Έχεις δυο ώρες διαθέσιμες να δεις κάτι; Σχεδόν πάντα οι τηλεοπτικές σειρές, όσο φροντισμένες και να είναι, δεν πλησιάζουν καν τις ταινίες που θα μπορούσες να δεις σε τόση ώρα. Αλλά έστω ότι θέλεις να δεις μια σειρά και έχεις χρόνο. Σίγουρα το τελευταίο πράγμα που θα ήθελες να δεις θα ήταν ένα πασάλειμμα παλιών ταινιών. Σωστά;
Stranger Things. Η απόδειξη ότι το έχουμε χάσει το μπαλάκι. Να ξεκαθαρίσω για όσους δεν έχουν δει την σειρά ότι σε καμία περίπτωση δεν θέλω να σας εξάψω την περιέργεια. Μην την δείτε. Αν ζούσατε όπως εγώ την δεκαετία του ’80 και έχετε δει τις ταινίες που είδαμε όλοι, δεν υπάρχει λόγος να περάσετε έτσι στα πεταχτά ανασκευασμένες σκηνές και αναφορές σε αυτές. Αν δεν ζήσατε τα 80s, ε, δεν χάσατε πολλά. Υπήρχαν μερικοί πραγματικά σημαντικοί σκηνοθέτες και δημιουργοί. O John Carpenter κι ο Spielberg επηρέασαν πολύ κόσμο. Αντί να βλέπετε κακέκτυπα, δείτε τις κανονικές ταινίες ξανά καλύτερα. Είμαι σίγουρος ότι όσοι μας πρήζουν τώρα με το Stranger Things δεν τα έχουν δει όλα. Δεν έχουν διαβάσει Stephen King. Ζούμε την εποχή του πασαλείματος, της ανασυσκευασίας και του fast food για το μυαλό. Αστείο να το γράφω καθότι όταν εμείς βλέπαμε Carpenter τα ίδια μας έλεγαν. Ε, τώρα το Stranger Things είναι ένα σκαλί πιο κάτω. Ένα ποιοτικά φτιαγμένο best of, σαν κάτι CD που βρίσκεις με διασκευές. O Γιώργος Κατσαρός όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει με το σαξόφωνο, παίζει Vamos A LaPlaya και καπάκι Despacito.
Christine, Eyes of lara mars, Philadelphia Experiment, τhey live. ΑΥΤΑ ήταν ταινίες (και άλλες δυο ντουζίνες μόνο του Carpenter). Μια χαρά μου αρέσουν τα θρίλερ, όχι παιδικές σειρές. Θες εφηβάκι μου να τρομάξεις; Πιάσε διάβασε οτιδήποτε Stephen King αν αντέχεις. Αν έχεις μια-δυο ώρες να δεις κάτι αυτού του είδους, αν θες να φτιαχτείς, πάρε το κανονικό πράγμα, όχι μεθαδόνη. Αν είδατε το “Super 8” του JJ Abrahams ξέρετε τι θα δείτε. Διαρκείς αναφορές στα 80s αλλά χωρίς το ψαχνό. Χωρίς να είναι μέρος της ζωής μας όπως παλιά. Σαν δεκαπεντάχρονο που φοράει μπλουζάκι Ramones και δεν ξέρει καν ποιοι είναι. Χωρισμένη μαμά, υπερφυσικά όντα, κυβερνητικά μυστικά, μουσικό θέμα που ούτε το θυμάσαι μετά επειδή ήθελε να ήταν Xfiles αλλά δεν τα κατάφερε.
