Με τον άντρα μου και πατέρα του γιου μας είμαστε μαζί, on and off, από το 1993. Μέσα στο μήνα που διανύουμε θα καταθέσουμε αίτηση για έκδοση συναινετικού διαζυγίου.
Αλλάξαμε και οι δύο πολύ, στην πορεία των ετών, εκείνος όμως έγινε αγνώριστος. Πού πήγε εκείνος ο δυναμικός άντρας, που έριχνε ένα σακίδιο στον ώμο και περπατούσε επί 10 μέρες στη ζούγκλα της Λατινικής Αμερικής; Που μου έλεγε «πήγαινε εσύ, Έλλη μου, στην εκδρομή σου, ρούφηξε εμπειρίες και εγώ μέσα από τα δικά σου μάτια θα είναι σαν να βλέπω όσα βλέπεις, σαν να ακούω όσα ακούς, θα ζω όσα βιώνεις, οι εμπειρίες σου θα είναι δικές μου εμπειρίες. Κάνε αυτό που σε ευχαριστεί και θα είμαι και εγώ χαρούμενος».
Πώς ΑΥΤΟΣ ο άνθρωπος με θέλει «σωστή μάνα», όπου «μάνα σωστή» σημαίνει να μην πηγαίνω πουθενά χωρίς το παιδί μου (εκτός από τη δουλειά μου), να μην πάω για καφέ με μία φίλη, να μη συναντήσω την παρέα μου του μεταπτυχιακού, γιατί το παιδί «δεν μπορεί να είναι μαζί μου στο σπίτι, σε αναζητά και κλαίει, δεν μπορεί να κοιμηθεί και ουρλιάζει». Πόσες φορές έχει πάρει εκβιαστικά τηλέφωνο και προσπαθεί να μου δημιουργήσει τύψεις, βάζοντας το παιδί να μου πει ότι θέλει να γυρίσω πίσω, ενώ δεν έχει περάσει ούτε μισάωρο από την ώρα που έφυγα, πάντα μετά από τρελλό καυγά γιατί αδυνατεί να καταλάβει την ανάγκη μου να επικοινωνήσω και με άλλους ανθρώπους, εκτός από εκείνον και το παιδί;
Πώς ΑΥΤΟΣ ο ήρεμος άνθρωπος, που κάποιες από τις φίλες μου μού είχαν πει χαριτολογώντας «βρε Έλλη, έτσι ήρεμος είναι πάντα ο καλός σου; Δεν χτυπάς ενέσεις; Δεν βαριέσαι; Διαφωνείτε ποτέ;» έφτασε στο σημείο να με βρίζει ως «μη καλή μαμά» μπροστά στο παιδί μου, να χτυπά το χέρι στο τραπέζι και να με απειλεί;
Πώς ΑΥΤΟΣ ο άνθρωπος, που δεν τον ενδιέφερε αν θα έτρωγε ένα τοστ στο χέρι ή μία αγγουροντομάτα, έχει την απαίτηση από εμένα που δουλεύω, να μαγειρεύω κάθε μέρα και να βρίσκει, επιστρέφοντας από τη δουλειά, «στρωμένο το τραπέζι και μαζεμένη την οικογένεια γύρω από αυτό»;
Εγώ φταίω; Του είχα δώσει λάθος εντύπωση; Δεν ήμουν φοιτήτρια της αρχιτεκτονικής, όταν με γνώρισε, ανεξάρτητη, φιλελεύθερη, δεν δούλευα 10 δουλειές για να μην έχω ανάγκη κανέναν; Δεν επέστρεφα αποκαμωμένη στο σπίτι και παραγγέλναμε από έξω, πριν το γάμο; Δεν ήμουν το κέντρο της παρέας, πρόεδρος του 15μελούς στο σχολείο, με τα μεταπτυχιακά μου με τις ξένες γλώσσες (γαλλικά – μπαλέτο, παίζουν πάντα…); Στο Θεό που πιστεύεις, είχα δώσει εγώ ποτέ την εντύπωση ότι το όνειρο της ζωής μου ήταν να γίνω (ΜΟΝΟ) μία χαρωπή νοικοκυρά και μαμά;
Ο δικηγόρος που πήγαμε το είπε «Μόνο οι γυναίκες θέλουν το διαζύγιο».
