Ας ξεκινήσουμε με το δεδομένο ότι όλοι μας έχουμε θέματα.
Ψυχολογικά.
Όλοι μεγαλώσαμε και μεγαλώνουμε με βιώματα και τα πιο σημαντικά, αυτά που καθορίζουν το ποιοί είμαστε, είναι τα βιώματα της παιδικής μας ηλικίας.
Ό,τι είμαστε σήμερα οφείλεται σε αυτά. Μια κουβέντα (ή πολλές) που μας είπε ένας εκ των γονέων, μια μπουνιά που φάγαμε από το συμμαθητή μας, το bullying που φάγαμε (και δώσαμε), ή και ακόμα χειρότερα συμβάντα, έχουν στιγματίσει το είναι μας.
Εγκατάλειψη, χωρισμοί, ξύλο, απόρριψη, χλευασμός, προδοσία, απιστία, ψέματα, όλα όσα μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος σε έναν άλλο, τα έχει κάνει, μας τα έχουν κάνει και μας στοιχίζουν σε ψυχική ηρεμία, με αποτέλεσμα, ακόμα και τη μελαγχολία.
Οι αντιδράσεις μας φαίνεται πως καθοδηγούνται από ένα αόρατο χέρι, ένα χέρι που βρίσκεται βαθιά μέσα στο σκοτάδι του υποσυνείδητου. Ένα χέρι, που φτιάχτηκε από όλα τα παραπάνω. Μοιάζει σαν να μην έχουμε τον έλεγχο του εαυτού μας όταν «θολώνουμε». Όταν βγαίνουμε εκτός εαυτού. Όταν αυτό που μας τρώει, τελικά ξεσπά και βρίσκει διέξοδο στον πραγματικό κόσμο.
Ίσως θα έχετε παρατηρήσει, πως συγκεκριμένες λέξεις, αγγίζουν ευαίσθητες χορδές κάποιων ανθρώπων.
«Απατεώνα», «προδότη», «ψεύτη» , λέξεις που έρχονται σε σύγκρουση με τις ηθικές μας αξίες αφενός, αφετέρου μπορεί να ανοίγουν τα σκονισμένα ντουλάπια του υποσυνείδητου και μας προσομοιώνουν κάποια άσχημη εμπειρία του παρελθόντος.
Όλοι συμπεριφερόμαστε και πορευόμαστε με τις πληγές μας. Και συνήθως είναι αυτές που μας τρώνε από μέσα. Είναι οι πληγές αυτές, για τις οποίες πολλοί προστρέχουν σε ψυχολόγους και ψυχίατρους για να τα αναζητήσουν και να τα αποβάλουν.
Άγχος, ψυχοσωματικά, ασθένειες, όλα όσα η βεβαρημένη μας ψυχή προκαλεί.
Από τη πολύ μικρή μου εμπειρία, και από συζητήσεις με ανθρώπους που έχουν βοηθηθεί από τους γιατρούς αυτούς, συνοψίζουν τελικά την ψυχική τους ηρεμίας σε μία και μόνη λέξη.
Τη λέξη «Συγχώρεση»….
Για να φτάσουμε όμως στη δύναμή της, φέρτε κάποιον στο μυαλό σας που μισείτε. Κάποιον που σας έκανε κακό. Τον βλέπετε, τον θυμάστε, και υποσυνείδητα νοιώθετε ήδη όπως νοιώσατε τότε. Ενδεχομένως να θέλετε να τον βλάψετε να πάρετε εκδίκηση. Να τον κάνετε να νοιώσει όπως νοιώσατε. Αυτός, που σας πήρε ένα κομμάτι από τη παιδική ψυχή σας.
Σκεφτείτε όμως τώρα, γιατί ενήργησε έτσι όπως ενήργησε;
Αν μπορούσα να παρομοιάσω τις σχέσεις των ανθρώπων με κάτι, θα χρησιμοποιούσα μια αιωρούμενη αλυσίδα.
Ο κάθε κρίκος είναι ένας άνθρωπος και κάθε κρίκος πριν από εμάς, είναι οι άνθρωποι που επηρέασαν εμάς. Αν κουνήσουμε την άκρη της αλυσίδας, όλοι οι κρίκοι θα ταλαντευτούν. Σκεφτείτε πάλι τον άνθρωπο που σας έβλαψε. Φανταστείτε τον σαν τον προηγούμενο κρίκο από εσάς, ο οποίος όπως κι εσείς, επηρεάζεται από τα δικά του βιώματα. Αντέδρασε γιατί έτσι του έμαθαν να αντιδρά.
Δεν φταις εσύ για ότι σου συνέβη.
Δεν φταίει αυτός που στο έκανε.
Δεν φταίνε κανείς κατά βάθος.
Φταίνε οι φθαρμένες ηθικές αξίες και αδικίες, η έλλειψη αγάπης, η έλλειψη παιδείας αυτού του κόσμου.
Αρχές που πασχίζετε να δώσετε όσοι είστε «σωστοί» γονείς, στα παιδιά σας.
Το μίσος παράγει μίσος.
«Αν δεν είσαι καλά γίνεσαι αυτοκαταστροφικός και θες να ρίξεις και άλλους στην ίδια κατάσταση» παρατήρησε μια φίλη και πρόσθεσε «Αν είσαι καλά θες όλοι γύρω σου να είναι καλά»
Ας πάμε πάλι στην αλυσίδα. Οφείλετε να γίνετε ο τελευταίος κρίκος που ταλαντεύεται. Οφείλετε να δώσετε ένα τέλος σε όλα αυτά που ταλαιπωρούν εσάς και ασυναίσθητα θα περάσετε στα παιδιά σας.
Οφείλετε να συνειδητοποιήσετε, να ανακαλύψετε αυτό που σας τρώει και να το αντιμετωπίσετε.
Πως;
Συγχωρέσετε.
Δυστυχώς δε μπορούμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω, δεν έχουμε δεύτερη ευκαιρία αντίδρασης.
Αν βρούμε τη δύναμη μέσα μας, να συγχωρήσουμε τους ανθρώπους που μας πλήγωσαν, αν σκάσουμε ένα τρυφερό χαμόγελο για αυτούς, αν κατανοήσουμε ότι και αυτοί είναι άνθρωποι με τα βιώματά τους, τότε θα ηρεμήσουμε, και θα αφήσουμε την αλυσίδα πίσω μας να πέσει.
Μα πάνω απ’ όλα, μη ξεχάσετε να συγχωρέσετε τον εαυτό σας.
All is forgiven.
