Πόσες φορές θέλησες να ακολουθήσεις μια sexy άγνωστη ή έναν γοητευτικό νεαρό στον δρόμο; Το έκανες τελικά κάποια στιγμή…ή πάντοτε η λογική κατατρόπωνε την επιθυμία σου; Εγώ ας πούμε το έχω κάνει κάποιες φορές και όσες απ΄αυτές δεν έφαγα τα μούτρα μου εξελίχθησαν σε κάτι μαγικό. Και θα το ξανακάνω. Εκείνο το πρωινό, στις 09.45 την προηγούμενη Παρασκευή και στον δρόμο για την δημοσιογραφική πρεμιέρα της ταινίας όμως, δεν το έκανα.
Στάθηκα στο φανάρι της πλατείας Ομονοίας περιμένοντας το πράσινο να ανάψει. Στο απέναντι διάζωμα αντίκρισα μια γοητευτική κοπέλα με μαύρα γυαλιά να στέκεται μόνη. Ελπίζω αν ποτέ την δει (Φώτο) να μην μας/μου κάνει μήνυση.
Αγουροξυπνημένη μάλλον (αν όχι θλιμμένη) και ενώ πιθανότατα κατευθυνόταν προς την δουλειά της,φάνηκε να σηκώνει το βλέμμα της το οποίο ένιωσα να πέφτει για λίγο επάνω μου. Με μια αυθόρμητη κίνηση σήκωσα το κινητό και την φωτογράφισα ως άλλος παπαράτσι – ίσως και να με είδε αν και έγινε σε κλάσματα δευτερολέπτων – .
Η αλήθεια είναι ότι βγάζω πολλές φωτογραφίες κάθε μέρα. Οτιδήποτε βρω έστω και λίγο ενδιαφέρον. Σχεδόν τα πάντα δηλαδή. Το διαφορετικό αυτή την φορά όμως και σε σύνδεση με την ταινία μας… ήταν ότι εκτός της κοπέλας η οποία ήταν πανέμορφη και εξέπεμπε ένα μυστήριο, το μόνο που μου είχε μείνει από την προβολή του τρέιλερ της, λίγες μέρες πριν, ήταν μια παρόμοια σκηνή!
Το φανάρι άναψε και κινηθήκαμε ο ένας προς τον άλλο διασχίζοντας την διάβαση πεζών…με μάλλον γοργά βήματα. Τα χέρια μας σχεδόν ακούμπησαν στο μέσο της απόστασης, σε μια αμιγώς κινηματογραφική σκηνή, χωρίς όμως συνέχεια ή κάποιο ρομαντικό happy end…και έτσι ξαφνικά χαθήκαμε ο ένας από την ζωή του άλλου.(Emoticon λυπημένης φατσούλας)
Δεν σας κρύβω ότι σκέφτηκα να της προτείνω να έρθει μαζί μου σινεμά, αλλά μάλλον θα με περνούσε για τρελό!Άσε που οι πρωινές χυλόπιτες πάντα πέφτουν βαριές στο στομάχι.
Στην ταινία της εβδομάδας λοιπόν η οποία μου θύμισε ένα παλιό ανέκδοτο στο οποίο παντρεμένα ζευγάρια έχουν αποδεχτεί την ύπαρξη του τρίτου ατόμου ως κάτι θετικό στην ζωή τους και που εν συντομία πάει ως εξής:
“Κοίτα βρε γυναίκα!!… ο Κος Αγησίλαος με γκόμενα!! – Μμμμ,σιγά..! Η δική μας είναι καλύτερη!”