Σωστά, σκέφτηκα. Ο άντρας γιατί να θέλει να χωρίσει; Έχει το σπίτι του, το μαγειρευτό του φαγητό (που το έκανες μέσα στην άγρια νύχτα, αφού κοιμήθηκε ο μικρός και μάζεψες τον αμάζευτο), τα ρούχα του πλυμένα και σιδερωμένα να τον περιμένουν στη ντουλάπα να τα φορέσει (όπως πολύ σωστά είχε πει μία φίλη «δεν τον έχει ποτέ απασχολήσει η πορεία που ακολουθεί το βρώμικο σώβρακο από το πάτωμα που το πετά μέχρι να ξαναμπεί στο συρτάρι του, μοσχομυριστό και κολλαρισμένο»), το καθαρό του το σαλονάκι (ΟΚ, χρησιμοποιώ μία καλή κυρία για τις δουλειές, ε, και; Εγώ δεν την κανονίζω, εγώ δεν την ανέχομαι να μου λέει τον πόνο της, εγώ δεν φροντίζω το πρόγραμμα των πλυντηρίων για να έχει όταν έρχεται ρούχα για σίδερο στεγνά και μαζεμένα, εγώ δεν την πληρώνω;).
Και φυσικά, πάνω από όλα, έχει το παιδί του στο σπίτι ΤΟΥ. Το παιδί που, από την πρώτη μέρα που γεννήθηκε, είναι «δική μου δουλειά, γιατί εγώ είμαι η μαμά του» (ναι, ρε μεγάλε, και εσύ είσαι ο μπαμπάς του, τι θέλεις να πεις; Μήπως ότι στο Πανεπιστήμιο, μαζί με το φυσικό σχέδιο, είχαν και ένα, κρυφό από τους άνδρες φοιτητές, μάθημα για τις φοιτήτριες «πώς μεγαλώνει ένα παιδί, πώς φροντίζεις ένα σπίτι»;!!!). Εγώ το πλένω, εγώ του δίνω να φάει, εγώ το προσέχω, εγώ το τρέχω στα σχολεία, εγώ ξενυχτώ στις αρρώστιες του και ας έχω αύριο συνάντηση με τον διευθύνοντα σύμβουλο, εγώ κανονίζω ποιος θα το φυλάξει τις ώρες που δεν έχει σχολείο.
Τον άντρα μου ούτε που τον νοιάζει. Κανονίζει το πρόγραμμά του έχοντας αφήσει σε εμένα ΚΑΙ την ευθύνη του παιδιού. Τι και αν πρέπει να διακτινιστώ από τη δουλειά μου στο σπίτι της μαμάς μου για να μου το φυλάξει; Τώρα, θα μου πεις, δεν μου αρνήθηκες ποτέ να το προσέξεις για κάποιες ώρες. Σωστά. Μήπως θυμάσαι τότε που το άφησες μόνο του να κοιμάται στο αυτοκίνητο που ήταν παρκαρισμένο δύο δρόμους πίσω από το καφέ που είχες συναντήσει τους φίλους σου; Που όταν ήρθα και δεν είδα το παιδί και σε ρώτησα με τον τρόμο στα μάτια μου «πού είναι», μου απάντησες πολύ απλά «κοιμάται στο αυτοκίνητο, μην ανησυχείς, έχω αφήσει το παράθυρο ανοικτό». Ποτέ δεν κατάλαβες για ποιο λόγο άρχισα να τρέχω πανικόβλητη να διαπιστώσω αν το παιδί ήταν ακόμη στο αυτοκίνητο ή θα το βρίσκαμε (αν το βρίσκαμε ποτέ) με ένα νεφρό και ένα μάτι λιγότερο…. «υπερβολική στις αντιδράσεις σου, όπως πάντα», μου είπες ειρωνικά…
Σκέψου λοιπόν πόσο πρόβλημα είναι για τον άντρα να πρέπει να βρει κάποιον να τον φροντίζει, να πλένει, να μαγειρεύει και να πηγαινοέρχεται ο ίδιος τα σαββατοκύριακα για να βλέπει το παιδί.
ΓΙΑΤΙ; Γιατί να θέλει ένας άνδρας να χωρίσει;
ΜΟΝΟ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΘΕΛΕΙ!!!!
πηγή :www.brightsideofmom.gr
