“Έχω αγαπήσει linkin park στον καιρό τους, αλλά δε μπορώ να διώξω το συναίσθημα ότι πελαγοδρομούν. Imagine dragons είμαι πιο θετικός.” Καψάσκης εμίλησε και λόγω προϊστορίας μας σε κοινές, εκ διαμέτρου αντίθετες συνήθως δισκοκριτικές, χαίρομαι διπλά. Ακούμε πρώτα Linkin Park. Άρχισαν πριν 10 χρόνια με τον RickRubin και μεταλοραπ κατάσταση σημαντική για την εποχή της. Το 2010 έφαγαν την αρρώστια του EDM και γεμίσαμε μελιστάλαχτα ρεφραίν. Κάπως όμως κρατούσαν χαρακτήρα παρά τα συνθ, κάπου σε κάνα στίχο με έφτιαχναν ενίοτε. Το 2014 νόμιζα ότι αναγνώρισαν το πρόβλημα. Μπήκε ο Morello και ο άλλος από τους System of a Down. Δεν κερδίσαμε πολλά, αλλά τουλάχιστον προσπάθησαν. Πάντα μου άρεσε η φωνή του τυπά, οι τσιρίδες με πάθος εφηβικό και οριακή ανωμαλία, την καλή ανωμαλία που ψάχνω για να με ενδιαφέρει λίγο. Φαντάζομαι ότι με όλα που έχει κάνει και με τους Stone Temple Pilots και μαθήματα και ότι άλλο κάνουν οι τραγουδιστές όταν βαριούνται εξελίχτηκε. Δυστυχώς. Όσο πάει μου ακούγεται και πιο συνηθισμένη η φωνή του, πόσο μάλλον αν λέει ποπ τραγουδάκια ανοργασμικά και ως συνθέσεις.
Ξεπούλησαν ή καβαλάνε το ρεύμα επιτυχώς;
- Halfway Right. Μουσική για λεύκωμα εφηβικό και στίχοι αντίστοιχοι. Ευτυχώς δεν βλέπω βίντεο κλιπ. Το μόνο που λείπει είναι τα “ου ου”….α, όχι, να, έβαλαν και τέτοια. Ρετρό νοσταλγία και συμβουλές. Όχι ευχαριστώ. Και εκείνο το πιανάκι στο τέλος κρατήστε το για την συμμετοχή στην Eurovision καλύτερα.
- Invisible. Αρχίζει με ένα συνθ ριφ που με έκανε να σκεφτώ τον βαφτιστικό μου. Που κάνει πολύ καλύτερα. Ε, μετά μπαίνει η φωνή του και ναι ισχύουν όσα έγραφα πιο πάνω. Είναι καλύτερος από Justin Bieber. Αλλά όχι πολύ και όχι καθόλου όταν το τραγουδάκι δεν έχει ooomph.
- Good Goodbye. Επικό. Αν σου αρέσουν τα επικά. Και αν σταματήσεις να είσαι ξινός απολαμβάνεις τον ράπερ. Ε, βάλ’τε τον σε κάνα ωραίο YouTube βίντεο με highlights του NBA τουλάχιστον. Σχεδόν αστεία η προσπάθεια του Κου Ράπερ να ενσωματώσει το όνομα της μπάντας κάπως.
- Sorry for now. Επιτέλους. Κάτι τέτοιο περίμενα από Linkin Park. Και στο ρεφραίν…πάλι το απαύτωσαν και ψόφησε. Σαν να επέμεναν από τα κεντρικά ότι “αυτό πουλάει” και έβαλαν μπόλικο. Για κάποια τηλεταινία της Disney μάλλον τέλειο.
- Talking to myself. Μάλλον το καλύτερο του δίσκου. Το βάζεις σε remix στην Ibiza, το βάζεις και στους Παξούς μετά τον Michael Jackson αφού ανέβηκαν όλες οι Ιταλίδες στην πίστα και χορεύουν.
