Πόση δύναμη έχουν στ’ αλήθεια αυτά που λέμε;
Έχουμε αναλογιστεί ποτέ άραγε, πόση εξουσία μπορεί να κρύβει μια μας μόνο λέξη, ένα απλό όχι, ένα απλό ναι ή ένα απλό ψεματάκι;
Ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή.
Εσείς πώς θα αντιδρούσατε στις εξής περιπτώσεις:
–αν το ξενυχτισμένο και γεμάτο μαύρους κύκλους έτερον σας ήμισυ πει «Πώς ειμαι; Χάλια, ε;» περιμένοντας από σας να εκτοξεύσετε την αυτοπεποίθηση του στα ύψη γιατί εκείνη τη στιγμή δεν νοιώθει και τόσο ελκυστικό;
–αν ο καρδιακός σας φίλος σας ρωτήσει «Θα γυρίσει;» αναφερόμενος στην κοπέλα του που τον παράτησε, περιμένοντας από σας να δώσετε ένα αισιόδοξο μήνυμα προϊδεάζοντας ένα happy ending στην περιπέτεια τους;
–αν το παιδί σας σε ηλικία 7 ετών έδειχνε μια ακαταλαβίστικη ζωγραφιά που θα μπορούσε να αποδωθεί μονάχα σε ένα τρίχρονο και πει «Μπαμπά/Μαμά σ’ αρέσει;» περιμένοντας από σας να του δείξετε πόσο περήφανοι είστε για το δημιούργημα του;
–αν ο ανεπαρκής και επί χρόνια απών πατέρας σας, ενώ πνέει τα λοίσθια ρωτάει σχεδόν ρητορικά, «ήμουνα καλός πατέρας;» προσμένοντας να τον επιβεβαιώσετε πανηγυρικά;
Ίσως η πρώτη σκέψη που περνάει απ’ το μυαλό σου για το έτερο ήμισυ να είναι…«Είσαι χάλια, απορώ τι σου βρίσκω, δεν βλέπεσαι!», στον κολλητό «Μην περιμένεις τζάμπα φίλε, έχει φύγει με χίλια και πάρτο απόφαση ότι δεν σε γουστάρει», στο παιδί «Τι απαράδεκτη μουντζούρα είναι αυτή;» και για τον πατέρα σου «Άστο καλύτερα, δε σε παίρνει, μπαμπά».
Αυτό όμως που τελικά θα ξεστομίσουμε είναι: «Κούκλα/ος είσαι όπως πάντα, μωρό μου», «θα το μετανιώσει και θα ξαναγυρίσει ξανά πίσω σε σένα, τρέχοντας», «Πολύ ωραίο, εύγε παιδί μου!» και «Ήσουν ο καλύτερος πατέρας του κόσμου», αντίστοιχα.
Δεν λέμε την αλήθεια, αλλά τουλάχιστον δίνουμε στον άλλον μια πρόσκαιρη χαρά που ίσως να την έχει πιο πολύ ανάγκη, από μια ακόμα διαπίστωση της σκληρής πραγματικότητας.
Λέμε ψέματα ενίοτε στη ζωή μας, γιατί κάνουμε κάποιον ευτυχισμένο και τον απενοχοποιούμε.
Κι εμείς στη θέση τους αυτό θα θέλαμε, όλοι έχουμε ανάγκη από λίγο χαΐδεμα, δεν θα κακομάθουμε.
Γιατί έχουμε υπερεκτιμήσει τόσο πολύ την πικρή αλήθεια,;
Γιατί έχουμε ενοχοποιήσει τόσο πολύ το γλυκό ψέμα, την άκακη παραποίηση της αλήθειας, με σκοπό να γίνει ο άλλος ευτυχισμένος;
(Όταν καλύπτουμε τις δικές μας γκάφες πάντως, το επιστρατεύουμε μια χαρά).
Είμαστε ευθείς και ντόμπροι ή μήπως ωμοί και κυνικοί;
Είμαστε politically correct ή μήπως άξεστοι.
Είμαστε αληθινοί η μήπως τυπολάτρες, τα λέμε έξω απ’ τα δόντια ή μήπως είμαστε ανίκανοι να κάνουμε μικρές υπερβάσεις;
Και τελικά, ποιο είναι το ζητούμενο; ; Να είμαστε οι εαυτοί μας η μήπως οι εαυτοί μας σε συνάρτηση με άλλους εαυτούς; Να είμαστε αγγελιοφόροι μιας αλήθειας που πληγώνει ή μιας όχι και τόσο αληθείας που καταπραΰνει και ανεβάζει;
Να κάνουμε καλό στον άλλον ή να τον πληγώνουμε;
Να είμαστε ο καλός πρίγκιπας ή το ειδεχθές τέρας, η καλή νεράιδα ή η κακιά μάγισσα,;
Όλοι έχουμε ανάγκη από λίγο παραμύθι στη ζωή μας.
Γι’ αυτό το αγαπούσαμε τόσο σαν παιδιά…
