Elena Koundoura MSN από drasidis
H κυρία ήταν αθλήτρια. Όπως μας λέει πολλές φορές στο κλιπ. Τα μπλέκει όσο περισσότερο μπορεί τα θέματα με τον πολύ στημένο τρόπο της (εδώ πως το διαδίκτυο αποδομεί τέτοιο παλαιοκομματικό στυλ αναλυτικά) . “Σιγά μην φιλοξενήσω εγώ παράνομο μετανάστη!” και άλλα μαργαριτάρια θα κυκλοφορήσουν από τους πολιτικούς της αντιπάλους. Κάποιοι/ες θα πούνε “α, συμπαθέστατη και αξιοπρεπής, να την ψηφίσω!” Άλλοι ενδιαφέρονται τι ψηφίζει ο Τσακ Νόρις. Δείτε όμως πόσο καλύτερα τα λέει ο Κος Μαρκουλάκης: (στο 32″)
Δεν υπάρχει λόγος να μπλέκουμε την πολιτική υπόσταση με την διασημότητα. Ο Ρένος Χαραλαμπίδης στην δικιά του συνέντευξη είπε ότι “ο κόσμος με ξέρει καλά”. Τι ξέρουμε; Τους χαρακτήρες των έργων του; Ότι έκανε μερικές καλές ταινίες σαν σκηνοθέτης; Βουλευτές ψηφίζουμε για να παράγουν έργο, όχι ταινίες.
Ο σωστός τρόπος να αντιμετωπιστεί η λογική των lifestyle υποψηφίων είναι με έμφαση στην ουσία του lifestyle. Life-Style, είναι ο τρόπος που ζούμε την ζωή μας. Αν δεν μπορούμε να κάνουμε μια βόλτα με καρότσι επειδή τα πεζοδρόμια είναι γεμάτα αυτοκίνητα και παράνομες καφετέριες κάποιος πρέπει να το φτιάξει, είναι καθημερινό πρόβλημα. Αν δεν έχουμε δουλειά, είναι θέμα life style! Ο τραγουδιστής, ηθοποιός ή ποδοσφαιριστής του ψηφοδελτίου δεν είναι αναγκαστικά κακή επιλογή. Απλά εκείνη η οντότητά του δεν έχει καμία σχέση με την επίλυση προβλημάτων της Ελλάδας σήμερα.
Όταν ο Βαλλιανάτος κάνει (άκομψα κατά πολλούς) δηλώσεις για έναν “ομοφοβικό Μητροπάνο” κάνει σωστή lifestyle πολιτική. Γιατί είναι γκέι και σε αυτή την κοινωνία δεν είμαστε (από ότι δείχνουν οι αντιδράσεις) έτοιμη για αυτό ακόμα. Όταν ένας μαύρος μπήκε επίτηδες σε λεωφορείο μπροστά (που ήταν μόνο για λευκούς ως τότε) έκανε παρόμοια επανάσταση. Όταν το 2012 στην Ελλάδα κάνω φασαρία για κάποιον που καπνίζει στην μούρη μου, είναι – δυστυχώς – ακόμα απαραίτητο να πολεμήσω για το lifestyle μου που προϋποθέτει να μην πεθάνω πρόωρα από καρκίνο. Η οικολογία είναι σε μεγάλο βαθμό θέμα lifestyle – τρόπου ζωής.
Δεν υπάρχει έτοιμο καλούπι lifestyle πολιτικής γιατί εξαρτάται από το σημείο εξέλιξης της κοινωνίας. Παραθέτω μερικά αποσπάσματα από βιβλία που με βοήθησαν να εξελίξω την σκέψη μου σε αυτό το θέμα:
W. Lance Bennett, among the leading antidecline scholars, argues “civic culture is not dead; it has merely taken new identities, and can be found living in other communities” (1998, p. 42). Bennetts “other communities” are inhabited by the “personal” citizen engaged in a “lifestyle politics,” a tendency to esckew formal memberships and centralized organizations in favor of more transitory engagements with localized and loosely organized associations that address issues of personal concern. The “lifestyle”
citizen places greater faith in personal rather than collective identity; and traditional political approaches and more formal, centralized institutions are often viewed as ineffectual in responding to individuals’ pressing day-to-day concerns.
Communicating Politics: Engaging the Public in Democratic Life του Mitchell S. McKinney
Bennett, W. L (1998). The uncivic culture: Communication, identity, and the rise of lifestyle poli-
tics. PS: Political Science and Politics, 5/, 41-61.
Ο Schudson (1998) τα λέει ακόμα πιο καλά:
Whatever the measures on social capital may finally show, it will still be the case that individual political 
activity in the past quarter ccntury has actually risen. It could scarcely be otherwise when the idea of citizenship has colonized so many of the territories of private life that once were beyond its jurisdiction. Citizens still exercise citizenship as they stand in line at their polling places, but now the)’ exercise citizenship in many other locations. . . . Women and minorities self-consciously do politics just by turning up, so long as they turn up in positions of authority and responsibility in institutions where
women and minorities were once rarely seen. They do politics when they walk into a room, anyone’s moral equals, and expect to be treated accordingly. The gay and lesbian couplcs in Hawaii in 1991 or in Vermont in 1997 arc political when they try to be legally married … others do politics when they wear a “Thank You For Not Smoking” burton or when they teach their children to read nutritional labeling at the supermarket or when they join in class action suits against producers of silicone breast implants, Dalkon
shields, or asbestos insulation.
Επίσης καλό με πιο γενική οπτική παραμένει το Exposing Lifestyle Television: The Big Reveal του Gareth Palmer:
The expertise on offer here has three important components –
it must be simple, demonstrable in television’s frames and have no connection to
class. Those offering their expertise will have gained their distinction principally in
the marketplace. Indeed it is the practical visible evidence of their efficacy in training
dogs, hoodlums and unruly children that takes pride over any paper qualifications.
Simplicity is a key theme. The model of the self to be treated is stripped down to one
in which personal responsibility overrides any social, economic or political factors.
Everything is seen through the prism of the responsibilized self. Lifestyle articulates
a peculiar view of a pliable subject reaching out for definition, an unstable subject
no longer placed in the fixed hierarchies of class and sex but now floating free. The
self is an object for contemplation, a project to be moulded. While magazines and
advice columns in various media have colonized this subject in the past, this model
of the endlessly improvable self is ideal for television. In lifestyle’s model of the self
there is no limit to what the individual can do. Lifestyle programming rewrites the
legacy of identity politics as a series of consumer choices. The person you want to
be is down to you.
Comments are closed.