Αγαπημένη, σε έβλεπα εχθές έξω από τα αγγλικά του παιδιού σου να περιμένεις με ένα κινητό στο χέρι. Ένα ολόκληρο δίωρο στον κόσμο σου. Να γελάς, να γράφεις, να κοκκινίζεις. Να βάζεις ενοχικά το κινητό στην τσάντα και να κλείνεις και το φερμουάρ, για να μην πεταχτεί μόνο του έξω. Και μετά από δύο λεπτά να το ξαναβγάζεις και να χάνεσαι πάλι μέσα του. Κατάλαβα ότι δεν μιλούσες με κάποια φίλη σου. Φαινόταν πόσο άσχημα ένιωθες για αυτό που κάνεις.
Γύρισα σπίτι και ξεχώνιασα ένα άρθρο που είχα γράψει πριν από 13 χρόνια και είχε δημοσιευτεί τότε στο ΒHMARAM. Αφορούσε τους έρωτες στα χρόνια του internet. Το ξαναδιάβασα. Εντάξει, καλά τα έλεγε -εκ του ασφαλούς τότε- η μικρή εγώ. Το θέμα ήταν για την εποχή και επίκαιρο και πρωτότυπο. Πώς φλερτάρει κάποιος διαδικτυακά, ερωτεύεται και τρέχει να συναντήσει έναν άγνωστο ή φτάνει στο σημείο ακόμα και να κάνει cybersex. Αν φυσικά διάβαζε το άρθρο μου τότε ο Mark θα μου έστελνε το πιο πονηρό εικονίδιο και θα μου έγραφε «δεν έχεις ιδέα τι σας περιμένει».
Η γενιά μου μπήκε ενήλικη μέσα στο internet, έφαγε τα μούτρα της μια δυο φορές και εκεί που σκέφτηκε ότι τα έχει δει όλα… Ήρθαν τα social media να της χαρίσουν, έστω πλασματικά τη χαμένη της διαδικτυακή εφηβεία! Μπορεί ηλικιακά να έχουμε σοβαρευτεί, να έχουμε φτάσει κάπου επαγγελματικά, και πολλοί από εμάς να έχουμε κάνει οικογένειες με ένα δυο κουτσούβελα. Όμως ξαναγυρνάμε στα χρόνια του φλερτ και πέφτουμε με τα μούτρα!
Για όλα φταίει ο Mark
Αγαπημένη, δεν φταις εσύ. Ο Mark πήγε και ξεσκέπασε όλους τους πρώτους ανεκπλήρωτους και πλατωνικούς έρωτες, που στην πρώτη βαρεμάρα τους σου στέλνουν ένα βαρυσήμαντο «γεια». Και βρίσκεται η σαραντάρα να αφήνει το φαγητό να καίγεται και το παιδί να καταστρέφει ότι βρει μπροστά του για να απαντήσει ένα δήθεν χαλαρό «Τι κάνεις;».
«Πλατωνικός έρως: μαλακόν παξιμάδιον διά τους μη έχοντας οδόντας», είπε κάποτε ο Εμμανουήλ Ροϊδης και η γενιά μας, εν έτη 2014, το κάνει πράξη κάθε στιγμή. Είναι αγαπημένη που τις περισσότερες φορές δεν υπάρχουν ούτε τα κότσια, ούτε η διάθεση, ούτε καν ο χρόνος για πραγματικούς έρωτες. Μην ξεχνάς ότι οι περισσότεροι είμαστε παντρεμένοι και τρέχουμε διαρκώς σε δουλειές, σούπερ μάρκετ και εξωσχολικές δραστηριότητες. Όμως, έχουμε γαλουχηθεί με παιδικά παραμύθια και ταινίες που μας έμαθαν πως δεν μπορεί να είναι έρωτας αυτός με τον οποίο ξυπνάς κάθε μέρα. Αυτό -στην καλύτερη των περιπτώσεων- είναι αγάπη. Ο έρωτας είναι ολοκληρωτικός, ανικανοποίητος, ανεκπλήρωτος… άπιαστος!
Έτσι έρωτας γίνεται ο συμμαθητής σου που σου λέει σε ένα τσατ ότι δεν άλλαξες, ο φίλος του φίλου (τον φίλο;) που σου κάνει comment κάτω από τη φωτογραφία «Θεά!», ο παντελώς άγνωστος που πέτυχες σε μια ομάδα μαγειρικής και διέκρινε μέσα στη συνταγή για γιουβαρλάκια που ανάρτησες… μια δόση χιούμορ!