Η ρομαντική αυτή κομεντί λοιπόν έχει την δύναμη να σας κάνει να δείτε (και κυρίως να σκεφτείτε) τον έρωτα αλλά και τον γάμο με άλλα μάτια και μυαλά…και κάτι μου λέει πως σίγουρα θα ενθουσιάσει όσους κουβαλάνε έστω λίγο ανοιχτό μυαλό στην κούτρα τους, τους μη συντηρητικούς δηλ. (γιατί υπάρχετε και εσείς που φοβάστε μην μείνετε στο ράφι και σας κράξει η θεία η Μαριγώ και η ψιλικατζού της γωνίας απέναντι και για να μην τις απογοητεύσετε θα στεφανωθείτε μέχρι και την Τούλα την τσούλα… ή τον πρώτο μαμάκια ως επί των πλείστων τυχόντα που θα πέσει στον δρόμο σας)!!
Φύγαμε λοιπόν!
Η ταινία ξεκινά με μια σκηνή γνωριμίας ενός ζευγαριού σε μια διασταύρωση της Νέας Υόρκης, η οποία θα σας θυμίσει λίγο την εναρκτήρια σκηνή του προ δεκαετίας ”Εξ επαφής”(Closer), όπου και γινόμαστε μάρτυρες μιας μοιραίας συνάντησης που σημαδεύει τις ζωές δύο ανθρώπων! Πρώτο-προβλήθηκε πριν ένα χρόνο στο φεστιβάλ της Tribeca και στις ΗΠΑ βγήκε στις αίθουσες εδώ και αρκετούς μήνες. Κάλλιο αργά παρά ποτέ και στα μέρη μας!
Η σκηνοθεσία είναι του Victor Levin και πρωταγωνιστούν ο Anton Yelchin – τον έχετε δει σίγουρα σε αρκετά project με πιο πρόσφατο και αναγνωρίσιμο το ”Only lovers left alive” – και η εντυπωσιακή – πρώην Bond girl – Bérénice Marlohe (Skyfall), ενώ το καστ συμπληρώνουν η σπουδαία Glenn Close και οι Lambert Wilson, Frank Langella, Olivia Thirlby και Eric Stoltz.
Εξ αρχής να αναφέρω κάτι που μου έκανε θετική εντύπωση από τα πρώτα λεπτά το οποίο είναι το πως μια ταινία που αναφέρεται ουσιαστικά σε ένα επαναλαμβανόμενο one night stand,με σταθερό 5μμ-7μμ ωράριο,μπορεί να είναι τόσο ρομαντική!
Υπόθεση:
Ο Μπράιαν, ένας ταλαντούχος αλλά ανέκδοτος συγγραφέας, ερωτεύεται κεραυνοβόλα την πανέμορφη και κατά μια δεκαετία μεγαλύτερη του και παντρεμένη… Άριελ! Αυτή..δείχνει να νιώθει το ίδιο αλλά του προτείνει να αρχίσουν μια παράδοξη σχέση, η οποία έχει αρκετούς κανόνες και όρους με πιο βασικό το ότι θα μπορούν να βρίσκονται αρχικά τουλάχιστον, μόνο μια φορά την εβδομάδα… 5-7 το απόγευμα. Γιατί θα αναρωτηθείτε εσείς τώρα, όπως και ο ρουτινιασμένος και πλέον ερωτευμένος ήρωας μας. Μα γιατί αυτές οι δύο ώρες είναι οι μόνες που αυτή και ο σύζυγος της διαθέτουν για τις εξωσυζυγικές τους σχέσεις! Ναι… καλά διαβάσατε! Πολύ ‘προχώ’…το παντρεμένο ζευγαράκι μας ή μήπως απλά συμβατό σε μια νέα… υπαρκτή πραγματικότητα, που θέλει τα ανδρόγυνα να μην μαλλιοτραβιούνται και να τρέχουν σε δικαστήρια όταν ο μήνας του μέλιτος περάσει και η συνήθεια χτυπήσει την πόρτα,αλλά αντιθέτως πολύ πολιτισμένα να συμφωνούν σε ένα άλλο είδος σχέσης και συνύπαρξης που τους επιτρέπει να συμβιώνουν εντός, εκτός και επί τα αυτά, με περισσή χαρά..και άλλα ενδιαφέροντα,ειδικά όταν στην εικόνα υπάρχουν και παιδιά.
