Λέγεται ότι ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών Γιάνης (με ένα ν) Βαρουφάκης σε ανύποπτο χρόνο έχει δηλώσει ότι αν η κυβέρνηση δεν καταφέρει να συμφωνήσει με τους δανειστές της χώρας τότε «είναι προτιμότερος ο θάνατος», σημειώνοντας μάλιστα, πως το πραγματικό έλλειμμα της Ελλάδας είναι ένα έλλειμμα αξιοπρέπειας.
Ο ίδιος εκ των υστέρων αρνήθηκε αυτή τη δήλωση και καθώς τόσο αυτός όσο και η υπόλοιπη κυβέρνηση πασχίζουν για μια αξιοπρεπή διαπραγμάτευση με τους εταίρους, το ενδεχόμενο του οικονομικού θανάτου υπάρχει ακόμα ως ύστατο μέσο πίεσης (last resort) και επιχειρηματολογίας στους δανειστές και εταίρους μας.
Η κυβέρνηση είναι φανερό ότι έχει κάνει εκπτώσεις από την σκληρή προεκλογική ρητορική της. Τα κύρια επιχειρήματά της είναι ότι η Ελλάδα θα τηρήσει τις οικονομικές δεσμεύσεις της, θα ξεπληρώσει τα δάνειά της αλλά σε κάθε περίπτωση θέλει ένα πρόγραμμα που θα εξασφαλίζει μια αξιοπρεπή διαβίωση για τον μέσο πολίτη.
Οι ξένοι όμως και οι κυρίως οι Γερμανοί αντιδρούν και απορρίπτουν κάθε πρόταση που παρεκκλίνει από τις ρυθμίσεις και μεταρρυθμίσεις του μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων.
Γιατί άραγε; Δεν τους ικανοποιεί ότι θα πάρουν πίσω τα δανεικά λεφτά τους; Γιατί πρέπει να μας επιβάλλουν και τον τρόπο με τον οποίο θα γίνει αυτό;
Η απάντηση είναι ότι δεκάρα τσακιστή δεν δίνουν για την ευημερία μας, αλλά και η εξόφληση των δανείων δεν είναι το κύριο ζητούμενο γι’ αυτούς.
Πρέπει να καταλάβουμε όλοι ακόμα κι αυτοί που θεωρούσαν το μνημόνιο ευλογία, ότι αυτή η πολιτική που μας έχει επιβληθεί, αποσκοπεί στην εφαρμογή και υλοποίηση της νεοφιλελεύθερης ατζέντας, δηλαδή συρρίκνωση του κράτους, απόλυση δημοσίων υπαλλήλων, μείωση μισθών και συντάξεων, ξεπούλημα σε τιμή ευκαιρίας των δημόσιων επιχειρήσεων κοινής ωφελείας, ιδιωτικοποίηση των πάντων (υγεία, παιδεία, δημόσιες υπηρεσίες) και τέλος αρπαγή του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου.
Σε λίγα χρόνια αν δεν υπάρξει κάποια αντίσταση οι μελλοντικές γενιές Ελλήνων θα είναι νοικάρηδες στην ίδια τους την πατρίδα και σκλάβοι επί πληρωμή (όσοι έχουν δουλειά) μεγάλων πολυεθνικών, των οποίων όμως τα συμφέροντα θα είναι εθνικά (όχι ελληνικά) και συγκεκριμένα. Η ευημερία όπως την εννοεί ο Έλληνας, θα έχει δώσει τη θέση της στην ανακούφιση μιας μίζερης επιβίωσης.
Ίσως ο μόνος τρόπος για να το καταλάβει κανείς καλύτερα τι ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα είναι μέσω αλληγορικών παραδειγμάτων. Ένα τέτοιο είναι μια b-movie των ‘80s με τίτλο «Ο Γύρος του Θανάτου». Πρόκειται για μια παράξενη κινηματογραφική ταινία με πολύ πρωτότυπο concept και σενάριο για την εποχή της.
Σ’ αυτήν την ταινία ο ήρωας Στέφος (Διονύσης Ξανθός) είναι μοτοσικλετιστής που εκτελεί ένα show, τον «γύρο του θανάτου» σε ένα λούνα παρκ της εποχής. Εκεί κάθε βράδυ εκτελεί επικίνδυνα ακροβατικά τρέχοντας με τη μηχανή του σε μια πίστα σαν βαρέλι. Κάθε γύρος που κάνει είναι ένα ακόμα φλερτ με το ατύχημα και τον θάνατο.
Λόγω οικονομικών προβλημάτων ο ήρωας αναγκάζεται να παίρνει συνεχώς δάνεια από μια μυστηριώδη εταιρεία που διοικείται από ένα σατανικό τύπο κάποιο Max Coleman (Γιώργος Μιχαλακόπουλος). Για να του δοθούν τα δάνεια ο ήρωας υποχρεώνεται να υποθηκεύσει σιγά σιγά όλα του τα όργανα, καρδιά, συκώτι, νεφρά ακόμα και τους όρχεις του.
Η εταιρεία όμως τον αντιμετωπίζει σαν επένδυση που πρέπει να την προστατεύσει. Επιβάλει στον Στέφο τον τρόπο ζωής που πρέπει να διάγει, του δίνει φάρμακα και τον παρακολουθεί συνεχώς για να εξασφαλίσει ότι τα όργανα του Στέφου θα διατηρηθούν σε άριστη κατάσταση.
Καθώς εξελίσσεται η υπόθεση γίνεται φανερό ότι η εταιρεία δεν ενδιαφέρεται πλέον για την αποπληρωμή των δανείων, παρά αναμένει τον θάνατο του Στέφου για να του πάρει τα όργανα.
Ο τραγικός ήρωας εγκλωβισμένος σε μια αφόρητη ζωή λόγω των περιορισμών που του έχουν επιβληθεί κάνει την ηρωϊκή έξοδο. Ένα βράδυ ο Στέφος καβαλάει τη μηχανή του, ανάβει ένα φυτίλι δυναμίτη και ξεκινάει έναν ακόμη γύρο του θανάτου. Η τελευταία σκηνή δείχνει την πίστα του λούνα παρκ να έχει γίνει «Κούγκι» και ο ήρωας να χάνεται σε ένα παρανάλωμα πυρός. Μαζί του και τα πολύτιμα όργανα που ήθελε η εταιρεία.
Ας ελπίσουμε ότι ο μηχανόβιος Βαρουφάκης δεν θα χρειαστεί να κάνει τον γύρο του θανάτου με όλους εμάς πάνω στην μηχανή του. Ας ευχηθούμε επίσης ότι στην Ευρώπη έχουν μείνει ακόμα κάποια ψήγματα αρχών και αξιών, που έχουν στο κέντρο τον άνθρωπο και όχι το κέρδος. Οψόμεθα.
