Ένα κτίριο με τόσες μνήμες, το έβλεπα πάντα να στέκεται αγέρωχο εκεί στη μέση της Πατησίων, να μας κοιτάζει σαν να είναι ζωντανό. Πήρε ζωή από όλα τα γεγονότα, το θυμό, τις εξεγέρσεις, αφιερώθηκε στους νέους τότε που ήθελαν και έπρεπε να κάνουν επανάσταση για τα ιδανικά τους, για να μπορούν να μιλούν και να ενεργούν ελεύθερα. Να αποφασίζουν για τις τύχες τους.
Και μετά, πόσες φορές δεν προσφέρθηκε να καεί, να καταστραφεί για να περάσουν το μήνυμα τους άλλοι εξεγερμένοι, είδε τη σημαία να καίγεται και πάλι στεκόταν εκεί, σαν να έλεγε «αντέχω ακόμα, είμαι εδώ για εσάς». Σύμβολο πανεπιστημιακό και σύμβολο ελευθερίας, άσυλο για όλους όσοι το επέλεξαν. Μια ιδέα.
Στη σημερινή εποχή της κρίσης, της βίας, των κακών επιλογών, της έλλειψης αληθινών ηγετών, οι ιδέες μας κοιτάζουν από μακριά, σαν να φοβούνται να μας πλησιάσουν. Τις κοιτάμε και εμείς, τις θαυμάζουμε, τις αναμοχλεύουμε και τις αφήνουμε εκεί σε απόσταση, όπως σε απόσταση αφήνουμε τον διπλανό μας όταν μας εμπνέει αληθινά συναισθήματα, φοβόμαστε…
Πώς να χειριστείς τις επαναστάσεις, όταν είδες πως κάθε φορά οδηγούσαν σε ένα άλλο καθεστώς, αλλά πάντα κάτι έβγαινε λάθος, πάντα έρχονταν για να αντικαταστήσουν τη βία με μια άλλη μορφή βίας, την αδικία με μια άλλη μορφή αδικίας; Οι νέοι που έκαναν επανάσταση θρονιάστηκαν αργότερα σε ένα θρόνο-καρέκλα, ξέχασαν τις φωνές τους, ξέχασαν ότι πίσω τους έρχονται άλλοι νέοι που φαίνεται να μην τους αφορούν πια. Η δική τους επανάσταση έγινε και τη λησμόνησαν.
Και κάπου εκεί, ανάμεσα στα στεφάνια και στα λουλούδια, στο μνημείο του Πολυτεχνείου αναρωτιέμαι γιατί οι σημερινοί νέοι με τόσα ιδανικά βρίσκονται κάπου χαμένοι εκεί μέσα στο πλήθος, κατηγορούμενοι για αδιαφορία, αποστασιοποιημένοι και καθηλωμένοι στο διαδίκτυο. Χρειάζονται μια μορφή, έναν ηγέτη σαν αυτούς που δεν υπάρχουν πια. Μια σπίθα χρειάζονται. Μόνο μία.