Αυτές τις ημέρες παρακολουθώ στα σόσιαλ μύδια, έναν πραγματικό πόλεμο. Ή μάλλον μερικούς πραγματικούς πολέμους. Όσοι παίρνουν μέρος, έχουν παθιαστεί, έχουν επιχειρήματα, ανεβάζουν αναρτήσεις, αλληλοβρίζονται, αλληλοπροσβάλλονται. Στη λωρίδα της Γάζας οι σφαγές δε σταματάνε, ποιά πλευρά έχει δίκιο; Ποια πλευρά έχει άδικο; Σιωνιστικό και φασιστικό το Ισραήλ. Δολοφόνοι που δεν έβαλαν μυαλό από τα παθήματά τους. Ή, τρομοκράτες η Χαμάς, χρησιμοποιούν τα παιδιά για ανθρώπινες ασπίδες. Χρόνος, αναλύσεις, φωτογραφίες διαμελισμένων παιδιών, εκρήξεις. Οι δουλέμποροι της Μανωλάδας αθωώθηκαν. Φτου σου, δικαιοσύνη! Δικαστές, τα παίρνετε! Δεν υπάρχει κράτος, δεν υπάρχει τίποτα. Τα μεγάλα προβλήματα της ανθρωπότητας και της κοινωνίας μάς απασχολούν, έχουμε άποψη, άνθρωποι πεθαίνουν, εμείς θα κοιτάμε αμέτοχοι;
Κι όμως σας έχω νέα. Άσχημα νέα. Πολύ άσχημα. Η δυστυχία, η σφαγή, η αδικία δεν είναι πολύ μακριά από εμάς. Η δυστυχία είναι στη διπλανή πόρτα, στον επάνω όροφο, στην απέναντι πολυκατοικία. Άνθρωποι που μετράνε τα λεφτά τους για να πάρουν στο παιδί τους λίγο κοτόπουλο. Άνθρωποι χωρίς ιατρική κάλυψη, να υπομένουν την αρρώστιά τους χωρίς φάρμακα, χωρίς εξετάσεις, χωρίς βοήθεια. Άνθρωποι τόσο δυστυχισμένοι που φτάνουν στο σημείο να κλαίνε μπροστά από την εικόνα της Παναγίας, γιατί πολύ απλά δεν έχουν σε ποιόν άλλον να πουν τον πόνο τους. Και όχι, δε γίνομαι μελό. Περιγράφω ειλικρινά και κυριολεκτικά καταστάσεις της διπλανής πόρτας.
Γι’ αυτή τη δυστυχία, δε βγαίνουμε να αλληλοβριστούμε. Να αναλάβουμε τις ευθύνες μας ως κοινωνία που έχει χάσει κάθε έννοια αλληλεγγύης, αλληλοϋποστήριξης και ανθρωπιάς. Και δε μιλάω για τα υλικά αγαθά. Αυτά, μπορεί να τα βρει ο άλλος σ’ ένα κοινωνικό φορέα, στα συσσίτια της Εκκλησίας. Μπορεί να βρει φάρμακα σ’ ένα κοινωνικό ιατρείο ή να καταγραφεί ως άπορος για να κάνει τις εξετάσεις του (Λέμε τώρα…).
Μιλάω για την ανθρώπινη υποστήριξη που οφείλει μία κοινωνία να παρέχει στα μέλη της. Μιλάω για την εξάλειψη της περιθωριοποίησης, στην οποία η οικονομική ανέχεια καταδικάζει τα θύματά της. Μιλάω για αποδοχή. Αποδοχή που προσφέρει λίγη γαλήνη, ένα χαμόγελο, μία ανακούφιση. Όχι, δε μιλάω για σπουδαία πράγματα. Μιλάω για πράγματα που δεν προσφέρονται για βαθυστόχαστες αναλύσεις, ή για άναρθρες κραυγές. Μιλάω για πράγματα απλά, καθημερινά που περνάνε από το χέρι του καθένα και δεν κοστίζουν τίποτα.
Τα μεγάλα προβλήματα δημιουργούνται πάντα, επειδή η κοινωνία δεν έλυσε κάποια μικρά. Επειδή παθητικοποιήθηκε απέναντι στην αδικία και την ανισότητα, την ασπάστηκε και την έκανε μέρος της. Τώρα, οι κραυγές και οι εκκλήσεις δεν έχουν πλέον νόημα. Είναι ξεκάθαρη υποκρισία από αυτούς που όταν ο διπλανός τους αποσύρονταν, δεν τον ρώτησαν γιατί. Δεν του προσέφεραν την πιο απλή βοήθεια. Τον άφησαν να περιθωριοποιηθεί, χωρίς να αναρωτηθούν καν το λόγο.
Δε διαφωνώ ποτέ με τις πολιτικές τοποθετήσεις. Εξάλλου ο καθένας έχει μία γνώμη, ας τη φωνάξει, όσο λειτουργεί, έστω και ελαττωματικά, αυτή η δημοκρατία. Ωστόσο, εξακολουθώ να επιμένω: Τσιρίζεις όλη μέρα, και καλά κάνεις, για το μωράκι που άδικα και τραγικά σφαγιάστηκε στη λωρίδα της Γάζας. Τράβα και πάρε ένα κουτί γάλα, και πήγαινε στη γειτόνισσα που έχει και αυτή ένα μωρό και ίσως να μη μπορεί να το ταΐσει. Αν δε μπορείς να αγοράσεις το γάλα, έστω, μίλα της, κάνε της μία επίσκεψη. Γιατί κάποια στιγμή, η Γάζα θα είναι μέσα στο σπίτι σου.
