My week with Mairilyn 2011 – She’s devouring me!

Όταν είδα το trailer αυτής της ταινίας, νομίζω μου ξέφυγε δυνατά η σκέψη:  “αποκλείεται να το δω αυτό!”   Δεν έχω καμία όρεξη να βλέπω μια ανασφαλή προβληματική ηθοποιό για μιάμιση ώρα.

Αλλά στο trailer δεν φαίνεται αυτό που είναι τελικά το μεγαλύτερο ατού της ταινίας:  ότι καταφέρνει να μας δώσει την αίσθηση μιας γυναίκας με εκτυφλωτικό χάρισμα και αύρα που μάγευε όποιον ήταν κοντά της και όποιον την έβλεπε στην οθόνη.

Αλλά βέβαια δεν έχει ουσιαστική υπόθεση.  Θα μπορούσε να έχει.   Μια ταινία όπου συγκρούονται δυο κόσμοι (Αγγλία – ΗΠΑ) και δυο σχολές κινηματογράφου.   Όλα τα μυστήρια του χαρακτήρα της δεν τα εξερευνά καθόλου, μένει σαν καρικατούρα.   Χάπια, πιοτό και λοιπές γνωστές αδυναμίες της δεν εξηγούνται, δεν τις εξερευνούμε.   Τι ακριβώς γινόταν στον γάμο της;  Η σχέση της με τον πατέρα της;   Από που προήλθαν όλες αυτές οι ακραίες ανασφάλειες;

Πολλοί μας έπρηξαν με την ερμηνεία της Williams.   Όπως δεν πήρε ποτέ Όσκαρ η Μονρόε, έτσι δεν θα πάρει και για αυτή την ταινία βέβαια.   Αντίθετα με την πλειάδα Άγγλων ηθοποιών που με άνεση παίζουν σαν στο σπίτι τους.   Ο Μπράνα, τι κι αν δεν μοιάζει με τον Ολίβιε, το καλύπτει με το στυλ του.  Η Τζούντι Ντεντς μοιράζει μαθήματα κι ας είναι στο ίδιο στυλ που έχει στο ρελαντί.   Αναπαριστούν την εποχή με την άνεση ομάδας που το έκανε πριν μια εβδομάδα για κάποια σειρά του BBC.   Αλλά η σκηνοθεσία είναι…ε…βαρετή!   Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να την περιγράψει κανείς, τα πιο βαρετά καδραρίσματα που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς.

Η έλλειψη υπόθεσης εστιάζει στο γεγονός ότι ουσιαστικά το μόνο πράγμα που θέλει να μας πει η ταινία είναι ότι είναι…σέξι να κάνεις ταινίες.   Κάποιος θα πηδηχθεί με κάποιον αργά ή γρήγορα.   Ακόμα και ένας τρίτος βοηθός σκηνοθέτη μπορεί να έχει μερικές μέρες απόλαυσης, ακόμα και αν μάλλον είναι γκέϊ.  (Ούτε αυτό το αναπτύσσει ιδιαίτερα η ταινία.)

“She’s devouring me” λέει ο Μίλερ κάποια στιγμή.   Έτσι και ο μύθος της Μονρόε.

Τι έγραψε το Αθηνόραμα;