Είναι να μη σου τύχει να βρίσκεται στην παρέα ένας κουλτουριάρης και ισχυρογνώμων. Θα σου πετάξει στο home cinema ταινία με υψηλά νοήματα, ιδίως αν σε πετύχει χαλαρό και δε θα βρίσκεις μπαλκονόπορτα να δραπετεύσεις.
Σε αυτή τη νιρβάνα με πέτυχε ο Δημήτρης και από εδώ και παρακάτω παρακαλούνται οι κάτοχοι αδύνατου νευρικού συστήματος να απομακρυνθούν από την οθόνη.
Στην αρχή λοιπόν, δεν έδωσα σημασία στο αριστούργημα που ξεκινούσε, αλλά γρήγορα επειδή δεν καταλάβαινα σε τι γλώσσα ήταν οι τίτλοι έδωσα μεγαλύτερη βάση. Δεν καταλάβαινα τί-πο-τα. Τα ονόματα και τη δουλειά έκανε ο καθένας φαντάζομαι να πέφτουν βροχή.
“Σσστ! Είναι από το Ιράν” με πληροφόρησε ο παντογνώστης φίλος μου.
Είμαστε σε διαμέρισμα με επίπλωση δεκαετίας 70 στο μίνιμαλ ή στο πολύ κακόγουστο, διότι ακόμη δεν αποφάσισα. ‘Ενα αγοράκι κάπου στα 8 και ένα κοριτσάκι πιο μικρό περιφέρονται στα δωμάτια, ο πιτσιρικάς μπροστά και η μικρή από πίσω του να τρέχει,να κλαίει και να κάνει φούσκες με την μύξα της.
Αλλάζουμε σκηνικό και βλέπουμε τις σκάλες της πολυκατοικίας. Ασανσέρ δεν υπάρχει απ΄όσο είδα. Μία γριά μες τα μαύρα με μαντήλα και γυαλιά μεγάλα τετράγωνα σαν plasma tv 50 ιντσών ανεβαίνει σκαλί σκαλί ασθμαίνοντας σαν τον Πάγκαλο. Φτάνει έξω από μία πόρτα και αρχίζει να φωνάζει – κουδούνι δεν είδα επίσης αλλά του κερατά θα είχε, μάλλον η γριά το αγνόησε. Βέβαια η πλάκα θα ‘ταν να υπήρχε και ασανσέρ και να μην το’χε δει κι αυτό.
Αρχίζει να φωνάζει το λείψανο: “Αμίρ Μοχαμπάρ”.
Στην οθόνη γριά και πόρτα και πάμε πάλι: “Αμίρ Μοχαμπάρ”. Το Αμίρ Μοχαμπάρ δεν είναι εξωτικός προορισμός, αλλιώς θα τον ήξερα από τον φίλο μου τον Γιάννη, ούτε συνταγή γκουρμέ αλλιώς θα την είχε ποστάρει η Πιπίτσα στο Facebook. Στάση του σεξ δεν, διότι θα την είχα κάνει. Να κάνει η γριά το κουδούνι αποκλείεται, άρα είναι όνομα.
Ποδοβολητό από τη μέσα πλευρά της πόρτας, τρέχει το αγοράκι, τρέχει και η μικρή. Το πρώτο μυστήριο λύνεται, Αμίρ Μοχαμπάρ είναι ο μικρός, όσο για το πως φωνάζουν την αδελφούλα του χεστήκαμε όλοι… Αμίρ Μοχαμπάρ, γριά, σκηνοθέτης και όλοι οι θεατές.
Η γιαγιά τού ζητάει να ανοίξει. Αυτός της λέει πως δεν μπορεί, γιατί η άκαρδη βατραχομάνα τούς είχε κλειδώσει και πήγε ας πούμε στην λαϊκή.