Αν ρωτάτε εμένα – δεν με ρωτάτε ξέρω αλλά θα σας το πω θέλετε δεν θέλετε – η άποψη μου ήταν και θα είναι πάντα, ότι ο γάμος είναι κάτι εντελώς αφύσικο στο ζωικό βασίλειο…και ότι είναι ένα δημιούργημα των θρησκειών για να περιορίσουν,να καταβάλουν και εν τέλει να καταστρέφουν τα πρωτογενή ανθρώπινα συναισθήματα και ένστικτα…όπως το πάθος, ο έρωτας και βέβαια την εκ γενετής τάση του ανθρώπου για ελευθερία και φυσικά…πολυγαμία. Προτιμώ μια ειλικρινή σχέση αγάπης, πάθους και εμπιστοσύνης χωρίς όρια και ημερομηνίες λήξης…όπως στην ταινία μας! Περιττό να πω επίσης και χωρίς τα παρελκόμενα ρύζια, παπάδες και τσιφτετελογλέντια… για τα σό(γ)ια και την κοινωνία που θέλει σώνει και καλά να σε δει… νυφούλα και γαμπρούλη! Νισάφι πια!
Η πρόταση της Άριελ βέβαια για σχέση 5-7…θα ξαφνιάσει τον Μπράιαν ο οποίος όμως θα αποδεχτεί τους παράξενους όρους της μελαχρινής καλλονής, γιατί ως γνωστόν ο έρωτας (και το σεξ) μπορούν να υπάρξουν με πολλές μορφές, πόσο μάλλον όταν έχεις πιάσει αράχνες και η ζωή σου μοιάζει τόσο ανούσια και άδεια που περιμένεις πως και πως κανέναν νυχτερινό σεισμό για να κάνεις καμιά μεταμεσονύχτια γνωριμία, φορώντας μόνο τα απαραίτητα ή συμβιβάζεσαι με τις επαναλήψεις του Sex and the city… σε βαθμό που ακόμη και μια εισβολή εξωγήινων δεν σε ξεκολλάει από την τηλεόραση και το βραδινό σαβούριασμα, ως μια άλλη Μπρίτζετ Τζόουνς με ολόλευκο και άγραφο από ερωτική ζωή και γενικότερα πάθη ημερολόγιο.
Να πω εδώ ότι ο αφηγηματικός ρόλος και χαρακτήρας του πρωταγωνιστή κάνουν την ταινία ευχάριστα βασανιστική με έναν τρόπο που κάνει την καρδιά σου να προσμένει αλλά και να πονάει λίγο για το μεγάλο απωθημένο που δεν έζησες όπως ονειρευόσουν…ή που είχες έστω για πολύ λίγο σε κάποια περίοδο της ζωής σου και που ποτέ δεν ολοκλήρωσες και ίσως δεν ξεπέρασες.
Κατά τ’ άλλα η ταινία έχει αρκετές αστείες στιγμές… είναι γεμάτη ατάκες για τους Γάλλους (κυρίως), τους Αμερικανούς και τους Εβραίους με πιο χαρακτηριστική αυτή του πατέρα στο αυτοκίνητο… ” Θα σου κάνουμε αναπάντητη μόλις φτάσουμε σπίτι” – ούτε μνημόνιο να είχαν – αλλά και αρκετοί ακόμη διάλογοι όπου γινόμαστε μάρτυρες μιας πολιτισμικής ανταλλαγής, γεμάτη καινοτομίες, μπηχτές, κλισέ αλλά και φιλοφρονήσεις!
Στα συν της ταινίας ένα αρκετά ρομαντικό σάουντρακ και μια ‘ποιητική’ σκηνοθεσία, που δένει απόλυτα με το γενικότερο mood της Νέας Υόρκης ,η οποία πρωταγωνιστεί για άλλη μια φορά..κυρίως με το Σέντραλ Παρκ και τα παγκάκια του,τα οποία έχουν χαραγμένες επάνω τους δεκάδες μαγικές ιστορίες αγάπης που θα συγκινήσουν και τον πιο ξινό, ανέραστο θεατή.
