Προσπαθούσα να λύσω ένα επικοινωνιακό πρόβλημα πρόσφατα. Το οποίο έμπλεκε και με το μηχανογραφικό πρόβλημα, θα δείτε σε λίγο πως και γιατί. Ξεκίνησα λοιπόν με το κλασσικό βαρετό με κυκλάκια:
Κάτω κάτω (ή μέσα μέσα) ο αρχηγός, ο διευθυντής, ο πάτερ φαμίλιας (για οικογενειακές επιχειρήσεις) ή τελοσπάντων οι βασικοί συνέταιροι. Κολλητά δίπλα τους η γραμματέας, το λογιστήριο και οι βασικές διοικητικές λειτουργίες. Μετά οι συνεργάτες (πχ πωλητές) ή άλλοι υπάλληλοι που τους θεωρούν λιγότερο αναντικατάστατους.
Έξω έξω , πίσω από γραμμή πιο έντονη γιατί τους θεωρούμε “έξω απεδώ” ουσιαστικά, οι πελάτες και το ευρύ κοινό. Το οποίο ή το βλέπουμε όλο σαν πιθανούς πελάτες ή καθόλου. (Σαν να ξέρουμε προκαταβολικά ποιοι ακριβώς είναι οι πελάτες μας…)
Αλλά όσο το κοιτάω σκέφτομαι ότι δεν είναι έτσι. Γιατί ο Έλληνας επιχειρηματίας δεν λειτουργεί μέσα από την δομή αυτή. Μιλάει απευθείας με τους συνεργάτες, ενίοτε και με τους πελάτες. (Τους σημαντικούς, τους εύκολους ή όσους γουστάρει συνήθως.) Δηλαδή μοιάζει κάπως έτσι το σχήμα:
Μόνο το κοινό (πάνω πάνω εδώ) δεν πολυθέλει να τον ενοχλεί. Υποτίθεται ότι “πιάνει στον σφυγμό της αγοράς” από κάνα δυο φορές που έκατσε στην ταβέρνα με κάποιον λίγο διαφορετικό ή από την τηλεόραση.
Αυτό το διάγραμμα απεικονίζει καλύτερα το πρόβλημα. Ακόμα κι αν δώσουμε μια αρμοδιότητα σε κάποιον στην διοίκηση, είναι πολύ πιθανόν σαν οδοστρωτήρας όποτε μας φέξει να τον προσπεράσουμε.
Αν ήταν πόλεμος αυτό, η αντιστοιχία θα ήταν ο στρατηγός να σου πει “εσύ θα κάτσεις εδώ να φυλάς αυτή την θέση” αλλά ξαφνικά να νιώσει την ξιφολόγχη του στην πλάτη καθώς κάνει ο ίδιος επίθεση στον εχθρό που μόλις ετοιμαζόσουν να αντιμετωπίσεις.
Η πολεμική παρομοίωση βοηθάει αλλά επικοινωνιακά δεν αρκεί. Γιατί ο Έλληνας επιχειρηματίας θεωρεί ότι ξέρει καλύτερα από όλους την αγορά. Και την επιχείρησή του. Και χίλιους δυο λόγους γιατί δεν πρέπει να αλλάξει.
Τώρα πρόσφατα ευτυχώς, με την κρίση και την παγκοσμιοποίηση, όλο και περισσότερο οσμίζεται ότι κάτι πάει στραβά. Οι πωλήσεις πέφτουν, πελάτες χάνονται ανεξήγητα. Οπότε βρήκα νέο τρόπο να απεικονίσω την οργάνωσή του.
“Πριν κάποια χρόνια είχες μια καλή ιδέα”, ξεκινάω. “Πήγες τα γίδια στην κορυφή αυτού του λόφου. Βρήκες τρόπο ταίσματος, ποτίσματος και ξεκούρασης που παράγει τα πιο νόστιμα κρέατα. Κάθε μέρα λοιπόν τα γίδια μπαίνουν από την πόρτα στο μαντρί σου όπου είναι και όλοι οι βοηθοί σου.”
Μερικά γίδια είναι μέσα από το τοίχος, μερικά απέξω. Το θέμα είναι ότι τα γίδια (“κοινό” στην πιο πάνω απεικόνιση) μπορούν να μπούνε και σε άλλα μαντριά. Εκεί στην κορυφή του λόφου που κάθεστε, με τις μεγάλες στάνες που έχετε χτίσει γύρω σας και τους ψηλούς τοίχους, μάλλον δεν βλέπετε καν που πηγαίνουν…
