“Για να είμαι ο εαυτός μου πρέπει να είμαι μόνος. Αν θέλω να είμαι σε σχέση πρέπει να υποχωρήσω”
Ποίος, όμως, είναι ο δρόμος να μπορώ να είμαι ο εαυτός μου και ταυτόχρονα με κάποιον άλλο;
Όταν οι άντρες αισθάνονται ότι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με μια γυναίκα, φεύγουν, αποσύρονται σωματικά ή συναισθηματικά και αποσυνδεόνται από αυτήν. Αυτό προκαλεί πόνο σε αυτή, που γίνεται πιο απαιτητική και διεκδικητική ενώ κάνει τον άντρα να αποτραβιέται όλο και περισσότερο. Έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος και αποστασιοποιούνται συνεχώς.
Ένα παράδειγμα : Τις προάλλες, σε μια συνεδρία, αυτός έλεγε πως είχε πολλή όρεξη να βγει μαζι της για φαγητό, να περάσουν καλά….όταν όμως της τηλεφώνησε για να την προσκαλέσει, αυτή άρχισε να του λέει πως η μητέρα της είχε πει στη θεία της πως εκείνη δεν τον φρόντιζε αρκετά, κι εσύ τι λες κτλ. Εκείνη τη στιγμή αυτός αισθάνθηκε ότι δεν είχε άλλη επιλογή. Ένιωσε υποχρεωμένος να απαντήσει με τον τρόπο που εκείνη περίμενε, δηλαδή να της δώσει δίκιο ακόμα και αν δεν τον ενδιέφερε το θέμα. Τότε αποφάσισε να κλείσει και να μην συναντηθεί μαζί της.
“Τι θα είχε συμβεί αν της είχες πει ότι είχες όρεξη να τη δεις αλλά όχι να μιλήσετε γι αυτό το θέμα; Τι θα είχε συμβεί αν της είχες πει να το αφήσει για κάποια άλλη στιγμή;”
Η απάντηση του ήταν: “Δεν τόλμησα να της το πω”.
Τότε ρώτησα εκείνη πώς θα είχε αντιδράσει σε μια τέτοια απάντηση :
“Εγώ θα ήθελα πάρα πολύ να με είχες βοηθήσει να ξεκολλήσω από εκείνο το θέμα και να περάσω μια όμορφη βραδιά μαζί σου”.
Κατά τη γνώμη μου η θεραπευτική δουλειά των ανδρών είναι να μάθουν να λένε στις γυναίκες τι τους συμβαίνει και μάλιστα να το περιγράφουν μπροστά τους. Μια γυναίκα νιώθει ευγνωμοσύνη για έναν άντρα που ανοίγεται κατά τον ίδιο τρόπο που ένας άντρας ευγνωμονεί μια γυναίκα που ανοίγεται πραγματικά αντί να του λέει πώς πρέπει να φερθεί, να είναι και τα λοιπά.
*απόσπασμα από το βιβλίο “Να βλέπεις στον Έρωτα με τα μάτια ανοιχτα” του Χόρχε Μπουκάι και Σίλβια Σαλινας εκδόσεις opera animus.
