Συγγνώμη, μπορώ να με απασχολήσω για λίγο;
Θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη.
Συγγνώμη από τον χρόνο,
που δεν παρέκλεινα ούτε στο ελάχιστο από το προβλέψιμα απρόβλεπτο διάγραμμά του.
Συγγνώμη από τον πόνο που παρερμύνευσα τις προθέσεις του και προσπαθούσα να τον παρεμποδίσω να φέρει σε πέρας τις αποστολές του.
Συγγνώμη από τους κηδεμόνες μου που δεν τους έδειξα ποτέ ποσο ανακουφισμένος είμαι για τα αυτόφωτα δικά μου ψεγάδια.
Συγγνώμη από τους κριτές μου που τους άφησα να ανέβουν απρόσκλητοι στον αυθαίρετο εξώστη τους, εμπολιάζοντας με τα συμπλέγματά τους την ανυπόστατη ψευδαίσθηση, ότι οι νίκες τους είναι πιο σημαντικές απ’ τις δικές μου.
Συγγνώμη από τη μνήμη που την ανάγκασα να γίνει αυτόπτης μάρτυρας ακόμα και σε αυτά που εγώ έχω ξεχάσει. Αυτή τα θυμάται ακόμα.
Συγγνώμη από τον έρωτα, που του έδειξα δέρμα κι αυτός με βάρεσε κατεύθειαν στο ψαχνό. Δεν του πρόσφερα καμία πρόκληση, καμία ψυχαγωγία, ώστε αργότερα να με ανταμοίψει.
Συγγνώμη, από τους φίλους που δεν έκανα,
απο τα τραγούδια που δε χόρεψα,
απο τα νερά που δεν βούτηξα,
απο τις φωτογραφίες που δεν τράβηξα.
Συγγνώμη απο το θεό που πίστεψα σε θαύματα και άφηνα με αφέλεια τη φλόγα να τρεμοπαίζει στο κερί τις ανάγκης.
Συγγνώμη από τον θάνατο που δεν ενέδωσα ποτέ στα επίμονα φλερτ του. Συγγνώμη που δεν τον αντιμετώπισα ποτέ ως σταμάτημα και τέλος.
Τέλος,
συγγνώμη στον εαυτό μου.
Δε ζήτησα ποτέ.