“Ζουζουυυυύνι μου!”
Αυτή η εισαγωγή δεν είναι καλό σημάδι. Όταν παίρνει το ναζιάρικο κάτι θέλει. Έκανα ότι δεν άκουγα γιατί ήμουν στην κρεβατοκάμαρα ακόμα και αυτή στο σαλόνι.
“Αγαπούλα μου, ξέρεις τι σκεφτόμουν;”
Ακόμα χειρότερα. Έχει σχέδιο. Πρέπει να το παίξω cool.
“Τι είναι καρδιά μου;” Προσπαθώ να χαμογελάω όταν παίζω θέατρο για να μην με καταλάβει.
“Μωρέ ωραία είναι να κάτσουμε και σπίτι με πίτσα που έλεγες αλλά μήπως πάμε καλύτερα θέατρο;”
Θέατρο; Θέατρο; Απόψε παίζει η ομαδάρα στο Champions League και θα πάμε θέατρο;
“Ότι θες εσύ μωρό μου….” Μου βγήκε αυτόματα. Εκ πείρας είναι η πιο ασφαλής πρώτη απάντηση. Αλλά το μυαλό μου βάραγε στο κόκκινο. “….αλλά νομίζω ότι έχουν ήδη κανονίσει να περάσουν να φάμε όλοι πίτσα και να αράξουμε εδώ και ο Μάκης με την Άννα.”
Βραχυκύκλωσε. Την άκουσα που σηκώθηκε πιο όρθια στον δερμάτινο καναπέ. “Αλήθεια;”
Δεν απαντάω. Θα με καταλάβει. Επανέρχεται.
“Έχεις δει το κινητό μου που το άφησα;”
Κινητό! Αυτό είναι! Χώνω το χέρι μου στην τσάντα της και το ανοίγω. ΒρωμοiPhone, μου έχεις τσακίσει τα κόκαλα με τις ανοησίες που κατεβάζει, τα σπαστικά υπερβολικά εφέ στις φωτογραφίες μας και τις ανόητες εφαρμογές σου. ΄’Εχω χάσει άπειρες ώρες για να της στήσω το iTunes και τα υπόλοιπα Appleμπουρδολογικά να δουλέψουν. Τώρα όμως…
“Επιλέξτε τρόπο παραλαβής” λέει. Με πύραυλο ανόητε! Ας πηδήξει ο ντελιβεράς από την στρατόσφαιρα, τι με νοιάζει;
“Το βρήκες;” Είναι προφανές ότι έχει κάνει δεκαπέντες σκέψεις ήδη και ετοιμάζει αντίσταση. Αλλά και αυτή δεν θέλει να το δείξει.
“Μια στιγμή καρπουζάκι μου, δεν βρίσκω το παντελόνι μου.”
Προσπαθώ να σκεφτώ από πριν τι είδους πίτσα πήραμε την προηγούμενη φορά. Είχε πει ότι η τομάτα με το τυρί είναι καρκινογόνα όταν συνδυάζονται σε φούρνο ή ότι μειώνουν την πιθανότητα να πάθω καρκίνο του προστάτη; Άντε να θυμηθείς. Θα τις πάρω όλες και ότι γίνει!
“Κατάστημα παραλαβής;” Τι με νοιάζει ρε γελοίοι; Στείλ’τε την από όπου θέλετε, αρκεί να έρθει αμέσως! Λες να έχω κολλητό στην Domino’s της γειτονιάς μου και να με απασχολεί αν θα την κάνει καλά; Όλες ίδιες είναι!
“Νίκο;” Ωχ! Την ξέχασα. Τόση ώρα για ένα παντελόνι δεν έκανα ούτε όταν ζούσα μόνος και ήταν τελείως αχούρι το σπίτι. Ίσα ίσα πιο γρήγορα τα έβρισκα τότε στο πάτωμα αραδιασμένα.
“Το βρήκα τζουτζουμπίνα μου. Έρχομαι. Νομίζω ότι τις πίτσες τις έχει ήδη παραγγείλει όμως ο Μάκης.”
“Αλήθεια;”
Αυτή η ερώτηση πάλι. Κάτι έχει ψυλλιαστεί. Πασχίζω με την βρωμοεφαρμογή.
