“Έχω μια σχέση με το χωρο-χρόνο στα όρια του παράλογου. Η μανία μου να έχω τον πλήρη έλεγχο του εαυτού και τη ζωής μου με έκαναν δέσμια σε ένα κελί που εγώ η ίδια έφτιαξα με τα χέρια μου. Κάθε φορά που νιώθω ότι μπορεί να ξεφύγω από τα όρια μου κολάω μια ταμπέλα με την ημερομηνία λήξης και νομίζω έτσι ότι γλίτωσα. Αυτό όμως που κάνω στην ουσία είναι να στρουθοκαμηλίζω. Τίποτα δεν είναι ικανό να σε κρύψει από τους χειρότερους φόβους σου αν δεν τους αντιμετωπίσεις”.
“Τελευταία ανακοίνωση, σε λίγο το κατάστημα μας κλείνει, παρακαλούμε οι τελευταίοι πελάτες να συντομεύουν”.
Εκείνη παρέμενε ακίνητη. Προσπαθούσε εδώ και ώρα να βρει το σημείο που ανέγραφε την ημερομηνία λήξης πάνω σε ένα πακέτο με φυστίκια. Το ήθελε. Αλλά δε γινόταν να αγοράσει κάτι αν δεν ήξερε πότε λήγει.
“Όχι όχι δε θα το πάρω αν δε βρω τη ριμάδα την ημερομηνία. Δεν μπορεί κάπου εδώ θα είναι”. Ψιθύρισε την ώρα που την ακούμπησε απαλά στον ώμο η υπάλληλος.
“Κυρία πρέπει να συντομεύετε”. Εκείνη τινάχτηκε σαν να τη διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα. Κοίταξε το ρολόι της. Πώς πέρασε έτσι η ώρα; Είχε χάσει την αίσθηση του χρόνου. Η εμμονή της να βρει την ημερομηνία λήξης την έκανε να παραμείνει εκεί ακίνητη και να ψάχνει, μάταια, να τη βρεί.
“Ξέρετε..εγώ να….ψάχνω την ημερομηνία λήξης”..
Η υπάλληλος της χαμογέλασε και της πήρε το πακέτο από τα χέρια. Με σιγουριά κόλησε το δάχτυλο της εκεί στην άκρη. Στην τσάκιση που κάνει το σημείο που το τραβάς να το ανοίξεις.
“Ορίστε εδώ….γράφει οτι λήγει..”.
Της άρπαξε το πακέτο από τα χέρια. Δεν την άκουγε.Μα πώς ήταν δυνατόν να μην τη δεί. Τόση ώρα έψαχνε. Είχε σχεδόν απογοητευτεί ότι δεν υπάρχει.
“Δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει κάτι με ημερομηνία λήξης” μουρμούριζε πριν από λίγο “Όλα κάποτε λήγουν. Όλα τελειώνουν. Όλα φθείρονται. Την ξέχασαν. Θα τηλεφωνήσω αύριο το πρωί στην εταιρεία. Μα να ξεχάσουν κάτι τόσο σημαντικό; Η λεπτομέρεια άλλωστε κάνει τη διαφορά”.
Με μηχανικές κινήσεις πήγε μέχρι το ταμείο. Πλήρωσε χωρίς να το σκεφτεί. Η πόρτα πίσω της έκλεισε. Ο δρόμος σκοτεινός. Στα χέρια της κρατούσε μόνο εκείνο το πακέτο με τα φυστίκια. Την είχε απορροφήσει τόσο η σκέψη της ημερομηνίας λήξης που τελικά κατέληξε να φύγει από το super market χωρίς τίποτα άλλο.
Και δε σταματούσε μόνο εκεί αλλά και σε άλλους τομείς της ζωής της. Πίσω από το καθετί έβλεπε μια ημερομηνία λήξης. Κρυβόταν πίσω από την ασφάλεια του βραχυπρόθεσμου.
Έβαζε όρια και περιθώρια για να προλάβει να φύγει. Από ποιόν τελικά;
Οι φόβοι είναι άγρια σκυλιά αν το μυριστούν σου ορμάνε να σε κατασπαράξουν. Όσο και να τρέχεις να ξεφύγεις αυτοί θα σε προλάβουν. Θα ξεσκίσουν με λύσσα ό,τι όμορφο έχεις καταφέρει.
Η αδυναμία της να δεθεί. Οι τάσεις φυγής. Η δίψα της για ανεξαρτησία. Ο φόβος της απώλειας την έκαναν αυτόχειρα της δικής της ζωής. Έγκλημα εκ προμελέτης. Με πάσα ακρίβεια. Εναντίον του εαυτού της.
Στα χέρια της κρατούσε σφιχτά το πακέτο με τα φυστίκια. Το βήμα της κοφτό και γρήγορο.
Λαχάνιασε. Δάγκωσε τα χείλη της. Είχαν στεγνώσει. Διψούσε για το φιλί του.
Εκείνο που η ίδια απέρριψε. Το σκότωσε ένα βράδυ που ένιωσε την καρδιά της να χτυπάει σαν τρελή στο άγγιγμα του.
Παράνοια.
Να σκοτώνεις ό,τι επιθυμείς από φόβο μήπως το χάσεις.
Ε! Και…τι έγινε και αν…όταν..βλέπουμε….τώρα όμως; Τι γίνεται με το τώρα;
Όταν θέλουμε κάτι πολύ εμφανίζεται σχεδόν αυτόματα αυτό που καλείται αντίσταση. Για να το αποκτήσεις δεν αρκεί μόνο να απλώσεις το χέρι να το αρπάξεις. Ωφείλεις να παλέψεις με τους δαίμονες σου. Να περάσεις μέσα από αυτούς και να τα καταφέρεις. Κάτι σαν δοκιμασία, όχι αν το αξίζεις αλλά αν θα έχεις επίγνωση για το αν το θέλεις πραγματικά.
Η φοβία μας να δεθούμε μας κάνει να γινόμαστε εν αγνοία μας λάτρεις του εφήμερου. Το ληξιπρόθεσμο μας δινει την ασφάλεια του ανήκειν στον εαυτό μας και μόνο. Δε δίνει περιθώρια για περαιτέρω. Μέχρι εκεί. Ως εδώ.
Ψευδαίσθηση.
Ακόμα όμως και τα άγρια ζώα ζουν σε αγέλες. Δεν είμαστε πλασμένοι να ζούμε μόνοι. Κανένα πλάσμα στη γη δεν είναι πλασμένο να ζει μόνο του. Μονο τα προϊόντα προς κατανάλωση.
Το να βρίσκεις εκεί που ανήκεις και να συν-πορεύεσαι είναι η μαγκιά.
Έπιασε το πακέτο και το δάγκωσε με μανία. Ο χρόνος είχε ξεκινήσει να μετράει απο εκείνη τη στιγμή.
Τικ-Τακ-Τικ-Τακ
Μέχρι να έλθει η στιγμή που θα τα ανατρέψει όλα……..!
I kept everything inside
And even though I tried, it all fell apart
What it meant to me
Will eventually be a memory of a time when