώς θέλετε.
Νταϊκιρί – Βιασμός
Υπάρχει θάνατος από βιασμό; Βέβαια, και τρανή απόδειξη είναι το Νταϊκιρί.
Το λατρεμένο αυτό κοκτέιλ που πολλοί σύγχρονοι μπάρμαν αλλά και καταναλωτές το πίνουν αντί για νερό μια καυτή ημέρα προς τέρψιν του στεγνού ουρανίσκου τους, δεν πέρασε και τις καλύτερες ημέρες την δεκαετία του ‘80 αλλά και του ‘90. Εκεί βιαζόταν επί καθημερινής βάσεως όταν έμπηγαν στο μπλέντερ φρούτα κάθε λογής μαζί με τριμμένο πάγο. Και Curacaο!
Οκ..ας δεχθώ το κλασσικό πλέον (ω, θεοί) Φρόουζεν Στρόμπερι Νταϊκιρί, δηλαδή ένα μείγμα από Ρούμι, Curacao, ζάχαρη, λάιμ και γρανίτα φράουλα που κακοποιούνταν μέσα στα μπλέντερ που τσίριζαν στα ελληνικά, και όχι μόνο, νησιά, αλλά σοβαρά τώρα, Μάνγκο Νταϊκιρί; Αχλάδι Νταϊκιρί; Λίγο έλεος δεν υπάρχει, αναρωτιέμαι, στην κατρακύλα; Για να μην σχολιάσω και τον βιασμό που υπέστη το όνομα του, ιδιαίτερα εν Ελλάδι. Τι Ντάκιουρι και τι Τανκερέι, (τζίζας)… ακούγονταν στα ελληνικά μπαρ στην προσπάθεια όλων να παραγγείλουν ένα από τα κοκτέιλ που πρωτοφτιάχτηκαν στο χωριό Νταϊκιρί, στην Κούβα.
Μάι Τάι – Κρεμάλα
“Mai-tai-roa-ae’’ είχε αναφωνήσει η καλεσμένη του Βίκτορ Τζουλς Μπέργκερον, όταν αυτός της σέρβιρε για πρώτη φορά το κοκτέιλ που αργότερα ονομάστηκε Mai Tai. Αυτό στα Πολυνησιακά σημαίνει, σε ελεύθερη μετάφραση «εξωπραγματικό» ή εξωπραγματικά ωραίο. Πάντως όχι κρεμασμένο. Όπως δηλαδή σκοτώθηκε το αγαπημένο μας τίκι κοκτέιλ. Εντάξει, ίσως φταίνε και οι πολλές συνταγές που άφησε παρακαταθήκη ο ιδρυτής των Trader Vic’s ή η μυστικοπάθεια που διακατείχε αυτόν και τον ανταγωνιστή του Don the Beachcomber, όσο αφορά στις συνταγές τους.
Βέβαια όταν αντικαθιστάς το σιρόπι πικραμύγδαλου με αμαρέτο δε σου φταίει κανείς, όπως επίσης όταν αντικαθιστάς το φρεσκοστυμμένο χυμό λάιμ με «αμίτα λεμόνι» και προσθέτεις και σαν τελευταία πινελιά τα προαναφερθέντα κόκκινα μιάσματα που μοιάζουν με μακρινό θείο των λαχταριστών σπιτικών κερασιών μαρασκίνο. Και ύστερα μπορείς να βάλεις στα back bar όλων των μπαρ της δεκαετίας του 80 μία ταμπέλα που θα λέει «Ενθάδε κείται το απαγχονισμένο Μάι Τάι της αποψινής βραδιάς»
Μοχίτο – Ανασκολοπισμός
Τελευταίο αλλά όχι χειρότερο, το ανασκολοπισμένο Μοχίτο. Ένα αληθινά δροσιστικό Made In Cuba κοκτέιλ που χαρακτηρίστηκε σαν τον φραπέ των ποτών. Κάτι για όλες τις ώρες δηλαδή! Ρίξε ένα βλέφαρο στην φώτο.Το βλέπεις αυτό το διάφανο ποτήρι με ολόκληρα παγάκια, 2-3 φύλλα μέντας και μισό κομμένο λάιμ;; Ε… οτιδήποτε άλλο με τριμμένο πάγο… μαύρες ζάχαρες πολτοποιημένα τσακισμένα φρούτα που πίνεις εδώ και 15 χρόνια στο Ελλάντα… ΔΕΝ είναι Μοχίτο! Είναι ίσως μπακλαβάς… είναι ίσως γαλακτομπούρεκο, αλλά αυθεντικό Κουβανέζικο Μοχίτο δεν είναι! Με μαύρη ζάχαρη/στέβια/ζαχαρίνη, με μαύρο (;) /άσπρο/κίτρινο (;) ρούμι, με μαστίχα/πάσιον φρουτ/ούρσους, (πονάνε τα μυαλά μας) με βασιλικό και δυόσμο, πολλά βαρύ και όχι. Ίσως το πιο κακοποιημένο ποτό σε όλο τον κόσμο.
– Εις μνήμην όλων των ηρωικά πεσόντων κοκτέιλ.
Επιμέλεια : Haris Petruzzo (Barista – Cine junkie)
Πηγή : Bitterbooze