Δεν έχει κουμπί “μια από τα ίδια” κάπου; Πατάω “προσθήκη” στις πρώτες 5 πίτσες που βλέπω. Χοντρή ζύμη, λεπτή ζύμη… βγαίνει ένα σύνολο.
Αρχίζω να κινούμαι προς το σαλόνι αλλά χρειάζομαι κι άλλο χρόνο.
“Ωχ! Ξέχασα κάτι στο αυτοκίνητο!”
Αρχίζει να απαντήσει. “Καλά, φέρε μου το τηλέφωνο και πήγαινε…”
Έχω ήδη ανοίξει την πόρτα. Κάνω τον κουφό και την κοπανάω πολύ γρήγορα. Τι άλλο θέλει επιτέλους από την ζωή μου ο Κος Domino; “Ολοκλήρωση! Ολοκλήρωση!” Ανοιγοκλείνω το αυτοκίνητο, κοπανάω και εδώ δυνατά την πόρτα. Περπατάω αργά αργά προς τα πίσω. Ευτυχώς είχα χαμηλά στο χέρι το τηλέφωνο όταν έφτασα στο σπίτι γιατί είχε έρθει να με προϋπαντήσει.
Το βγάζω από την τσέπη. Πρόλαβα να το γυρίσω στο αρχικό μενού. Αυτή το άρπαξε και στρώθηκε στην δουλειά. “Μα καλά, η Άννα δεν μου είχε πει τίποτα.”
Αρχίζει τα SMS. Επικίνδυνα τα πράγματα. Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να την προλάβω. Παίρνω στο κινητό τον Μάκη και δεν του αφήνω περιθώριο σφάλματος:
“Έλα ρε Μάκη, που είστε επιτέλους! Εκείνες οι πίτσες που είχες παραγγείλει θα είναι όπως αρέσουν στο κορίτσι μου;”
Ήταν προφανές ότι αντιμετώπιζε παρόμοια μάχη. Ο άνθρωπος ήταν ήδη στο αυτοκίνητο και πήγαινε σε κάποια κουλτουροκατάσταση που είχε στρώσει η δικιά του από πριν. “Ερασιτέχνες!” σκέφτηκα. Με τέτοια μυαλά θα σε έχει τυλίξει με παπά και κουμπάρο σε ενάμιση χρόνο φίλε μου. Αλλά ο Μάκης δεν μασάει:
“Ωχ ρε Νίκο! Χίλια συγνώμη ρε φίλε! Το ξέχασα τελείως ότι σου το είχα υποσχεθεί.” Τα έπαιζε όλα για όλα. Τον άκουγα που το συνέχισε το θέατρο στην δικιά του. “Μωρό μου είναι επείγον. Είχαμε πει να βρεθούμε με τον Νίκο γιατί κλείνει σήμερα 9 χρόνια από τότε που σκοτώθηκε ο φίλος μας στην πενταήμερη στην Ρόδο. Είπαμε να κάτσουμε ήσυχα ήσυχα στο σπίτι να πιούμε μια μπύρα στην υγειά του.”
Τέλεια πάσα. Γυρνάω στην δικιά μου. “Αγάπη μου ευτυχώς που μου το θύμισε ο Νίκος. Δεν είναι μόνο να μαζευτούμε για πίτσα. Σήμερα είναι μια θλιβερή επέτειος για την παρέα μας. Παραλίγο να το ξεχάσω.”
Ο Νίκος έστριψε για Dominos. Δεν θυμόμουν τι τρόπο αποστολής είχα ζητήσει αλλά δεν πειράζει, ας τις φάμε διπλές αν χρειαστεί…
“Ο Μάκης όμως ξέρει πως μου αρέσει η πίτσα μου;” Αναφέρεται στην τομάτα. Ή το τυρί. Ή όποιο από τα δυο είναι καρκινογόνο. Ή το αντίθετο. “Μην ανησυχείς ζουζουνάκι μου. Αν έκανε λάθος, θα σου ξαναπαραγγείλω εγώ!”
“Α, ναι, έχω βάλει και μια εφαρμογή στο iPhone”... μου λέει με ύφος.
“Άντε, αλήθεια;”