Εν κατακλείδι μου έμειναν αρκετές εικόνες αλλά και ατάκες που θα θυμάμαι για καιρό…: ”Με σκότωνε το ότι θα άναβε μόνη το τσιγάρο της…” (Τζέντλεμαν μέχρι θανάτου)… ”Είσαι καλός εραστής από την φύση σου! Το σώμα σου εκφράζει πανέμορφα ακριβώς αυτό που έχεις στην καρδιά σου…”! Τα έχουμε ακούσει και εμείς δεν λέω στην πολύχρονη ‘καριέρα’ μας, αλλά στην ταινία τάδε έφη Bérénice Marlohe (το αντικείμενο του πόθου), της οποίας το όνομα σε παραλληλισμό με την μικρή συνονόματη γοργόνα του παραμυθιού – Άριελ – μας δίνει την αίσθηση μιας άπιαστης ευτυχίας…αλλά και δύο διαφορετικών κόσμων που τέμνονται για λίγο, αλλά που μάλλον δεν θα γίνουν ποτέ… ένα.
Τέλος εδώ λοιπόν… και το συμπέρασμα που έβγαλα απ’ την ταινία είναι ένα, το εξής μοναδικό: Ο πραγματικός και κεραυνοβόλος έρωτας δεν έχει κανόνες. Πως θα μπορούσε άλλωστε; Είναι η μόνη… ασταμάτητη δύναμη της φύσης και στο πέρασμα του σαρώνει τα πάντα χωρίς όρια, άλλοθι και δικαιολογίες. Το ερώτημα βέβαια για εμάς είναι επίσης ένα: Τι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε για να αξίζουμε κάτι τόσο δυνατό και απόλυτο αλλά κυρίως ποιους όρους και κανόνες μας θα χρειαστεί να συνθλίψουμε για να ζήσουμε αυτό που η ψυχή και η καρδιά μας επιθυμούν όσο τίποτα, όσο κι αν αυτό διαρκέσει; Ποια ήταν η τελευταία τρέλα ή θυσία που έκανες για τον έρωτα, δηλαδή! Με ποιο κόστος θα μου πεις τώρα, εσύ, που όλα τα υπολογίζεις και όλα τα λογαριάζεις; Εγώ ως Χάρης απαντώ… – Δεν έχει σημασία το κόστος. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως οτιδήποτε ζούμε, δυνατό ή μη… είναι άνευ αξίας. Ζήστε το λοιπόν! Μια ζωή την έχουμε και είμαστε όλοι συλλέκτες εμπειριών!
Γι αυτό… άρπαξε τον/την απ΄τα μαλλιά και δως του/της το καλύτερο και πιο παθιασμένο ‘είναι’ σου! Ψάξε να βρείς τον υποτιθέμενο… ένα ή μια… που σου αξίζει! Μην έχεις όμως ψευδαισθήσεις! Οι κινηματογραφικές σχέσεις δεν βρίσκονται σε πλεόνασμα γύρω μας και κανείς έρωτας δεν είναι τέλειος. Να θυμάσαι απλά ότι εσύ το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να του συστηθείς. Του έρωτα. Ο έρωτας πρέπει να γνωρίσει εσένα και ας μην έχει την μορφή που φαντάζεσαι!
Αρκετά φιλοσόφησα.
Απολαύστε το τρέιλερ και προτείνετε σε κάποιον ή κάποια… ένα ρομαντικό ραντεβού για σινεμά. Η ταινία είναι ιδανική και θα είναι (λόγω πολιτικών εξελίξεων) και η μόνη καινούρια που θα βγει στις αίθουσες!
Καλές προβολές φίλες και φίλοι!