Να ξεκαθαρίσω όσο πιο εμφατικά γίνεται ότι κάποτε την γούσταρα τρελά την Winona Rider. (We wanna Ride her την λέγαμε εμείς.) Αλλά όταν βλέπαμε εμείς το Firestarter πριν τριάντα χρόνια ήταν ο κανόνας, όχι η εξαίρεση, ούτε αποτέλεσμα μελετών στο τμήμα Marketing της Netflix που εντόπισε ένα κενό στην αγορά αυτή την εποχή. Το Stranger Things μου θυμίζει αυτά τα πάρτυ 80s που ακόμα κάνουν κάποιοι. Εμείς τα κάναμε τέλη των 90s, τα ευχαριστηθήκαμε και το κλείσαμε το κεφάλαιο. Κάποιοι ακόμα κάνουν ότι “τρελαίνονται” όταν ακούνε τα ίδια πολυπαιγμένα τραγούδια. Αυτοί οι κάποιοι είναι γραφικοί. Στον πλανήτη υπάρχει πολύ, πολύ, πολύ καλύτερη μουσική να ακούσεις και πριν και μετά τα 80s. Το αστείο πέρασε. Οι Milli Vanilli και οι Modern Talking δεν ήταν αστείοι ούτε τότε. Αλίμονο αν κάποιος βγει σήμερα με ρετρό αντίγραφά τους. Μπορεί ως έφηβοι να γουστάραμε (κάποιοι) Winona Ryder αλλά εδώ η καημένη, μέτρια ηθοποιός στα καλύτερά της αν την χειριζόταν καλός σκηνοθέτης ή ακόμα και ο Matthew Modine, δεν έχουν ρόλους με ψαχνό. Και να ήθελαν, δεν μπορούν να παίξουν έτσι. Τα ίδια τραβάνε και όλοι οι άλλοι κλισαρισμένοι ρόλοι, κάτι γονείς που είναι μονίμως χαμένοι και άσχετοι ή βοηθοί σερίφη που δεν ξέρουν που πάνε τα τρία τους. Μονίμως.Mike και El. Ε, και; Φιληθήκαν ξανά και χέστηκαν όλες οι φοράδες στο Dungeons and Dragons που έπαιζε με τόσο κέφι στον πρώτο κύκλο. Σιγά την έκπληξη. Πιο έκπληξη είναι οι Max και Billy απλά επειδή είναι τόσο ηλίθιο κράμα άλλων χαρακτήρων. Σαν να πέταξαν όλο τα στερεότυπα πάνω σε έναν άνθρωπο. Και μετά του έδωσαν κι αυτού επαναλαμβανόμενα κείμενα σε βαθμό βαριεστημάρας. Και βέβαια καθότι ακολουθεί τελείως πεπατημένες σεναριακά, δεν υπάρχουν εκπλήξεις. Αν το βλέπει κάποιος που ξέρει από 80s, μυρίζεσαι από τρία χιλιόμετρα μακριά τις φάσεις. Demogorgon ο Dart βέβαια. Και όσο πιο αργά το αποκαλύπτει, τόσο πιο πολύ τσαντίζεται ο διαβασμένος. Αν δε έχεις δίπλα σου κάναν άσχετο που λέει βλακείες τύπου “ω! Μα τι ανατροπή αυτό!” με τον θαυμασμό του πανηλίθιου, ε, το κάνει χειρότερο. Λέτε οι δηλητηριασμένες κολοκύθες να έχουν να κάνουν με το ερευνητικό κέντρο, ε; Όχι! Αποκλείεται! Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι είναι προβλέψιμα, είναι και αυτός ο NetFlix τρόπος που τα αποκαλύπτουν ψευτοδραματικά. Θα την κοπανήσει η El; Βέβαια, λογικό είναι, βαρέθηκε εκεί μόνη.
