Αν δεν γνωρίζετε την Coco Chanel, ήρθε η ώρα. Ένας πραγματικά εντυπωσιακός άνθρωπος σε πολλά επίπεδα ο οποίος όχι μόνο είπε πολλές έξυπνες ατάκες αλλά επηρέασε και επηρεάζει σε πολλά επίπεδα. Διαβάστε εδώ τι λέει για τα πνευματικά δικαιώματα ή το παρακάτω συναρπαστικό απόσπασμα:
“Συγκεντρώθηκαν, λοιπόν, οι μεγάλοι μόδιστροι, περισσότερο από δέκα χρόνια τώρα, κι έφτιαξαν ένα σύλλογο άποκλειστικά γιά μέλη με τον τίτλο P.A.S. , ύπό μορφή σωματείου προς καταπολέμηση τών άντιγρα- φών επρόκειτο γιά κανονικό τράστ. Ήταν άραγε ανάγκη καμιά εικοσαριά προνομιούχοι μόδιστροι νά στερήσουν τό ψωμί άπό 45.000 άτομα;
Τι άλλο μπορούν νά κάνουν αύτοί οί μικροί, αν οχι νά παραφράζουν τούς μεγάλους; Νά πατεντάρεις ένα φόρεμα, ούτε κάν, ένα σχέδιο, λες και πρόκειται γιά φρένο επαναληπτικού κανονιοΰ, τό ξαναλέω, είναι αντίθετο με τό πνεύμα τών καιρών, άντιποιητικό και άντιγαλλικό. Ό κόσμος έχει ζήσει άπό τις γαλλικές άνακαλύψεις, και ή Γαλλία, απ’τη μεριά της, έχει ζήσει από την επεξεργασία και τη διαμόρφωση ιδεών που επινόησαν άλλοι λαοί* ή ζωή δεν είναι παρά διαρκής κίνηση και ανταλλαγή. Άν οί μόδιστροι αύτοί είναι όντως οί καλλιτέχνες πού διατείνονται ότι είναι, ας μάθουν πώς δεν ύπάρχουν πατέντες στή τέχνη, ότι ό Αισχύλος δεν εισέπραξε ποτέ πνευματικά δικαιώματα και ό βασιλιάς της Περσίας δεν μήνυσε τον Μοντεσκιέ γιά λογοκλοπή. Οι ‘Ανατολίτες άντιγράφουν, οί Άμερικανοί μιμούνται, οι Γάλλοι ανακαλύπτουν έκ νέου. “Κχουν ξαναανακαλύψει επανειλημμένως την αρχαιότητα : ή Ελλάδα του Ρονσάρ δεν είναι ή Ελλάδα του Σενιέ* ή Ιαπωνία του Μπεραίν δεν είναι αύτη των αδελφών Γκονκούρ, κλπ.
Μια μέρα στο Λίντο, γύρω στο 1920, επειδή είχα κουραστεί νά περπατάω ξυπόλυτη πάνω στή ζεστή άμμο, και καθώς μέ τά δερμάτινα πέδιλα πού φορούσα καίγονταν οι πατούσες μου, ζήτησα από έναν παπουτσή στο Τσάττερε νά κόψει ένα φύλλο φελλό σε σχήμα σόλας και νά του βάλει δυο λουράκια. Δέκα χρόνια αργότερα, οι βιτρίνες του “Αμπερκρόμπι στή Νέα Υόρκη ήταν γεμάτες παπούτσια μέ σόλες από φελλό.
Επειδή είχα βαρεθεί νά κρατάω τις τσάντες μου στο χέρι και νά τις χάνω, τό 193… τους πέρασα ένα λουρί και τις φορούσα στον ώμο. ‘Από τότε…
Τα κοσμήματα τών κοσμηματοπωλείων μου φαίνονταν βαρετά* μου ήρθε ή ιδέα νά πώ στον Φρανσουά Ούγκό νά μου σχεδιάσει σκουλαρίκια μέ κλίπ, καρφίτσες, κι όλα εκείνα τά φανταιζί αξεσουάρ πού τά βλέπουμε σήμερα νά πουλιοΰνται κάτω απ’ τις αψίδες του Παλαί Ρουαγιάλ και στις στοές της όδοΰ ντε Ριβολί.
Θά λυπόμουν πολύ αν όλα αύτά τά μικροπράγματα είχαν μιά μάρκα προέλευσης. Χάρισα τή ζωή σέ όλα αύτά, άν ήθελα όμως νά προστατέψω το συμφέρον μου, θά χαράμιζα τη δική μου.”
1. Protections des Arts Saisonniers: Προστασία τών Εποχικών Τεχνών. {Σ.τ.μ.)
Απόσπασμα και εικονογραφήσεις από το βιβλίο “Η αύρα της Σανέλ” του Paul Morand, εκδόσεις ΑΓΡΑ.
Περισσότερα αποσπάσματα εδώ.