Και τελειώνει μια σχέση. Και έχεις βασανιστεί γιατί είναι από αυτές τις σχέσεις που λες και ο θεός εμπνεύστηκε από το γεφύρι της Άρτας «ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν». Και εσύ το πάλεψες γιατί σε έπιασε το σαδομαζοχιστικό σου και είπες «όχι θα την κάνω να λειτουργήσει! (τη σχέση)» Και παλεύεις, για μήνες, για χρόνια και μάντεψε το αποτέλεσμα, κάθε προσπάθεια καταλήγει στο ίδιο σημείο, το σημείο που σου σπάει τα νεύρα, το σημείο μηδέν. Γιατί οι άνθρωποι δεν αλλάζουν και μαζί τους και οι καταστάσεις που επαναλαμβάνονται στο ίδιο μοτίβο και στον ίδιο ρυθμό που χορεύουν οι άνθρωποι όταν αλληλεπιδρούν. “What you see is what you get” σε άπταιστα ελληνικά.
Και αφού έχεις επαναλάβει για όσες φορές άντεξε το νευρικό σου σύστημα τα ίδια λάθη και τις ίδιες αδιέξοδες προσπάθειες, μια μέρα ξυπνάς και λες «Ya! Basta! Enough is enough, φτάνει, ως εδώ, θα κάνω τα πάντα για να ξεκόψω» (δυνατά και με πάθος, όπως οι ναρκομανείς που πρέπει να επιλέξουν κάποια στιγμή ανάμεσα στη ζωή τους και τον διάβολο την ηρωίνη). Και παλεύεις περισσότερο από κάθε άλλη φορά και τελικά το καταφέρνεις.
Και πάντα ο ένας είναι αυτός που διακυβεύει λιγότερα και συνήθως εκείνος δεν θέλει να διακοπεί αυτό το αέναο παιχνιδάκι «μια μαζί μια χώρια» για όσο γυρίζει η γη γύρω από τον ήλιο και η σελήνη γύρω από τη γη κ.ο.κ. Και κάνει τα πάντα, προσπαθεί να σε ξαναγυρίσει πίσω. «Μα πώς γίνεται;» αναρωτιέται. «Πάντα γυρνούσες, αυτό είναι το παιχνίδι μας, αυτή είναι η σχέση μας». Να ξέρεις, θα πρέπει να του/της παρουσιάσεις χαρτί από ψυχίατρο που συνιστά την πλήρη απομάκρυνση σου από το αντικείμενο της εμμονής για να σε αφήσει να φύγεις και πάλι παίζεται.
Γιατί αυτές οι σχέσεις είναι οι λεγόμενες σχέσεις «θύματος – θύτη» με ρόλους όχι πάντα διακριτούς, που εναλλάσσονται και σε μπερδεύουν, λες ότι δεν έχεις το πάνω χέρι, το έχει ο άλλος και κάποια στιγμή νιώθεις να το έχεις εσύ και πάλι λάθος και πάλι τα ίδια και ουφ… τι κουραστικό που είναι, φαντάσου να το ζεις!
Και κάποια στιγμή, εκείνη τη μοναδική στιγμή που περίμενες να απελευθερωθείς και να σταθείς στα πόδια σου και να κυνηγήσεις τα θέλω σου με υγιή τρόπο και σκέφτεσαι «ναι τα κατάφερα» ακούς τη φράση «Δεν θα βρεις άλλον-η να σε αγαπήσει όσο εγώ» και τότε δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις.
Και τότε πρέπει να τρέξεις να σωθείς.