Ο κεντρικός πρωταγωνιστικός ρόλος έχει το βάθος μια γυψοσανίδας. Δεν πα να την ντύσουν καλά και να της αλλάζουν περούκες ή μακιγιάζ, είναι η χαμένη ευκαιρία της σειράς. Μια, δυο, τρεις, κάποια στιγμή έπρεπε 
να αναπτύξει κάτι παραπάνω. Έχουμε ξαναδεί τέτοιους ρόλους βέβαια. Η σειρά είναι τόσο μέτρια που δεν είναι καν η χειρότερη του είδους γυναικεία πρωταγωνίστρια που δεν πρωταγωνιστεί. Απλά απευθύνεται σε κοινό χωρίς απαιτήσεις. Η El δεν μεγαλώνει, δεν εξελίσσεται. Όλοι οι άλλοι γύρω της κάτι κάνουν όσο τους επιτρέπει το σενάριο, ανάλογα με τις απαιτήσεις του κάθε επεισοδίου. Η El απλά καθαρίζει τις φάσεις και τα τέρατα ανέκφραστη. Εξαφανίζεται και εμφανίζεται σαν ανόητο τέχνασμα ταχυδακτυλουργού της δεκάρας. Αν ήθελα να δω ταινία που εξερευνά παιδικά κολλήματα θα έβλεπα ξανά το “Last Starfighter” ή θα διάβαζα το “IT” με την εξερεύνηση του τρόπου που οι παιδικές μας ανησυχίες μας κυνηγάνε στην ζωή μας. Τα βιβλία και οι ταινίες σε βοηθάνε να σκεφτείς και να ψάξεις ένα θέμα ή μια σκέψη. Σειρές σαν το “Stranger Things” κάνουν το ακριβώς αντίθετο. Σαν τρίλεπτο βιντεάκι στο YouTube που σου φαίνεται ενδιαφέρον αλλά μετά δεν θυμάσαι τίποτα. Κι αν τους ξεφύγει και πας για λίγο να σκεφτείς “α, να κάτι ενδιαφέρον” δεν προλαβαίνεις γιατί πλακώνει η δράση και οι ρετρό αναφορές και το χάνουν πάλι. Γιατί τα σημερινά 15χρονα δεν αντέχουν να βλέπουν 80s ταινίες, παραείναι αργές. Δεν αντέχουν να διαβάσουν 200 σελίδες βιβλίο του S.King γιατί έχουν συνηθίσει τα τσιτάτα στα social media.
να αναπτύξει κάτι παραπάνω. Έχουμε ξαναδεί τέτοιους ρόλους βέβαια. Η σειρά είναι τόσο μέτρια που δεν είναι καν η χειρότερη του είδους γυναικεία πρωταγωνίστρια που δεν πρωταγωνιστεί. Απλά απευθύνεται σε κοινό χωρίς απαιτήσεις. Η El δεν μεγαλώνει, δεν εξελίσσεται. Όλοι οι άλλοι γύρω της κάτι κάνουν όσο τους επιτρέπει το σενάριο, ανάλογα με τις απαιτήσεις του κάθε επεισοδίου. Η El απλά καθαρίζει τις φάσεις και τα τέρατα ανέκφραστη. Εξαφανίζεται και εμφανίζεται σαν ανόητο τέχνασμα ταχυδακτυλουργού της δεκάρας. Αν ήθελα να δω ταινία που εξερευνά παιδικά κολλήματα θα έβλεπα ξανά το “Last Starfighter” ή θα διάβαζα το “IT” με την εξερεύνηση του τρόπου που οι παιδικές μας ανησυχίες μας κυνηγάνε στην ζωή μας. Τα βιβλία και οι ταινίες σε βοηθάνε να σκεφτείς και να ψάξεις ένα θέμα ή μια σκέψη. Σειρές σαν το “Stranger Things” κάνουν το ακριβώς αντίθετο. Σαν τρίλεπτο βιντεάκι στο YouTube που σου φαίνεται ενδιαφέρον αλλά μετά δεν θυμάσαι τίποτα. Κι αν τους ξεφύγει και πας για λίγο να σκεφτείς “α, να κάτι ενδιαφέρον” δεν προλαβαίνεις γιατί πλακώνει η δράση και οι ρετρό αναφορές και το χάνουν πάλι. Γιατί τα σημερινά 15χρονα δεν αντέχουν να βλέπουν 80s ταινίες, παραείναι αργές. Δεν αντέχουν να διαβάσουν 200 σελίδες βιβλίο του S.King γιατί έχουν συνηθίσει τα τσιτάτα στα social media.