Γιά λόγους προφανώς οικονομίας στο επόμενο πλάνο, η γιαγιούλα-χάρος έχει κατέβει όλες τις σκάλες, είναι στη φάτσα της οικοδομής και προσπαθεί να συνεννοηθεί με τον Αμίρ Μοχαμπάρ έχοντας μια απόσταση 3-4 ορόφων ανάμεσά τους. Ερώτηση που ίσως έρθει σε κάποιον, γιατί δεν του έλεγε ό,τι σκατά είχε στο μυαλό της όταν ήταν έξω από την πόρτα την προσπερνάμε επίσης για λόγους οικονομίας.
Ο Αμίρης τώρα έχει σκαρφαλώσει πάνω στο νεροχύτη της κουζίνας γκρεμίζοντας τα τεντζερέδια, ενώ η αδελφούλα του εγκλωβίζεται κάτω από μία κατσαρόλα. Η αγαπημένη γιαγιούλα τού λέει κάτι. Αυτός προσπαθεί να ακούσει και κρεμιέται στο παράθυρο σαν φρεσκοπλυμένη μπουγάδα. Δεν μπορεί ν’ακούσει. Ασε που δίπλα την έχει πέσει γύφτος με καρέκλες και ντουντούκα κα-νο-νι-κό-τα-τα να λέει τα εμπορικά του!
-Αμιρ Μοχαμπάρ, να λέει η κωλόγρια.
-Τί, να ρωτάει ο Αμίρης από τον τέταρτο.
-ΚΑΡΕΚΛΕΣ, να φωνάζει ο γύφτος.
Να γίνεται του Star Channel. Αρπάζει τότε η γριέντζω τη ντουντούκα από τα χέρια του γύφτου που μας τα ‘κανε αερόστατα χωρίς ένα μπαρδόν καί του λέει “Ρε καραμαλακιασμένο άνοιξτε την γαμόπορτα με τα κωλοκλειδιά που είναι στην πουτάνα την κρεμάστρα δίπλα στην καριόλα την εξώπορτα.”
Αντε πάλι μέσα στο διαμέρισμα. Ο Αμίρ Μοχαμπάρ εντοπίζει την κρεμάστρα. Κλειδιά γιόκ καθότι φουλ στις πατατούκες, οπότε βγαίνει το λογικόν συμπέρασμα: το κλειδί είναι από κάτω. Υψος κρεμάστρας το κόβω στο 1,80 καί Αμίρ Μοχαμπάρ ύψος μέσου 8χρονου πυγμαίου, οπότε άστο δεν βγαίνει. Τρέχει ο Αμίρ σαν παλαβός μες το σπίτι ανοίγει πόρτες-μία δεν ανοίγει, κλειδωμένη-και βρίσκει τι πιο λογικό και προφανές σ ‘ένα δωμάτιο από ένα πατόφτυαρο που βεβαίως όλοι έχουμε για κάθε περίπτωση ανάγκης. Παίρνει το εν λόγω εργαλείο στήνεται κάτω από την κρεμάστρα και μεθοδικά αν και κάπως στην αρχή αδέξια ρίχνει όλα όσα έχει πάνω της η κρεμάστρα.
Επιτέλους ρε πούστη μου εμφανίζονται τα κλειδιά. Με περισσή μαστοριά τα ρίχνει κι αυτά κάτω. Και που πάνε; Εδώ σε θέλω. Ετσι όπως βουτάνε, γλιστράνε και ναι, ναί πάνε κάτω από, έλα μάντεψε, κάτω από την κλειδωμένη πόρτα που δεν άνοιγε.
Τι ταλαιπωρία Αγιατολάχ μου. Δεν μπορώ!
Αντε τώρα ο Αμίρ Μοχαμπάρ ένα με το μωσαϊκό, να ψαρέψει με μία συρμάτινη κρεμάστρα το κρικάκι που είναι περασμένα τα κλειδιά. Τσιμπάνε, έλα, τα τραβάει, τα πιάνει, σηκώνεται, τα βάζει στη κλειδαριά. Ο φακός ξανά στον διάδρομο της πολυκατοικίας όπου επικρατεί είναι σκοτάδι, η πόρτα ξεκλειδώνει και
Τ Ε Λ Ο Σ (Στα ιρανικά)
Αντί επιλόγου: https://www.facebook.com/photo.php?v=10200924934715258&set=vb.1522263373&type=2&theater
