Ο Γούντι Χάρελσον μοιάζει με τον μικρό μου αδελφό. Όπως τον μικρό μου αδελφό όμως δεν τον βλέπω όσο συχνά θα ήθελα τελευταία. Και στο Rampart, ακριβώς όπως όταν βρίσκεσαι με κάποιον που αγαπάς, ο Χάρλεσον με μαγνητίζει. Και τον ακολουθώ.
Υπάρχουν έργα με δομή και έξυπνη υπόθεση. Και υπάρχουν σκηνοθέτες που απλά σε κρατάνε. Σαν τον μαγικό τρόπο του Ταραντίνο, σαν τον Γκάι Ρίτσι. Είναι σαν μια βόλτα στην πόλη με κάποιον που την ξέρει καλά.
Η ερμηνεία είναι συναρπαστική και οι δεύτεροι ρόλοι παρόμοια ενδιαφέροντες και ασυνήθιστοι. Το θέμα της αστυνομικής βίας, της δικαιοσύνης και της διαφθοράς διαχρονικό. Ο κεντρικός χαρακτήρας είναι αρκετά πολύπλοκος για να αγνοήσεις τα πιο μπανάλ σκηνικά και υπουποθέσεις που έχουμε δει χίλιες φορές.
“I’m not a racist, I’m just against everyone – equally.”