Μπήκε ο Φλεβάρης για τα καλά και η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη αρχίσει! Κάτι σαν ωρολογιακή βόμβα μου φαίνεται μόνο που στην προκειμένη δεν υπάρχει Μαγκάιβερ να την αποσυνδέσει….
“Γιορτάζει” ο Έρωτας! Παρένθεση: Οι ερωτευμένοι δηλαδή, όχι όσοι έχουν σχέση... μην τα μπερδεύουμε! Κλείνω παρένθεση και συνεχίζω: Οι έμποροι θα έλεγα εγώ! Κόκκινα μπαλόνια σε σχήμα καρδιάς, σοκολατάκια σε σχήμα καρδιάς, αρκουδάκια να κρατούν μια καρδιά, τραγούδια μελιστάλαχτα… cut! Φτάνει πια….
Γιορτάζεται ο Έρωτας;
Αυτός είναι αλήτης δεν καταλαβαίνει από τέτοια.
Θα δανειστώ ένα κομμάτι από το συμπόσιο του Πλάτωνα. Θα ζουμάρω και θα εστιάσω:
Στο συμπόσιο του Πλάτωνα, λοιπόν, μιλάνε για τον έρωτα. Ναι αυτόν τον “φτερωτό χοντρούλη θεό που μας σημαδεύει με τα βέλη του”. Μέσα σε άλλους παίρνει το λόγο και ο Σωκράτης ο οποίος, μας προσγειώνει λέγοντας μας την εκδοχή της Διοτίμας (ιέρειας) για το τι εστί έρωτας. Χμμμ μάλιστα.
Σύμφωνα με τη Διοτίμα, όταν γεννήθηκε η Αφροδίτη μεγάλο γλέντι έγινε. Καταλαβαίνετε!
Ο Πόρος, ο γιος της Μύτιδος, ήπιε πολύ, νέκταρ – κρασί δεν υπήρχε τότε- και έπεσε τύφλα στο μεθύσι να ξαπωστάσει στον κήπο του Δία.
Εκείνη την ώρα, για κακή του τύχη (ωωωωω ναι), ήλθε η Πενία, η οποία εκμεταλλευόμενη τον Πόρο που ήταν στουπί πλάγιασε μαζί του και από αυτή τη συνεύρεση γεννήθηκε ο Έρωτας.
Καμία σχέση λοιπόν με το φτερωτό στρουμπουλό αγοράκι.
Ο Έρωτας δεν είναι ούτε θνητός μα ούτε αθάνατος. Γι αυτό γεννιέται και πεθαίνει πολλές φορές.
Δεν είναι ούτε όμορφος ούτε άσχημος. Είναι σκληρός, ακατάστατος, ανυπόδητος και άστεγος. Πλαγιάζει στα πατώματα, κοιμάται στην ύπαιθρο. Οι δρόμοι είναι το σπίτι του. Είναι γιος της Πενίας. Αλήτης και ζητιάνος. Φτωχός και επαίτης. Αχ! Αυτή η απομυθοποίηση πάντα το έλεγα… δεν κάνει καλό.
Έχει όμως και πατέρα τον Πόρο, που σημαίνει ότι είναι φιλοκίνδυνος και λάτρης του όμορφου. Διπολική προσωπικότης αυτός ο Έρωτας τελικά. Γι αυτό μας τρελαίνει και είναι ικανός να μας κάνει να σερνόμαστε στα πατώματα.
Αλήτης και τζέντλεμαν.
Red Alert! Κυκλοφορεί σε μέρη που δεν το περιμένουμε…
Σε τραβάει από τα μαλλιά και σου κάνει έρωτα σα να μην υπάρχει αύριο έτσι αυθόρμητα γιατί εκείνη τη στιγμή το ήθελε.
Σε κολλάει στον τοίχο με το έτσι θέλω, σου ψιθυρίζει πρόστυχα λόγια και σε κάνει να παραλογίζεσαι.
Υποκύπτεις θες δε θες!
Δεν ξέρει αυτός από savoir vivre.
Δεν βγάζει το κουμπιουτεράκι να υπολογίσει συν-αισθήματα, ούτε ανοίγει το τεφτέρι του να δει ημερομηνίες και να γιορτάσει.