To Stranger Things δεν είναι κακό. Είναι εξωφρενικά καλό αποβλακωτικότατο ναρκωτικό για ανθρώπους που δεν έχουν απαιτήσεις από τον χρόνο τους. Υπάρχουν τόσες εξαιρετικές αληθινές ιστορίες, τόσες εξαιρετικές σειρές με ιστορικό υπόβαθρο, τόσες καταπληκτικές παραγωγές για πραγματικά θέματα που σε πάνε παραπάνω. Γιατί να χαραμίσεις μια ώρα της ζωής σου βλέποντας κάτι που δεν θα θυμάσαι καν όταν αρχίσεις την επόμενη hot σειρά της μόδας; Αν ήθελα να ζήσω την ατμόσφαιρα του “Stand By Me” θα το ξανάβλεπα στο αρχικό του. Ή κάποια άλλη αντίστοιχη ταινία με αρχίδια. Και με γυναικείους ρόλους με αρχίδια. Αν ήμουν γυναίκα θα είχα βγει στους δρόμους να διαμαρτυρηθώ για τον τρόπο που εξαφανίζονται ουσιαστικά τα κορίτσια της ταινίας. Χαρακτήρες όπως η Barb έρχονται και φεύγουν σαν να βλέπουμε “Τόλμη και γοητεία”, χωρίς δικαιολόγηση, χωρίς ρυθμό, χωρίς ανάπτυξη, χωρίς ενοχές. Το Stranger Things είναι αποτέλεσμα σεναριογραφικής ασχετίλας και αυτό φαίνεται περίτρανα στην έλλειψη ρυθμού του. Στο χαζογκομενέ ερώτημα το πρωί στο υποθετικό γραφείο που βλέπουν όλοι την σειρά, αν ρωτήσεις το επόμενο πρωί “τι έγινε;” σε κάποια επεισόδια η απάντηση είναι “ε, σχεδόν τίποτα”. Πριν έκανα σύγκριση με κινηματογραφικές ταινίες από την σκοπιά του ανθρώπου με 1-2 ώρες ελεύθερες. Αλλά ακόμα κι αν το δούμε ως μια απλή τηλεοπτική σειρά, δεν φτουράει σεναριακά. Να αρχίσω να πετάω πάλι ονόματα; Θέλετε να δείτε λίγο Cronenberg να στανιάρετε; Να θυμηθείτε πως γίνεται από τους αληθινούς παραμυθάδες; Ξέρετε, αυτούς που αντιγράφουν στο Stranger Things, αυτούς που έφτιαξαν τα στερεότυπα που τώρα ψάχνει η σειρά ως αναφορές. Οι ταινίες που είδαμε στις αίθουσες και μείναμε με ανοιχτό το στόμα ή τρέμαμε από τον φόβο. Ενώ εδώ βλέπεις και λες “τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει….” ή θυμάσαι ακριβώς τι σου θυμίζει και κάνεις “ωχ! Μα γιατί να το ξεπατικώσουν όλο έτσι;” αφού δεν κολλάει με την υπόθεση.Κι αν δεν σας έπεισα με όλα αυτά τα σινεφίλ επιχειρήματα και την παπουδίστική μου εμμονή με την σύγχρονη σαβούρα σε σχέση με τα παλιά αριστουργήματα, σκεφτείτε το τέρας της σειράς. Πόσο χάλια τέρας; Πόσο μονοδιάστατο, χωρίς πλοκή, χωρίς χαρακτήρα, χωρίς κίνητρα, ένα παντελώς ηλίθιο και μη τρομαχτικό τέρας. Μου θυμίζει τα τέρατα που φτιάχνει η εννιάχρονη κόρη μου όταν θέλει να τρομάξει τις φίλες της γύρω από την φωτιά. Τα οποία δεν έχουν τίποτα από ιστορία, κανέναν χαρακτήρα, καμία προϊστορία, τίποτα να σκεφτείς. Είναι απλά ένα “μπού!” από αυτά που λέει ένα μικρό παιδί για να σε τρομάξει και από ευγένεια κάνεις ότι τρόμαξες.