- Battle Symphony. Δίνουμε στο Αζαρμπαιτζάν τρεις πόντους. Γιατί και αυτό για Eurovision είναι. Και ούτε καν πετυχημένο του είδους. Άνετα το φαντάζομαι με κάποια κιτς χορογραφία τον Μάιο. Αν προκριθεί δηλαδή. Μια χορογραφία με στρατιώτες και κολομπίνες θέλει.
- Sharp Edges. Ήδη το έχει καβατζώσει η Cosmote για ήχο στην αναμονή φοβάμαι. Είμαστε όλοι αδέλφια, αγαπημένοι, λάμπει ο ήλιος, γκαζόν και γαλάζιος ουρανός, σήμα 4G καμπάνα παντού. “Sharp edges have consequences, I guess I had to find out for myself”. Τι μας λες; Βάλε και ότι το μήλο κάτω από την μηλιά θα πέσει να κλείσει ο κύκλος φιλοσοφίας για τρία χρόνια με τους στίχους σου φίλε.
- One more light. Αρχίζει καλά. Αφού μπορεί ο άτιμος να μας αγγίξει, γιατί δεν το κάνει; Σκεφτόμουν να το λέει η Adele το κομμάτι καλύτερα θα ήταν. Μεγάλη χαμένη ευκαιρία, σαν να τον έβγαλαν στην αγαπημένη του θέση και το έριξε στην εξέδρα.
- Heavy. Κι αυτό στα καλά του δίσκου. Για ποπ δηλαδή. Πιθανώς το highlight για τους περισσότερους.
- Nobody can save me. Dancing in the Dark οι άλλοι, Dancing with my demons αυτοί. Μηδέν και οι δυο. (Μαζί)
Στο καπάκι οι Imagine Dragons και το “Evolve”. Ναι το Radioactive ήταν τραγουδάρα. Θυμάστε κάνα άλλο τους; Μουσική για επικές συναυλίες σε στάδια. Εφόσον βέβαια έχουν κι άλλο. Παίζει κάπου και ο Alex Da Kid οπότε ίσως επαναλάβουν τον άθλο. Τώρα που θα δούμε FooFighters στην Ακρόπολη, ε, να τα παιδάκια που ήθελαν να τους μοιάσουν. Ρίχνουν και λίγο ραπ, έτσι για εφέ όπου χρειάζεται και λίγο ανεξάρτητίλα τύπου Mumford and Sons που και που για ξεκάρφωμα.
Κι εδώ πολλά ερωτηματικά αλλά ακούω με ανοιχτό μυαλό.
- Yesterday. Μουσική για μεθυσμένους σε μπαρ. Σαν να ήθελαν να κάνουν Ιρλανδικό tribute κάπως αναρωτιέμαι αν συνοδεύεται και από κάποιο χορευτικό.
- Levitate. Μάλλον ξεκίνησαν από το video clip (το οποίο δεν έχω δει, αλλά από τους στίχους και το επικό στυλ μπορώ να φανταστώ). Ε, χωρίς βίντεο απλά με έχασε αλλά αν το πουλήσουν για κάνα soundtrack ταινίας μπορεί να είναι επικοί τίτλοι τέλους. (Με τελείως βαρετά ριφ)
- Start Over. Δεν υπάρχει δικαιολογία για αυτό το κομμάτι. Αν το άκουγα στα μέσα της δεκαετίας του ’80 που άκουγα charts πάλι …ε, ούτε τότε.
