Πάντα νόμιζα ότι η κατασκήνωση είναι κάπου μακριά. “Κάπου στα βουνά” μου είπαν. Τελικά δεν ήταν και τόσο δύσκολο. Τέσσερις ώρες κάναμε με μια στάση για παγωτό μετά την Κόρινθο, μια να δούμε το ματς στο γεφύρι της Άρτας και μια λίγο πριν φτάσουμε, που ήθελα να περπατήσουμε και είδαμε μια πινακίδα για το μονοπάτι της βίδρας.
Όταν φτάσαμε μου λύθηκε το δεύτερο άγχος. “Θα σε πειράζουν τα άλλα παιδάκια” μου είπε ένα πιο μεγάλο ξαδελφάκι. Αλλά αυτοί ήταν όλοι μια χαρά. Ακόμα δεν φτάσαμε και παίζαμε μαζί μπάλα. Τόσο ωραία που ξέχασα το μουντιάλ και δεν με ένοιαζε καθόλου.
Μετά παίξαμε Uno και άλλα επιτραπέζια οπότε δεν είδα καθόλου το ματς. Όταν ήρθε η ώρα για ύπνο απλά έκλεισα τα μάτια και ξεράθηκα!