“Παίζεις;” Κάτσαμε με τον αδελφό μου να δούμε ταινία. Συνήθως έχουμε πει από πριν τι θα δούμε. Αλλά εγώ ήθελα το άλλο: αρχίζουμε μια, βλέπουμε την αρχή και αν δεν μας αρέσει αλλάζουμε. Σπαστικό αν δεν είστε συντονισμένοι καλά. Το δεύτερο έργο άρχισε. Μετά από λίγα λεπτά φάνηκε ο Jason Statham.
“Α, εντάξει!”
Η αλήθεια είναι ότι όλα τα έργα στα οποία παίζει αυτός ο άνθρωπος είναι εγγύηση. Όχι εργάρες. Απλά εγγυημένο είδος, ποιότητα, στυλ και ύφος. Και το “Safe” έχει ένα “εντάξει” σενάριο. Δηλαδή όταν πρέπει να λύσεις το πρόβλημα “γιατί όλοι θέλουν κάτι;” πρέπει να βάλεις μια αντίστοιχα εφικτή απάντηση. Βάλε λίγο 9/11 και καθάρισες. Για πειστικότητα κακών Ρώσσοι μαφιόζοι και Κινέζοι. ΟΚ και αυτό. Για λόγο εκδίκησης του σκοτώνουν γυναίκα και αγέννητο παιδί. Πες εντάξει αν και δεν το έχτισαν πολύ εκεί, ήταν λίγο light. Γιατί είναι τόσο φοβερός αυτός; Επειδή ήταν σε μια ειδική ομάδα…
Αλλά μετά το πρώτο μισό που τα τρως όλα αυτά και λες “ε, εντάξει, μην αλλάξουμε έργο” παίρνει τον κατήφορο. Ξύλο χωρίς λόγο. Το θέμα με το κοριτσάκι και την μαθηματική ιδιοφυΐα της δεν αναπτύσσεται καθόλου. Υπερβολική άνεση του Statham (πάντα πρόβλημα στα έργα που παίζει – θέμα σκηνοθέτη να κρατάει την ισορροπία) και κυρίως αυτή η αίσθηση ότι “δεν ανησυχώ, αφού θα καθαρίσει σίγουρα στο τέλος”.
Άντε με το καλό να τον δούμε σε κάτι καλύτερο την επόμενη φορά.
Τι είπε το Αθηνόραμα; περίπου τα ίδια με εμένα! Ανησυχητικό.
Αμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Μπόαζ Γιάκιν με τους: Τζέισον Στέιθαμ, Τζέιμς Χονγκ, Κρις Σάραντον, Κάθριν Τσαν
Ένας πρώην μπάτσος και νυν παλαιστής, κατατρεγμένος από τη ρώσικη μαφία, θα εναποθέσει την τελευταία του ελπίδα στη δωδεκάχρονη αριθμομνήμονα Μέι, η οποία εργάζεται για την κινεζική Τριάδα και καταδιώκεται από διεφθαρμένους αστυνομικούς και έναν πολυεθνικό στρατό νονών.