Έμπηξα τη μύτη του διαβήτη με προσήλωση στο χαρτί. Μετά, με το άλλο του πόδι στον αέρα, γύρισα με χάρη στα δάχτυλά μου την ραβδωτή άκρη του και ο διαβήτης στροβιλίστηκε χαρούμενα διαγράφοντας φανταστικούς, τεράστιους κύκλους στο κενό. Μου πήρε λίγη ώρα ώσπου να τοποθετήσω το μέρος του διαβήτη με το ενσωματωμένο μολύβι σε θέση μάχης. Όταν το έκανα όμως ήταν τόσο σταθερό που μαγικά ένας ολοστρόγγυλος, με αυτοπεποίθηση κύκλος έκανε την γκρι εμφάνισή του πάνω στο λευκό χαρτί.
Στη συνέχεια, πήρα ένα κόκκινο μολύβι και άρχισα να χρωματίζω την τρύπα στο μέσο του κύκλου, εκεί που ο διαβήτης είχε αφήσει ένα συμπαθητικό, σεμνό βαθούλωμα στο χαρτί. Αυτός ήσουν εσύ. Αυτός ήταν ο έρωτας. Κόκκινος και φαινομενικά ευπρόσιτος, άχρωμος αν τον παρατηρούσες καλύτερα και στην ουσία του απόμακρος .
Η δική μου θέση ήταν, ας πούμε εδώ, στην περιφέρεια του κύκλου, όχι και τόσο μακριά από το κέντρο του (να γιατί σχημάτισα έναν κύκλο μικρό σε μέγεθος- για να είμαι σχετικά κοντά σου), με τη διακριτικότητα μιας κουκίδας και χρώμα πράσινο ανοιχτό. Αποφάσιζα κατά περιόδους να κατηφορίζω προς το κέντρο του κύκλου για να σε πλησιάσω περισσότερο αλλά ξαφνικά άλλαζα γνώμη (πάντα από διακριτικότητα) και έπαιρνα τον δρόμο της επιστροφής προς την περιφέρεια. Καθόμουνα και περίμενα πάνω στο λαστιχένιο μου κορδόνι αγναντεύοντας την χάρτινη κοιλάδα σου, έκοβα βόλτες πάνω στην ολοκληρωτική στρογγυλάδα της ζωής, πότε από τη μια πλευρά και πότε από την άλλη. Κι όλο αναρωτιόμουνα αν έπρεπε να αφήσω την ασφάλεια του λαστιχένιου μου σημείου και να προχωρήσω κοντά σου, αλλά αμέσως μετά σκεφτόμουνα ότι ίσως να έχανα την πανοραμική θέα της καψούρας και έτσι καθόμουνα με μαζεμένα τα δυο μου πόδια κοντά στο στομάχι μου και τραμπαλιζόμουνα ελαφρά μπρος – πίσω.
Μια φορά, και ενώ έκανα τη γνωστή μου αμέριμνη περιστροφή γύρω από τον εαυτό μου, (δύσκολο πράμα στ’ αλήθεια αυτό για μια κουκίδα!) βρέθηκα να κοιτάζω το κενό από την εξωτερική πλευρά της γραμμής του κύκλου. Δεν υπήρχε εκεί χάρτινη πεδιάδα, μα λέξεις, νότες και σημεία στίξης. Κατέβηκα προσεκτικά βάζοντας στο χαρτονένιο έδαφος πρώτα το ένα μου πόδι και μετά το άλλο και βάλθηκα να σέρνω με δυσκολία το ψαλίδι από το συρτάρι. Ανασήκωσα την άκρη του χαρτιού και άρχισα να κόβω τον μικρό κύκλο πατώντας σταθερά πάνω στην περιφέρειά του. Καθώς ο καλοσχηματισμένος δίσκος αποκόπηκε από το χαρτί και έμεινε στο αριστερό μου χέρι, συνέχιζα να κοιτάω την κόκκινη κουκίδα στο κέντρο του. Εμένα, δεν με έβλεπα πια, πού ήμουνα; Δεν μπορούσα πουθενά να με διακρίνω. Είχα λογικά αποδράσει, τσουλώντας στην εξωτερική πλευρά του κύκλου, μακριά από σένα, μακριά από το αθόρυβο λευκό σε έναν κόσμο με μουντζούρες, σημειώσεις, μπερδεμένες σκέψεις και μουσική.
Κράτησα το κομμένο στρογγυλό χαρτί στο βάθος της ντουλάπας μου και σκέφτηκα ότι όταν μεγαλώσω θα γίνω και εγώ η κόκκινη κουκίδα σε κάποιον άλλο κύκλο. Ή μήπως όχι;