- Not today. Γλυκούλι. “Ιt’s got to get easier somehow” ναι ρε φίλε, πες τα. Όλοι εμείς οι ερωτευμένοι τέτοια σκεφτόμαστε. Έχεις φωνάρα. Δε λες και κάνα καλό τραγούδι άλλη φορά;
- Thunder. Oh yeah. Ναι βγήκε πρώτο γιατί είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Αφού ξέρετε ρε παιδιά να φτιάχνετε ενδιαφέρουσες ηχοχροιές γιατί δεν το κάνετε συνέχεια;
- Dancing in the Dark. Ανιστόρητοι. Προφανώς δεν ξέρουν από Bruce Springsteen. Το δε κομμάτι είναι από αυτά τα slow τα αράπικα που λέω, που τα βάζει ο (ξενέρωτος) μαύρος μπας και ρίξει την γκόμενα στο κρεβάτι αλλά ούτε η πιο ξενέρωτη δεν αντέχει τέτοια. Πόσο μάλλον που δεν το τραγουδάει ο Barry White αλλά ένας λευκός που κάνει και φαλτσέτο αποτυχημένο. Αν έβγαινε από τον τάφο ο Prince και το έλεγε αυτό το τραγούδι πάλι δεν θα το άκουγα. Αλλά τουλάχιστον θα πίστευα ότι στο τέλος θα την ρίξει.
- Rise Up. Έλα επιτέλους, θα τα χώσεις; Σαν να σε νοιάζει επιτέλους κάτι! Κι αυτό στα καλά του δίσκου. Νομίζω αν το άκουγα ενώ έτρεχα θα πήγαινα 20% πιο γρήγορα. Μέχρι το τρελά ξενέρωτο και άσχετο break όπου θα μπουρδούκλωνα τα πόδια μου πέφτοντας πάνω στον γέρο που είχα ρίξει δυο γύρους πριν που ήταν καλό.
- I don’t know why. Τελικά έγινε ζημιά στα 80s σε κάποιους ανθρώπους. Το φάντασμα των Hall and Oats ή κάτι πολύ χειρότερο κυκλοφορεί εδώ μέσα. Όσο το ακούω όμως τόσο λέω “οκ, θα το χόρευα αυτό”. Δουλεμένο beat και λεπτομέρειες, κάτι σαν να ήταν ο Gazebo στα συνθ να βάζει πινελιές.
- Whatever it takes. Ώπα παιδιά, σε λίγο θα τον ξανακούσω αυτόν τον δίσκο έτσι που πάτε. “Λευκό” ραπ κεφάτο και σκάσιμο με mid tempo epic κλασσικά του συγκροτήματος. Μια χαρά. Ρέει, χοροπηδάει.
- Walking the Wire. Όταν λέμε Stadium Rock κάτι τέτοια είναι. Εξ’αρχής για αναπτήρες και χέρια και κοντινά πλάνα και καπνούς, ομίχλες και…δυστυχώς μηδέν περιεχόμενο τελικά.
- Mouth of the River. Και μόνο οι τίτλοι των τραγουδιών δεν με προδιαθέτουν. Είναι σαν τίτλοι ταινιών, που απορείς αν απλά πιάνουν το λεξικό και βρίσκουν όρους πρώτα πριν αρχίσουν. Τελικά αυτό είχε ένα ενδιαφέρον κουπλέ με μια κιθάρα σαν να βγήκε από Pixies με τραγουδιστή από Smiths και Cure. Δυστυχώς στο ρεφραίν απλά το έκαψαν, όπως καίνε σε Αμερικάνικες ταινίες με προβλέψιμο τρόπο το τέλος κάθε ταινίας.
- Believer. Μπράβο ρε μάγκες. Ωραίο. Έξυπνο. Δουλεμένο. Μπορεί κάποιος να βάλει την λέξη “κλασσικό” και να μην τον πάρουν με τα γιαούρτια.
- I’ll make it up to you. Μερικά συγκροτήματα κόβουν αβέρτα τραγούδια. Τα ανακαλύπτουμε μετά και λέμε “για δες, συμπαθητικό ήταν αυτό”. Ε, αυτό είναι συμπαθητικό αλλά όχι για άλμπουμ κανονικό. Έπρεπε να κοπεί.
Είναι προφανές ότι και τα δυο συγκροτήματα απασχολούνται έντονα από εμπορικές διαθέσεις και βλέψεις. Λογικό είναι όταν φτάσεις εκεί που έχουν φτάσει σε εμπορική επιτυχία. 3-4 κομμάτια ακούγονται ή διακρίνονται συνολικά. Οπότε πάμε κι εμείς αντίστοιχα πολύ επιλεκτικά.