Βρίσκεσαι λοιπόν στο κατώφλι των σαράντα, πενήντα, εξήντα να ανεβάζεις σέλφι και να περιμένεις like. Να αλλάζεις κάθε τρεις και λίγο φωτογραφία προφίλ για να σε βλέπει. Να τσεκάρεις την κίνησή του σε facebook, twitter, instagram, pinterest για να μάθεις αν φλερτάρει και με άλλες. Να είσαι εγκλωβισμένη σε ένα chat room (δεν τα λένε τυχαία δωμάτια) για μέρες, μήνες, χρόνια δίχως τέλος. «Καλημέρα, καλησπέρα, ξύπνησα, φεύγω, γεια, πως πάει, καλό βράδυ, χάθηκες». Να σου στέλνει σέλφι με τα χέρια που θα ήθελες να σε αγγίξουν και να σου αφιερώνει τραγούδια στο youtube. Σιγά – σιγά η έλξη του ενός προς τον άλλον γιγαντώνεται λόγω της εξοικείωσης, που αποκτάς πολύ σύντομα χωρίς καν να συναντηθείς. Εκτιμάς το χιούμορ του, φοβάσαι τις παύσεις του, γελάς με τα εικονίδια που διαλέγει, ανασαίνεις με τα «παραδόθηκε, διαβάστηκε, προβλήθηκε».
Αγαπημένη, μην είσαι σκληρή με τον εαυτό σου. Είναι και αυτή η ναρκισσιστική διαταραχή που έχουμε εμείς οι γυναίκες. Αυτή που μας κάνει ιδιαίτερα ευάλωτες σε οποιαδήποτε κριτική. Έτσι, κάνουμε τα πάντα για να εισπράξουμε μια –οποιαδήποτε πολλές φορές- έξωθεν παραδοχή και επιβράβευση για να θρέψουμε το εύθραυστο και ευάλωτο μικρό παιδί που κρύβεται μέσα μας. Γιατί μικρή μου, ο άντρας με τον οποίο ζεις μαζί του –όσο Άγιος και αν είναι, που μεταξύ μας δεν είναι- θα τολμήσει κάποτε να σε αμφισβητήσει, να σε επικρίνει ίσως και να σε παραμελήσει.
Όμως, όπως έλεγε και η Μάρω Κοντού στη γνωστή ελληνική ταινία «ο Στέφανος δεν θα το έκανε ποτέ αυτό». Αυτός ο άλλος –που σε πήρε από μένα-, ο Έρωτας, που πετάγεται ως pop-up στην οθόνη του κινητού θα μυρίζει πάντα όμορφα και θα εκθειάζει και το δικό σου άρωμα. Θα σου γράφει χίλια μπράβο που πρόλαβες και μαγείρεψες, αλλά δεν θα μάθει ποτέ ότι το φαγητό τελικά κάηκε. Εσύ επιλέγεις τι θα μοιραστείς μαζί του. Εσύ του προβάλεις την ζωή σου ως ιδανική, γιατί θες να σε φαντάζεται να μαγειρεύεις με εσώρουχα και γόβες, ενώ φοράς φόρμα και παντόφλες. Γιατί, στο κάτω κάτω, έτσι έχεις μάθει ότι θα έπρεπε να σε βλέπει. Ακόμα και αν αποφασίσεις να μοιραστείς με εκείνον και τις αποτυχίες σου, θα είναι πιο επιεικής μαζί σου, γιατί άλλωστε δεν θα αναγκαστεί να φάει αυτός το καμένο φαγητό!
Παρ’ το λοιπόν πιο χαλαρά. Σταμάτα να κατηγορείς συνεχώς τον εαυτό σου. Ειλικρινά, δεν φταις τόσο πολύ. Ρίξε το φταίξιμο στις διαφημίσεις που σου έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου, στο Χόλυγουντ γιατί έμαθες να παίζει μουσική υπόκρουση κάθε φορά που θα σε κοιτάει. Πες πως φταίει η κρίση της –όποιας ηλικίας- και θες να πάρεις λίγη ακόμα επιβεβαίωση. Μην είσαι σκληρή με τον εαυτό σου. Χάιδεψε το μικρό παιδί που κρύβεις μέσα σου και θέλει απλώς να αγαπηθεί και αποφάσισε αν είναι αυτό το είδος της αγάπης που ζητάς. Σε αφήνω τώρα… Έχω 9 νέα μηνύματα!
Ράινα Μελισσηνού