Είναι γιος της πενίας, άφραγκος. Θα σε τραβήξει από το χέρι μια μέρα που τα μαλλιά σου θα κολλάνε από την αλουσιά στο πρόσωπο και θα φάτε σουβλάκια σε ένα παγκάκι που βρήκατε μπροστά σας. Θα χαχανίζετε σαν παιδιά και θα φιλιέστε βρωμοκοπώντας τζατζίκι. Το καίω λίγο νομίζετε; Ο ρεαλισμός σε όλο του το μεγαλείο.
Γεννιέται, πεθαίνει, φουντώνει, σβήνει, σε διαλύει σε ξαναχτίζει και πάλι από την αρχή!
Θα σου σκίσει το πιο ακριβό σου φόρεμα για να αγγίξει το κορμί σου. Δεν κοστολογεί. Είναι αλήτης είπαμε. Παλιοτόμαρο. Δεν ξέρει από τύπους. Δεν έχει τρόπους. Σε φλερτάρει χυδαία.
Θα σου κόψει ένα κόκκινο τριαντάφυλλο που θα δει στην αυλή του γείτονα και θα του θυμίσει το χαμόγελο σου. Έτσι μια μέρα που δε θα το περιμένεις.
Για τον έρωτα όλες οι μέρες είναι ίδιες. Οι στιγμές είναι αυτές που τις κάνουν ξεχωριστές.
Θα σου στέλνει πρόστυχα sms εν μέσω ενός σοβαρού δείπνου και θα το ξέρετε μόνο εσείς οι δύο. Δεν βγαίνει με την ντουντούκα να το φωνάζει. Δεν το έχει ανάγκη.
Ο Έρωτας γιορτάζει στιγμές όχι ημερομηνίες.
Γιατί η αυθόρμητη εκδήλωση των συν-αισθημάτων έχει αξία ανεκτίμητη.
Γιατί όταν αρχίσεις να σκέφτεσαι και να αναλύεις το καις.
Γιατί όταν είσαι ερωτευμένος είσαι τόσο τύφλα που δεν ξέρεις τι σημαίνει γιορτή!
Λέμε ναι στον έρωτα και όχι στον μπουρλοτιέρη Άγιο Βαλεντίνο που κάνει τα θεμέλια μιας σχέσης να τρέμουν, ειδικά όταν ο ένας εκ των δύο είναι κατά.
Αφήστε δε τι γίνεται όταν η σχέση είναι νεοσύστατη και δεν ξέρεις τι πιστεύει και πώς το βλέπει ο άλλος.
Βάζει μπουρλότο στα θέλω σου αφού γεμίζει τη μέρα σου με πρέπει…
Ο έρωτας είναι σαν το προφιτερόλ. Εκείνο το γλυκό, που το ζητάς με τη φωνή λιγωμένη, τύπου Κωνσταντίνου στα Χτυποκάρδια στο θρανίο, γιατί σου γλυκαίνει τη ζωή και η γεύση του, σου γαργαλάει όλες τις αισθήσεις. Αλλά ζεις και χωρίς αυτό. Όπως λέει και η Νατασσα Μανίτσα στο “Αχόρταγοι στον Έρωτα”.
Στις 14 Φλεβάρη γιορτάζουμε το Βαλεντίνο και τη Βαλεντίνα (Χρόνια σας πολλά παιδιά) και την τιμάμε ως Παγκόσμια Ημέρα Συγγενών Καρδιοπαθειών.
Στον έρωτα ανήκουν όλες οι μέρες του χρόνου… κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου… κάθε σκέψη μας…
Το γράφει και ο Μαγιακόφσκι στο ποίημα του “Αγάπη”… σε ΄’Ερωτα” το αλλάζω εγώ!
“Έρωτας σημαίνει να σπαρταράς
στα σεντόνια, τα ξεσκισμένα απ’ την αϋπνία ….
Γιατί ο Έρωτας, δεν είν’ ένας τρυφερός Παράδεισος μα η βίαιη επίθεση της λαίλαπας
νερού και φωτιάς”.
Γι αυτό κάνε μας τη χάρη Βαλεντίνε… εγώ θέλω αυτόν τον έρωτα τον αλήτη που αποπλανεί αρέσει και δεν γιορτάζει…
Αυτόν που δεν τον θυμάμαι στις 14 Φλεβάρη μόνο…
Μουσική παρακαλώ… για τον έρωτα…
The danger is I’m dangerous
And I might just tear you apart
