Ζωή τακτοποιημένη σε κουτάκια.
Υποχρεώσεις, ρουτίνα, ‘πρέπει’ και κάτι ξεχασμένα ‘θέλω’…
Η μια μέρα πιο ίδια από την προηγούμενη.
Κι η καρδιά; Η καρδιά πληγωμένη και καλά οχυρωμένη για να προστατευτεί, να μην πονέσει ξανά.
Η ασφάλεια της απραξίας, της συναισθηματικής αποχής.
Και κάτι δύσκολες νύχτες το κορμί να ζητάει να ζήσει.
Η καρδιά να θέλει τόσο να ξαναχτυπήσει.
Μα η μοναξιά είναι πιο ασφαλής, πιο τακτοποιημένη, πιο σταθερή…
Πιο Α Δ Ε Ι Α!
Κι εκεί που δεν το περιμένεις η ζωή τα ανατρέπει όλα!
Ένα βλέμμα, μια λέξη, ένα άγγιγμα.
Ένα ξενύχτι με σκέψεις που είχες αφήσει πίσω.
Και ξαφνικά νιώθεις αλλιώς.
Μάλλον είχες ξεχάσει πώς είναι να ζεις.
Νιώθεις, γελάς, μένεις ξάγρυπνος, σιγοτραγουδάς, αφαιρείσαι, χάνεσαι.
Ρίσκο…
Ρίσκο να αφεθείς και να ζήσεις αυτό που συμβαίνει.
Κι αν πληγωθείς;
Κι αν δεν πάει όπως το θέλεις;
Μα η μοναξιά είναι πιο ασφαλής, πιο τακτοποιημένη, πιο σταθερή…
Ρίσκο…
Ρίσκο να επιτρέψεις στις αισθήσεις σου να σε ταξιδέψουν.
Και πόσο θα κρατήσει;
Κι αν τελειώσει πριν προλάβεις να χορτάσεις;
Ρίσκο…
Ρίσκο να επιτρέψεις στον εαυτό σου να ζήσει, να μοιραστεί, να νιώσει.
Ρίσκο να ζήσεις τη στιγμή.
Ρίσκο να αφεθείς…
Πρόσεχε, φυλάξου, μήπως η κρίση σου λαθεύει;
Ρίσκο…
Ρίσκο να εμπιστευτείς το ένστικτό σου;
Ρίσκο να ζήσεις τη μαγεία για όσο κρατήσει κι όπου σε πάει;
Ε ναι, λοιπόν, ρίσκο!
Το πιο ωραίο, το πιο αληθινό, το πιο ζωντανό ρίσκο!
Η ίδια η ζωή!
Το ρίσκο εισιτήριο για το πιο ωραίο ταξίδι, το ταξίδι της ζωής σου.
Έχεις ήδη πάρει το ρίσκο!
Αφέσου, ζήσε, απόλαυσέ το!
