Είπα να δώσω συμβουλές στην φίλη που παντρεύεται: “Μετανιώνω που δεν τίμησα αρκετά δημοσίως τους γονείς μου στον γάμο μου”, τις έγραφα. “Μα, όλος ο γάμος για αυτούς γίνεται!” η απάντηση. Είναι προφανές ότι κάποια έθιμα πρέπει να αλλάξουν. Ο γάμος που ξέραμε έχει καταντήσει ανόητος γιατί τελικά δεν το ευχαριστιέται κανείς εκτός από τα κοράκια που τα τσεπώνουν από το όλο κύκλωμα. Έτσι μια συνταγή “μικρός γάμος, σύναξη μόνο για γονείς και συγγενείς και μετά ανεπίσημο πάρτυ για τους υπόλοιπους” φαίνεται να γίνεται πιο συνηθισμένη.
Με την ανεργία να καλπάζει, προτείνω ένα νέο έθιμο: πάρτυ για νεοαπολυμένους! Όποιος έχει υποστεί την τραυματική εμπειρία, αντί να κρύβεται σαν λεπρός και να κάνει ότι δεν τρέχει τίποτα ή ότι “τώρα ξεκουράζομαι και κάτι έχω στα σκαριά” θα γίνεται το επίκεντρο εορτασμού. Να ξέρει ότι όλοι οι φίλοι του είναι κοντά του, ότι υπάρχουν και άλλοι άνεργοι, ότι η ζωή συνεχίζεται. Να το μάθουν όλοι μπας και σκεφτούν κάποια άλλοι δουλειά για αυτόν/ην ή να βρεθούνε να σκεφτούνε νέες επιχειρήσεις.
